Πώς να διαχειριστείτε τις κρίσεις υστερίας του παιδιού: Μια απίθανη ιστορία!

Πώς να διαχειριστείτε τις κρίσεις υστερίας του παιδιού: Μια απίθανη ιστορία!

Ακόμα και τα πιο ήσυχα κι εσωστρεφή παιδιά, κάποτε περνούν από την φάση που η πιο ασήμαντη αφορμή μπορεί να γίνει αιτία πολέμου. Το αγαπημένο τους δε μέρος για να λάβει χώρα ο προαναφερθείς πόλεμος, είναι συνήθως χώροι δημόσιοι, καθώς ποιος δεν αγαπάει να έχει κοινό;

Τo Bright Side δημοσίευσε μια ιστορία βγαλμένη απ’ την καθημερινότητα κάθε κηδεμόνα μικρού παιδιού: ένας παππούς ψωνίζει με τον εγγονό του στο σούπερ μάρκετ και ο μικρός τού κάνει τη ζωή πατίνι, φωνάζοντας, κλαίγοντας κι ουρλιάζοντας σε κάθε ευκαιρία.

Μια γυναίκα που έγινε μάρτυρας της ακόλουθης σκηνής, την κατέγραψε και την δημοσιοποίησε, αφού έχει το πιο αστείο, απρόσμενο και πολύ, πολύ αληθινό τέλος.

Διαβάστε, λοιπόν, πώς αυτός ο παππούς, διαχειρίστηκε την κρίση θυμού του εγγονού του:

Μια γυναίκα συνάντησε ψωνίζοντας έναν παππού και το… εκτός ελέγχου εγγονάκι του.

Ήταν προφανές, ότι ο άνθρωπος βρισκόταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση, με τα χέρια του γεμάτα ψώνια και τον εγγονό του να κλαίει για να αγοράσουν γλυκό στο ράφι με τα γλυκά, να ουρλιάζει για να πάρουν αναψυκτικό στον διάδρομο με τα αναψυκτικά κ.ο.κ.

Εν τω μεταξύ, ο ηλικιωμένος άντρας συνέχιζε ατάραχος να κάνει τα ψώνια του λέγοντας με ήρεμη φωνή «Ήρεμα, Άλμπερτ, σε λίγο τελειώνουμε. Ήρεμα». Ακολούθησε ένα τεράστιο ξέσπασμα και η γυναίκα άκουσε τον παππού να λέει «Όλα καλά, Άλμπερτ. Ηρέμησε, φιλαράκο. Μην ταράζεσαι. Σε λίγα λεπτά θα είμαστε σπίτι. Μείνε ήρεμος, Άλμπερτ.»

Στο ταμείο, ο μικρός σίφουνας άρχισε να πετάει πράγματα από το καλάθι φωνάζοντας και ο παππούς του είπε απαλά: «Άλμπερτ, ήρεμα. Λίγα λεπτάκια ακόμα και θα ‘χουμε φύγει. Ψυχραιμία.»

Πολύ εντυπωσιασμένη, η γυναίκα πλησίασε τον παππού και τον μικρό που φόρτωναν το αυτοκίνητο με τα ψώνια και του είπε: «Ξέρετε, κύριε, δεν είναι δική μου δουλειά, αλλά ήσασταν απίστευτος με τον μικρό! Δεν μπορώ να καταλάβω πώς το κάνατε. Δεν χάσατε καθόλου την ψυχραιμία σας κι ό,τι κι αν έκανε ο μικρός, εσείς συνεχίζατε να λέτε ήρεμα ότι όλα θα πάνε καλά. Ο Άλμπερτ είναι πολύ τυχερός που είστε ο παππούς του!»

«Σας ευχαριστώ πολύ», απάντησε ο ηλικιωμένος άντρας, «όμως το όνομα του μικρού είναι Στηβ. Ο Άλμπερτ είμαι εγώ.»

Ο κύριος Άλμπερτ, που καθησυχάζει τον εαυτό του για να μη βγει εκτός ελέγχου, είναι ο καθένας από ‘μας.

Χαιρετίζουμε την ηρεμία του και δηλώνουμε θαυμαστές του.

 

v