*Φωτογραφία: washingtonian.com
«Πρώτη μέρα: Μην αντιδράσετε
Η πρώτη μου κίνηση ήταν να καταλάβω τι κάνω εγώ λάθος. “Το λάθος που κάνουν πολλοί γονείς είναι ότι αντιδρούν στην κακή συμπεριφορά του παιδιού, αφού για εκείνα ακόμα και η κακή προσοχή είναι καλύτερη από το τίποτα”, λέει ο Ed Christophersen, παιδοψυχολόγος στο Νοσοκομείο Παίδων στο Μισούρι. Αλλά φοβόμουν για το τι θα ακολουθούσε αν αγνοούσα τα παιδιά μου. Οι φωνές του γιου μου, Τζούλιαν, θα έσπαγαν τα τύμπανά μου; Η Σάρλοτ θα τον χτυπούσε τόσο ώστε να χρειαστεί να τον πάμε στο νοσοκομείο; Ο παιδοψυχολόγος είπε να μιλήσω στα παιδιά για την καινούρια τακτική που θ’ ακολουθούσα σε μια ήρεμη στιγμή. “Παιδιά, από δω και πέρα αν αρχίσετε να γκρινιάζετε ή να παραπονιέστε, απλώς θα κάνω ότι δεν σας ακούω, εντάξει;”
“Ναι», είπε η κόρη μου. “Eντάξει, μπορώ να πιω κι άλλο χυμό;”, είπε ο γιος μου. Αντέδρασε αργότερα, όταν πήγαμε να ψωνίσουμε ρούχα για την Σάρλοτ. “Γιατί πρέπει να είμαστε σ’ αυτό το ηλίθιο μαγαζί; Θέλω να πάω σπίτι”. Μέχρι τώρα, θα αντιδρούσα. Αυτή τη φορά, συνέχισα απλώς αυτό που έκανα.
“Μαμά, μ’ ακούς; Δεν μ’ αρέσει εδώ. Είπα ότι είναι ένα ηλίθιο μέρος.”
Αγνοώντας την αντίδρασή του και τα βλέμματα των πωλητών, χαμογέλασα διάπλατα: “Κοίτα, Σάρλοτ, έχουν το νούμερό σου σε μπλε.”
Ο Τζούλιαν άρχισε να παραπονιέται όλο και πιο δυνατά. Χρειάστηκε να επιστρατεύσω όλη μου τη δύναμη για να μην του απαντάω. Αλλά μετά, ξαφνικά... ησυχία. Είχε βρει κάτι ζώνες που του θύμιζαν ένα παιχνίδι του κι έπαιζε μ’ αυτές μέχρι την ώρα που φύγαμε.
Προφανώς, η γκρίνια χάνει το ενδιαφέρον της αν η μαμά δεν δίνει προσοχή.
Δεύτερη μέρα: Παραμείνετε θετική
Ξύπνησα το επόμενο πρωί φοβούμενη τις αναπόφευκτες εκρήξεις οργής και τις μάχες μεταξύ των αδερφών. Αλλά η Robin H-C, οικογενειακός σύμβουλος και συγγραφέας, μου είπε: “Το να περιμένεις από τα παιδιά να φέρονται άσχημα είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία που περιμένεις να γίνει πραγματικότητα. Όταν τους απευθύνεστε, να είστε σίγουροι ότι το κάνετε με θετικό τρόπο για να έχουν κάτι να περιμένουν”.
Το προσπάθησα όταν ο Τζούλιαν παραπονέθηκε ότι δεν μπορούσε να βρει τα τουβλάκια που έψαχνε για να φτιάξει το σπίτι για τις φιγούρες του. “Είσαι καλός στο να φτιάχνεις πράγματα, χρησιμοποίησε κάτι άλλο”.
“Όχι!”, είπε.
Τότε όμως, έγινε ένα θαύμα: η Σάρλοτ ανέλαβε. “Έλα Τζούλιαν, θα σε βοηθήσω”, του είπε.
“Σάρλοτ, σ’ ευχαριστώ που είσαι τόσο καλή μεγάλη αδερφή”, της είπα. Μισή ώρα μετά, ήρθαν μαζί και τα δυο μου παιδιά για να μου δείξουν πώς κατάφεραν να μετατρέψουν ένα κουτί παπουτσιών σε σπίτι για κούκλες.
“Είναι πολύ όμορφο το σπίτι. Είμαι πολύ περήφανη που παίξατε τόσο καλά.”, τους είπα. Η υπόλοιπη μέρα κύλησε πολύ ειρηνικά. Ήταν όντως τόσο εύκολο;
*Φωτογραφία: babycenter.com
Τρίτη μέρα: Γίνετε το παράδειγμα
Την επόμενη μέρα, αποφάσισα να αλλάξω τη δική μου συμπεριφορά αφού η Jayne Bellando, παιδοψυχολόγος στο Νοσοκομείο Παίδων του Αρκάνσας, μου είπε ότι εγώ δίνω το παράδειγμα που θέλω ν’ ακολουθήσουν τα παιδιά μου.
Η αλήθεια είναι ότι καμιά φορά τους γκρινιάζω. Έτσι, το επόμενο αγχωμένο πρωινό, αντί να αγχώνω τα παιδιά μου να κάνουν πιο γρήγορα, τους είπα ήρεμα “Απλώς σας θυμίζω ότι πρέπει να φύγουμε σε 5 λεπτά, αλλιώς δεν θα προλάβετε”. Η Σάρλοτ και ο Τζούλιαν μάζεψαν τα πράγματά τους πιο γρήγορα απ’ ότι συνήθως. Τότε θυμήθηκα αυτό που μου είπε η δρ. Bellando, να εστιάζω στις θετικές πράξεις και τους είπα: “Είδατε; Σας ζήτησα να ετοιμαστείτε ήρεμα”. Η Σάρλοτ με κοίταξε σαν να είχα χάσει το μυαλό μου. “Εντάξει, μαμά”, απάντησε.
Τέταρτη μέρα: Αξιολογήστε την κατάσταση πριν πειθαρχήσετε τα παιδιά
Θα ορκιζόμουν ότι τα παιδιά μου θα έκαναν τα πάντα για να με βγάλουν εκτός ορίων. Ρώτησα τον Gary M. Unruh, συγγραφέα του βιβλίου “Unleashing the Power of Parental Love” αν αυτό στέκει. “Όχι, τα παιδιά συμπεριφέρονται άσχημα για κάποιον λόγο. Γι’ αυτό, πρέπει να εστιάζεις στα συναισθήματα που προκάλεσαν την κακή συμπεριφορά τους και μετά να αποφασίσεις για μια δίκαιη συνέπεια”, μου είπε.
Είχα την ευκαιρία να τεστάρω αυτήν την προσέγγιση όταν η Σάρλοτ χτύπησε τον αδερφό της, αφού της έσπασε κατά λάθος ένα βραχιόλι. Αντί ν’ ακολουθήσω το ένστικτό μου, της είπα "Πρέπει να θύμωσες πολύ για να χτυπήσεις τον Τζούλιαν, επειδή σου χάλασε το βραχιόλι.”
“Πάντα πειράζει τα πράγματά μου κι εσύ ποτέ δεν του κάνεις παρατήρηση”, μου είπε με μάτια δακρυσμένα. “Πρέπει να τον διορθώνω πιο συχνά. Έχεις δίκιο να θυμώνεις αλλά πρέπει να πας στο δωμάτιό σου για time-out. Αυτό γίνεται όταν χτυπάς κάποιον.”
Προς μεγάλη μου έκπληξη, η Σάρλοτ πήγε αμέσως στο δωμάτιό της. Όταν βγήκε, δεν γκρίνιαζε όπως θα έκανε συνήθως έπειτα από μια τιμωρία. Μπορώ να πω ότι η τακτική “συναισθήματα πρώτα, πειθαρχία μετά” είναι η καλύτερη μέθοδος που έχω δοκιμάσει. Το μειονέκτημά της ωστόσο είναι ότι η επιτυχία της εξαρτάται από την υπομονή που μπορείς να δείξεις.
Πέμπτη μέρα: Να είστε συνεπής
Η ικανότητά μου να διαχειρίζομαι τα ξεσπάματα των παιδιών σχετίζεται με τη διάθεσή μου. “Πρέπει να είσαι συνεπής, να κάνεις σαφείς τις προσδοκίες σου και να αποφύγεις ένα δικό σου ξέσπασμα”, είπε η Bertie Bregman, επι κεφαλής των οικογενειακών υπηρεσιών σε Νοσοκομείο της Νέας Υόρκης.
Το πρωί, ο Τζούλιαν είπε ότι τελείωσε η οδοντόκρεμα. “Δεν μ’ αρέσει αυτή που έχει γεύση μέντα”, γκρίνιαξε. “Θα δεχτείς αυτή την κατάσταση χωρίς να γκρινιάζεις”, του είπα.
Το απόγευμα, όταν ο Τζούλιαν θύμωσε γιατί δεν βρήκαμε το βιβλίο που ήθελε στη δημοτική βιβλιοθήκη, του είπα “Θα δεχτείς αυτή την κατάσταση χωρίς να γκρινιάζεις”.
“Γιατί το λες αυτό, μαμά;”, μου είπε και μετά συμβιβάστηκε με το δεύτερο στη λίστα του βιβλίο.
Το βράδυ γκρίνιαξε γιατί ήθελε να φάει νάγκετς. “Θα δεχτείς αυτή την κατάσταση…” και σταμάτησα.
Ο Τζούλιαν με διέκοψε. “Ξέρω, ξέρω”, είπε.
Η μέθοδος έπιασε. Ενώ ο γιος μου ενοχλήθηκε, η συμπεριφορά του μετά βελτιώθηκε.
Έκτη μέρα: Κάποιες φορές αλλάξτε τους κανόνες
Μετά, αποφάσισα να εστιάσω στις κακές συνήθειες των παιδιών μου όσον αφορά την τηλεόραση. Βλέπουν πολλή τηλεόραση, μαλώνουν για το τηλεχειριστήριο και παραπονιούνται όταν πρέπει να την κλείσουν για να διαβάσουν ή να κάνουν μπάνιο. Η Catherine Hickem, συγγραφέας του “Regret Free Parenting”, μου είπε να περιορίσω τον χρόνο που βλέπουν τηλεόραση και να δημιουργήσω καινούριες συνήθειες. Με προειδοποίησε ότι τα παιδιά μου πιθανώς να αντιδράσουν έντονα και αρνητικά στην αρχή.
Όταν τους είπα ότι δεν θα δουν άλλη τηλεόραση το βράδυ, η αντίδρασή τους ήταν χειρότερη από αυτή που περίμενα. Χωρίς να ξέρω τι να κάνω, πήρα το τηλεχειριστήριο, έβαλα τους μαρκαδόρους του Τζούλιαν και τις εργασίες της Σάρλοτ μπροστά τους και πήγα στην κουζίνα.
Μέχρι να ετοιμάσω το δείπνο, τα παιδιά είχαν ηρεμήσει. Η Σάρλοτ είχε γράψει την εργασία της και ο Τζούλιαν ζωγράφιζε. Κατάλαβα αυτό που μου είπε ο Hickem. Τα παιδιά θα αντισταθούν στην αλλαγή, αλλά πρέπει να τους δείξεις ότι δεν θα κάνεις πίσω.
Έβδομη μέρα: Χαλαρώστε
Ακόμα κι ο Θεός ξεκουράστηκε την έβδομη μέρα, έτσι; Πιθανώς σκέφτεστε “Οι μαμάδες ποτέ δεν ξεκουράζονται”, κάτι που ισχύει. Δεν ήμουν αρκετά αισιόδοξη να πιστέψω ότι τα παιδιά μου θα με άφηναν να ξαπλώσω στον καναπέ ενώ ήταν ήρεμα όλη μέρα. Αλλά και πάλι είχαμε κάνει μεγάλη πρόοδο. Έτσι, ανέβαλλα το πλύσιμο των ρούχων, ετοίμασα την τσάντα του πικ-νικ, πήγα με τα παιδιά στο πάρκο, διάβασαν βιβλία, έπαιξαν και απλώς απολαύσαμε ο ένας την παρέα του άλλου. Και μαντέψτε. Δεν γκρίνιαξα, δεν τους μάλωσα. Είμαι σίγουρη ότι θα ξαναεφαρμόσω αυτές τις τακτικές τους επόμενους μήνες. Αλλά τώρα, νομίζω ότι όλοι δικαιούμαστε μια μέρα ξεκούρασης για την καλή μας συμπεριφορά.»
Πηγή: parents.com
