Ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνει καθένας ένα παιδί, έχει να κάνει με τις αξίες του, τις προσωπικές εμπειρίες του, αλλά και το «στιλ» των δικών του γονιών. Πρόκειται, μάλιστα, για ένα ζήτημα που επηρεάζει άμεσα τη σχέση των συντρόφων ως ανδρόγυνο, καθώς ξαφνικά προστίθεται ένα τρίτο μέλος, το οποίο αλλάζει εντελώς τις ισορροπίες της οικογένειας.
Είναι λάθος να μην υπάρχει κοινή γραμμή από τους γονείς
Οι αποφάσεις, άλλωστε, που οι γονείς πρέπει συνεχώς να παίρνουν για την ανατροφή και την ανάπτυξη των παιδιών τους είναι σημαντικότατες και αυτό τους γεννά ένα τρομερό αίσθημα ευθύνης, με έντονο συναισθηματικό φορτίο. Τα παιδιά, από την άλλη, έχουν ανάγκη από συγκεκριμένη στρατηγική «μεγαλώματος» και μάλιστα σε καθημερινή βάση.
Τα παιδιά μπερδεύονται
Όταν ο ένας γονέας λέει «ναι» και ο άλλος «όχι», το παιδί δεν καταλάβει τι είναι σωστό και το όχι. Τα αντικρουόμενα μηνύματα, ειδικά σε σοβαρά θέματα όπως διατροφικές συνήθειες, θέματα ύπνου ή ηθικά διλήμματα, δίνουν στο παιδί την αίσθηση ότι οι γονείς του δεν επικοινωνούν μεταξύ τους και μεγαλώνει χωρίς να μπορεί να ξεχωρίζει τι πρέπει να κάνει.
Δεν μπαίνουν σωστά τα όρια
Το παιδί ερμηνεύει τα διαφορετικά μηνύματα που λαμβάνει ανάλογα με το τι το συμφέρει. Αν η μαμά λέει ότι πρέπει να κοιμηθεί στις 9 και ο μπαμπάς στις 11, το πιθανότερο είναι να συμμαχήσει με τον μπαμπά και να αδιαφορήσει για το όριο που προσπαθεί να βάλει η μαμά. Αυτό πάλι η μαμά του επιτρέψει να φάει παγωτό και ο μπαμπάς πει «όχι», θα συμμαχήσει με τη μαμά. Τελικά, μεγαλώνει χωρίς κανόνες και μαθαίνει να χειραγωγεί τους γονείς του (και στη συνέχεια τους γύρω του) για να πάρει αυτό που θέλει.
Δεν υπάρχει συναισθηματική ασφάλεια
Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όταν δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχει και συναισθηματική ασφάλεια. Για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί χρειάζεται κανόνες ώστε να νιώσει πως οι σημαντικοί ενήλικες της ζωής του γνωρίζουν ποιο είναι το σωστό και το προστατεύουν. Εάν δεν υπάρχει αυτό το πλαίσιο, τα παιδιά γίνονται πεισματάρικα. απαιτητικά και «δύσκολα». Αυτό που πρέπει να θυμάστε, όμως, είναι πως το παιδί που «δεν ακούει με τίποτα», είναι κατά βάθος είναι ένα πληγωμένο παιδί που νιώθει ανασφάλεια επειδή δεν έχει όρια.
Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς που δεν συμφωνούν μεταξύ τους
Να συνεργάζονται
Αν δύο γονείς έχουν διαφορετικές αντιλήψεις σχετικά με την ανατροφή τους παιδιού, πρέπει να «αναμείξουν» τα στιλ τους με τρόπο που να αλληλοσυμπληρώνονται και να βρίσκουν τη μέση οδό που είναι ιδανική για το δικό τους παιδί. Αρκεί να υπάρχει ανάμεσά τους αίσθημα συνεργασίας. Αυτό σταδιακά θα το αναγνωρίσουν και τα ίδια τα παιδιά, που θα μάθουν πως ακόμα κι αν δύο άνθρωποι διαφωνούν, με τη συζήτηση και τη διαπραγμάτευση μπορούν να συμβιβάζονται.
Να μην διαφωνούν μπροστά στο παιδί
Για παράδειγμα, αν ο 12χρονος γιος σας έχει προσκληθεί από την οικογένεια του φίλου του για ένα σαββατοκύριακο στο βουνό και εσείς διαφωνείτε (γιατί ανησυχείτε) ενώ ο σύντροφός σας δεν έχει αντίρρηση, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να μην εκφράσετε την άποψή σας στο παιδί, μέχρι να το συζητήσετε μεταξύ σας και έπειτα να βρείτε από κοινού την λύση.
Με στόχο το καλό του παιδιού, θα συζητήσετε αυτά που σας ανησυχούν, θα δείτε αν μπορείτε να τα διορθώσετε και έπειτα θα κρίνετε αν νιώθετε ασφαλείς να πάει το παιδί στην εκδρομή ή όχι. Με τον τρόπο αυτό μαθαίνει και το παιδί ότι αν θέλει να κάνει κάτι, θα πρέπει να το πει και στους δύο γονείς, να το συζητήσουν και έπειτα να πάρουν όλοι μαζί την καλύτερη απόφαση.
