« “Είσαι πολύ μικρή για να κάνεις παιδί.”
“Αυτό είναι δικό σου; Αποκλείεται! Είσαι πάρα πολύ νέα για μαμά!”
Ήμουν φοβερά ανασφαλής με την ηλικία μου –έμεινα έγκυος στα 21 και έγινα μαμά στα 22- εξαιτίας της τεράστιας λίστας ερωτήσεων που ήμουν υποχρεωμένη να απαντήσω.
“Πόσο χρονών είσαι;”
“To σκέφτηκες καλά;”
“Δεν σκέφτηκες την έκτρωση σαν επιλογή;”
“Το σχεδίασες ή απλώς έτυχε;”
“Δεν ανησυχείς ότι δεν θα ξαναδουλέψεις ποτέ;”
“Μήπως χαραμίζεις τη ζωή σου;”
Ακούω τον «παραείσαι μικρή για μαμά» υπαινιγμό με πολλούς διαφορετικούς τρόπους –απ’ το ξαφνιασμένο “Εγώ νόμιζα ότι ακόμα πηγαίνεις σχολείο!”, μέχρι το αγενές “Χαχα, τα μωρά κάνουν δικά τους μωρά”. Έχει ειπωθεί μέσα από καλοπροαίρετες συγκρίσεις και διφορούμενα κοπλιμέντα (“Θεέ μου, εγώ στην ηλικία σου δεν ήξερα πού μου παν’ τα τέσσερα, δεν θα μπορούσα με τίποτα να κάνω παιδί!”).
Το ακούω μέσα από τα εξεταστικά βλέμματα που κοιτάζουν προσεκτικά το πρόσωπό μου, για να μαντέψουν την ηλικία μου.
Το ακούς σε χαλαρές κουβέντες όλη την ώρα: “Θεέ μου, φαντάζεσαι να έχεις παιδί σ’ αυτή την ηλικία; Ούτε τον εαυτό μου δεν μπορούσα να φροντίσω στα 22! Τι εφιάλτης!”
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι αγενείς. Από τη δική τους οπτική, είναι απλώς ειλικρινείς. Δεν μπορούν καν να φανταστούν ότι θα μπορούσαν να είναι υπεύθυνοι για ένα παιδί σε τέτοια ηλικία κι έτσι, θεωρούν ότι και κανείς άλλος δεν θα μπορούσε επίσης. ‘Εχω αμφισβητήσει τις ικανότητές μου, βασισμένη μόνο και μόνο στην ηλικία μου και αυτού του είδους τα σχόλια το μόνο που καταφέρνουν, είναι να ενισχύουν τους βαθύτερους φόβους μου. Αναρωτιέμαι αν όλοι ξέρουν κάτι που εγώ αγνοώ.
Λες και μια μέρα, θα ξυπνήσω και θα πω “Όλοι είχαν δίκιο τελικά. Ήμουν πράγματι πολύ νέα.”
Απ’ ό,τι φαίνεται, πράγματι, όλοι κάτι ξέρουν… απλά το λένε με τον λάθος τρόπο. Οπότε, θα είμαι εγώ αυτή που θα το πει:
Δεν γίνεσαι σοφός και ώριμος μέσα από την ηλικία σου. Ωριμάζεις μέσα από τις εμπειρίες. Τις εμπειρίες της ζωής. Βαθιές αναζητήσεις, σταυροδρόμια που τεστάρουν τον χαρακτήρα σου, επίπονες, τρομακτικές, επιμορφωτικές εμπειρίες. Και η μητρότητα; Ε, η μητρότητα κι αν είναι εμπειρία.
Δεν θα μπορούσα να ξέρω πώς θα με άλλαζε η μητρότητα όταν ήμουν έγκυος στα 21. Πριν μοιραστώ το σώμα μου με ένα ζωντανό πλάσμα που μεγάλωνε μέσα σ’ αυτό, πριν ανακαλύψω τη δύναμη μαχητή που είχα μέσα μου. Ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με την εύθραυστη, προσωρινή υπόσταση της ζωής –κι αυτό με επηρέασε. Με άλλαξε, μέχρι το τελευταίο κύτταρό μου.
Κι έτσι, τώρα, όταν ακούω ανθρώπους να σχολιάζουν επικριτικά τους νέους γονείς (“Ήμουν φοβερά ανεύθυνη τότε, για να γίνω γονιός”), σκέφτομαι ότι, ναι, ίσως να είναι έτσι. Ίσως όμως και όχι. Ίσως θα μπορούσες να εκπλήξεις τον εαυτό σου. Ίσως θα είχες την ευκαιρία να βρεις τον εαυτό σου και να λύσεις τα ζητήματά σου –όχι επειδή θα ήσουν μεγάλη και ώριμη, αλλά επειδή ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι θα σε είχε ως παράδειγμα. Το δικό σου παιδί θα σε είχε ανάγκη κι εσύ θα έκανες ό,τι περνούσε απ’ το χέρι σου. Ίσως, αυτή η εμπειρία σε έκανε να δεις τη ζωή με μια πολύ πιο ώριμη ματιά. Θα στοιχημάτιζα σ’ αυτό.
Κι όταν νέες γυναίκες που περιμένουν παιδί, φρικάρουν επειδή είναι “μόνο 23” και δεν έχουν ιδέα αν θα μπορέσουν να διαχειριστούν τη μητρότητα σ’ αυτή την ηλικία, τους λέω ότι είναι ικανές για πολλά περισσότερα απ’ αυτά που νομίζουν.
Ήμουν πράγματι πολύ νέα στα 21, για να κάνω μωρό; Σύμφωνα με κάποιους, ναι. Μου το είπαν χωρίς περιστροφές. Όμως, στην πραγματικότητα, δεν έχει σχέση με την ηλικία. Έχει σχέση με την εμπειρία ζωής.
Όταν είδα τη δεύτερη γραμμούλα στο τεστ εγκυμοσύνης, ήξερα ότι όλα επρόκειτο να αλλάξουν.
Αυτό που δεν ήξερα, ήταν ότι θα ήμουν εγώ που θα άλλαζα περισσότερο απ’ όλα.»
Πηγή: babble.com
