Περίμενα ότι θα πλένει πού και πού τα πιάτα από μόνος του
Δεν μιλάμε για καταμερισμό με πρόγραμμα και λίστα. Μιλάμε για την απλή σκέψη ότι βλέπεις τον νεροχύτη γεμάτο και λες θα το κάνω εγώ σήμερα. Πολλές γυναίκες παντρεύονται με την προσδοκία ότι το σπίτι είναι κοινή υπόθεση. Συχνά, όμως, καταλήγουν να είναι οι μόνες που βλέπουν τι χρειάζεται να γίνει. Το πρόβλημα δεν είναι τα πιάτα, είναι ότι η ευθύνη βαραίνει πάντα τον ίδιο άνθρωπο. Και αυτό κουράζει πολύ περισσότερο από την ίδια τη δουλειά.
Περίμενα ότι θα ασχολείται με τα παιδιά χωρίς να του το θυμίζω
Το να ασχολείσαι με τα παιδιά δεν είναι χάρη ούτε βοήθεια. Είναι ρόλος. Πολλές μητέρες δεν αντέχουν άλλο να θυμίζουν. Να λένε διάβασε τα παιδιά, βάλε τα για μπάνιο, πήγαινέ τα προπόνηση. Η συνεχής υπενθύμιση μετατρέπει τη γυναίκα σε διαχειρίστρια και τον άντρα σε... εκτελεστή. Αυτό σκοτώνει τη διάθεση και των δύο. Τα παιδιά χρειάζονται και τους δύο γονείς παρόντες χωρίς οδηγίες.
Περίμενα ότι όταν ζητάω κάτι θα το κάνει
Δεν ζητάω το τέλειο. Ζητάω το βασικό. Κι όμως πολλές φορές το αίτημα μένει μετέωρο. Θα το κάνω μετά. Δεν πρόλαβα. Το ξέχασα. Κάπου εκεί η γυναίκα σταματά να ζητά και αρχίζει να τα κάνει όλα μόνη της. Όταν το αίτημα αγνοείται επανειλημμένα, δεν πληγώνει μόνο την καθημερινότητα, πληγώνει τη σχέση. Γιατί στέλνει το μήνυμα ότι αυτό που χρειάζομαι δεν είναι προτεραιότητα.
Περίμενα ότι όταν μιλάω για όσα με απασχολούν δεν θα με λέει γκρινιάρα
Εδώ ακουμπάμε νεύρο. Η γυναίκα μιλά συνήθως όταν έχει ήδη πιεστεί πολύ. Δεν ξεκινά από το μηδέν. Κι όμως αντί να ακουστεί, συχνά χαρακτηρίζεται υπερβολική. Η ανάγκη να ακουστείς χωρίς να ακυρωθείς είναι θεμελιώδης για τη συναισθηματική ασφάλεια. Όταν η κουβέντα κόβεται με μια ταμπέλα, η απόσταση μεγαλώνει και η σιωπή γίνεται άμυνα.
Περίμενα ότι θα έχουμε κοινή γραμμή στα παιδιά
Τίποτα δεν δημιουργεί περισσότερη ένταση από το να τραβάει ο καθένας τον δικό του δρόμο στο θέμα των παιδιών. Άλλοι κανόνες, άλλες τιμωρίες, άλλα όρια. Το παιδί μπερδεύεται και το ζευγάρι συγκρούεται. Η κοινή γραμμή στα παιδιά δεν σημαίνει ταύτιση, σημαίνει συνεννόηση. Και αυτή δεν γίνεται μπροστά τους, αλλά μεταξύ των δύο, με ειλικρίνεια και σεβασμό.
Περίμενα ότι θα κάναμε σεξ όπως παλιά
Η σεξουαλική ζωή δεν εξαφανίζεται ξαφνικά. Χάνεται σιγά σιγά μέσα στην κούραση, την απόσταση και τη σιωπή. Πολλές γυναίκες νιώθουν ότι το σώμα τους έγινε εργαλείο φροντίδας για όλους εκτός από τον εαυτό τους. Πολλοί άντρες νιώθουν απόρριψη χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί. Το σεξ δεν χάνεται από έλλειψη επιθυμίας, αλλά από έλλειψη σύνδεσης. Και η σύνδεση θέλει χρόνο και διάθεση, όχι πίεση.
Περίμενα ότι θα βγαίνουμε καμιά βόλτα μόνο οι δυο μας
Όχι κάτι μεγάλο. Έναν καφέ, έναν περίπατο, μια ώρα χωρίς παιδιά και υποχρεώσεις. Κι όμως αυτό συχνά μοιάζει πολυτέλεια. Η σχέση μπαίνει σε αναμονή μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά. Καμία σχέση δεν αντέχει επ' αόριστον σε δεύτερο πλάνο. Αν δεν τη φροντίσεις λίγο τώρα, αργότερα ίσως να μην υπάρχει.
Γιατί τελικά δεν τα είχαμε «συμφωνήσει» από πριν
Οι περισσότερες προσδοκίες δεν εκφράστηκαν ποτέ καθαρά. Υπήρχε η σκέψη «θα το δει», «θα το καταλάβει», «θα έρθει μόνο του». Όμως ο άλλος μεγάλωσε αλλιώς. Έμαθε αλλιώς. Και συχνά δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς λείπει. Η σιωπηλή προσδοκία οδηγεί σχεδόν πάντα σε σιωπηλή πικρία.
Πώς βρίσκουμε πρακτική ισορροπία στην καθημερινότητα
Η ισορροπία δεν έρχεται με μεγάλες κουβέντες, αλλά με συγκεκριμένες συμφωνίες. Ποιος αναλαμβάνει τι με τα παιδιά. Ποιος έχει σταθερή ευθύνη για τι στο σπίτι. Όχι «όποτε μπορείς», αλλά ξεκάθαρα. Επίσης, με χώρο για επαναδιαπραγμάτευση. Γιατί υπάρχουν περίοδοι που ο ένας δεν αντέχει. Η ισορροπία χτίζεται όταν νιώθεις ότι δεν κουβαλάς τα πάντα μόνος σου.
Το πιο δύσκολο αλλά πιο απαραίτητο
Να μιλήσεις χωρίς επίθεση και να ακούσεις χωρίς άμυνα. Να πεις «κουράστηκα» χωρίς να ακουστεί ως κατηγορία. Να ακούσεις «χρειάζομαι βοήθεια» χωρίς να το πάρεις προσωπικά. Δεν είστε αντίπαλοι, είστε στην ίδια πλευρά της εξάντλησης. Όταν αυτό γίνει κοινή συνείδηση, τότε οι προσδοκίες αρχίζουν να συναντούν την πραγματικότητα.