Κάθε γονιός θέλει το παιδί του να νιώθει σίγουρο, δυνατό και χαρούμενο, όμως υπάρχουν φορές που η ανάγκη του να ακούει συνεχώς «μπράβο» ή «ναι, τα κατάφερες» δείχνει κάτι πιο βαθύ. Δεν πρόκειται για κακομαθησιά ούτε για υπερβολική ανασφάλεια που θα πρέπει να σε ανησυχήσει, αλλά για μια φυσική ανάγκη που χρειάζεται κατανόηση και καθοδήγηση.
Η επιβεβαίωση είναι μια μορφή συναισθηματικής τροφής». Από τα πρώτα κιόλας χρόνια, το παιδί αναζητά στο βλέμμα των γονιών του σιγουριά, αποδοχή και θαυμασμό. Όταν το μωρό χαμογελά και βλέπει τη μαμά να χαμογελά πίσω, μαθαίνει ότι είναι αγαπητό. Όταν το μικρό παιδί δείχνει ένα σχέδιο που ζωγράφισε και ακούει ένα εγκάρδιο «μπράβο», νιώθει ικανό και αξιόλογο. Αυτή η ανταλλαγή ενισχύει την αυτοπεποίθησή του και γίνεται θεμέλιο για τη συναισθηματική του ασφάλεια.
Ωστόσο, όσο το παιδί μεγαλώνει, η συνεχής ανάγκη για εξωτερική επιβεβαίωση μπορεί να σημαίνει ότι δεν έχει ακόμα μάθει να εμπιστεύεται τη δική του κρίση ή να αντλεί ικανοποίηση από τον εαυτό του. Ένα παιδί που ζητά συνέχεια να του πουν πως έκανε κάτι καλά, μπορεί να φοβάται την αποτυχία ή την απόρριψη. Ίσως έχει συνδέσει την αξία του με το πόσο συχνά ακούει θετικά σχόλια, ή να έχει βιώσει καταστάσεις όπου η αποδοχή των ενηλίκων ερχόταν μόνο όταν πετύχαινε κάτι. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο ρόλος του γονιού είναι να βοηθήσει το παιδί να μεταφέρει την πηγή της σιγουριάς από «έξω» προς τα «μέσα».
Πώς μπορεί όμως να γίνει αυτό στην πράξη; Το πρώτο βήμα είναι η παρατήρηση. Αν το παιδί ζητά επιβεβαίωση για τα πάντα, ακόμη και για πράγματα που γνωρίζει καλά, τότε χρειάζεται περισσότερη ενίσχυση της αυτοπεποίθησής του. Οι γονείς μπορούν να ξεκινήσουν κάνοντας μικρές αλλαγές στον τρόπο που απαντούν. Αντί να πουν απλώς «μπράβο, τα κατάφερες», μπορούν να πουν «είδες που τα κατάφερες μόνος σου;». Μια τέτοια φράση βοηθά το παιδί να αναγνωρίσει τη δική του προσπάθεια και όχι μόνο την εξωτερική έγκριση.
Επίσης, έχει μεγάλη σημασία να τονίζεται η διαδικασία και όχι το αποτέλεσμα. Όταν ένα παιδί προσπαθεί να ζωγραφίσει, να λύσει ένα παζλ ή να διαβάσει ένα δύσκολο μάθημα, αξίζει να ακούσει από τον γονιό του «μου αρέσει που προσπαθείς τόσο πολύ» ή «είδες πόσο βελτιώθηκες από την προηγούμενη φορά». Έτσι, μαθαίνει ότι η αξία του δεν εξαρτάται από το αν τα κάνει όλα τέλεια, αλλά από τη διάθεση και την επιμονή του.
Η συνεχής επιβεβαίωση μπορεί επίσης να συνδέεται με το πώς νιώθει το παιδί μέσα στο περιβάλλον του. Αν οι γονείς είναι πολύ απαιτητικοί ή αν συγκρίνουν το παιδί με άλλα παιδιά, είναι πιθανό να αναπτύξει φόβο μήπως δεν είναι αρκετά καλό. Αντίθετα, όταν ένα παιδί νιώθει ότι είναι αποδεκτό για αυτό που είναι και όχι μόνο για όσα καταφέρνει, σταδιακά χτίζει εσωτερική ασφάλεια και μειώνει την ανάγκη για συνεχή επιβεβαίωση.
Ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο είναι το παράδειγμα που δίνουν οι ίδιοι οι γονείς. Τα παιδιά παρατηρούν τα πάντα. Αν βλέπουν έναν γονιό που αμφιβάλλει συνεχώς για τον εαυτό του ή ζητά συχνά τη γνώμη των άλλων για να νιώσει σίγουρος, τότε μαθαίνουν πως αυτός είναι ο τρόπος για να νιώθεις καλά. Αντίθετα, ένας γονιός που εμπιστεύεται τις επιλογές του και αντιμετωπίζει τα λάθη με ψυχραιμία, διδάσκει στο παιδί του την αξία της αυτοπεποίθησης και της εσωτερικής δύναμης.
Φυσικά, η επιβεβαίωση από τους γονείς δεν είναι κάτι που πρέπει να λείπει εντελώς. Τα παιδιά χρειάζονται ενθάρρυνση, ειδικά σε μικρές ηλικίες, για να χτίσουν υγιή αυτοεικόνα. Το ζητούμενο είναι να μην εξαρτώνται αποκλειστικά από αυτήν. Ο γονιός μπορεί να προσφέρει τρυφερότητα και ενθάρρυνση, αλλά ταυτόχρονα να δίνει χώρο στο παιδί να αξιολογεί μόνο του τις προσπάθειές του. Μπορεί, για παράδειγμα, να ρωτήσει: «Εσύ τι πιστεύεις; Σου αρέσει αυτό που έφτιαξες;» ή «Πώς ένιωσες όταν το κατάφερες;». Έτσι, το παιδί αρχίζει να εστιάζει στα δικά του συναισθήματα και όχι μόνο στη γνώμη των άλλων.
Τελικά, όταν ένα παιδί ζητάει συνεχώς επιβεβαίωση, αυτό που χρειάζεται περισσότερο είναι ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Μέσα από την υπομονή, τη συνέπεια και την άνευ όρων αποδοχή των γονιών του, μπορεί να μάθει ότι η αξία του δεν εξαρτάται από το πόσες φορές θα ακούσει ένα «μπράβο», αλλά από το γεγονός ότι είναι μοναδικό και αγαπητό όπως ακριβώς είναι. Και αυτό, ίσως, είναι η πιο ουσιαστική επιβεβαίωση που μπορούμε να του προσφέρουμε!