Στη βιβλιοθήκη της γειτονιάς μας
Τα παιδιά μας δεν έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα βιβλία που είχαμε στο σπίτι, με εξαίρεση κάποια παραμυθία που διαβάζαμε πριν τον ύπνο. Χρήματα για πολλά, νέα βιβλία δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα, οπότε είχα «βαλτώσει»... Πώς θα έκανα τον γιο μου να αγαπήσει το διάβασμα; Τότε, θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει για την βρεφική- νηπιακή βιβλιοθήκη του δήμου Αθηναίων και σκέφτηκα ότι ήταν καλή ευκαιρία να την... δοκιμάσουμε. Την πρώτη φορά που την επισκεφθήκαμε, εξεπλάγην με το πόσο πολύ είχε απορροφηθεί από τα βιβλία που ξεφύλλιζε και μάλιστα καταλήξαμε να ξαναπάμε έπειτα από λίγες μέρες -σας την προτείνω ανεπιφύλακτα! Νομίζω, ότι η ατμόσφαιρα της βιβλιοθήκης και η ποικιλία των βιβλίων είναι που κερδίζει τα πιτσιρίκια -ή τουλάχιστον αυτό νομίζω πως έγινε με τον δικό μου γιο.
Στα μουσεία της Αθήνας
Ούτε ο μεγάλος ούτε ο μικρός μου γιος δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα μουσεία που είχε τύχει να επισκεφτούμε μαζί και -εδώ που τα λέμε- είναι κάπως λογικό. Η αλήθεια είναι πως τα περισσότερα μουσεία δεν είναι kid friendly, με αποτέλεσμα τα παιδιά να πλήττουν γρήγορα και να ζητούν επίμονα να φύγουμε. (Εδώ που τα λέμε, ούτε εδώ θυμάμαι τον εαυτό μου να ενθουσιάζεται όταν η μαμά μου με «έτρεχε» σε μουσεία και λοιπές εκπαιδευτικές εξόδους).
Η πρώτη, ίσως, φορά που είδα τα παιδιά μου ενθουσιασμένα με πρόγραμμα μουσείου ήταν στο Μουσείο Τηλεπικοινωνιών Ομίλου ΟΤΕ στη Νέα Κηφισιά. Μάλιστα, ο ενθουσιασμός τους ξεκίνησε πριν ακόμα φτάσουμε στο μουσείο, μάλλον γιατί ό,τι έχει σχέση με την τεχνολογία δελεάζει τα μικρά αλλά και τα μεγάλα παιδιά. Το ξέρετε!
Προς μεγάλη μου έκπληξη, αφιερώσαμε πολλή ώρα στην έκθεση γιατί παρατηρούσαμε τα παλιά αντικείμενα και κυρίως τα παλιά τηλέφωνα (όπως αυτό της φωτογραφίας), σαν αυτά που χρησιμοποιούσαν οι παππούδες μας και που τα παιδιά δεν είχαν ξαναδεί ποτέ! Τους εξηγούσαμε ότι παλαιότερα χρειαζόταν να γυρίζεις έναν-έναν τους αριθμούς στο καντράν για να μιλήσεις στην άλλη γραμμή και τους φαινόταν... εξωπραγματικό. Εξίσου εντυπωσιακά όμως ήταν και τα υπόλοιπα εκθέματα, όπως ο υδραυλικός τηλέγραφος και οι προκάτοχοι των σημερινών υπολογιστών, δηλαδή οι απαρχαιωμένες πλέον γραφομηχανές. Με λίγα λόγια, κάναμε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ταξίδια στον χρόνο, εξερευνώντας την ιστορία της επικοινωνίας και της τεχνολογίας.
Ξεχαστήκαμε χαζεύοντας την έκθεση μέχρι που καταλάβαμε ότι ήρθε η ώρα να πάμε στον χώρο που ο μεγάλος μου γιος θα συμμετείχε σε ένα δωρεάν εκπαιδευτικό πρόγραμμα για το οποίο είχαμε κρατήσει από πριν θέση. Εκείνος και τα υπόλοιπα παιδιά έφτιαξαν σε μια ειδική άμμο με τη βοήθεια του λεγόμενου «μηχανήματος επαυξημένης πραγματικότητας», τις δικές τους ιστορίες τηλεπικοινωνίας. Και τότε σκέφτηκα πόσο διασκεδαστική αλλά και επιμορφωτική μπορεί να γίνει σήμερα η τεχνολογία για τα παιδιά- κάτι που δεν ίσχυε στη δική μας εποχή.
Κάπως έτσι, γυρίσαμε σπίτι με τα παιδιά γεμάτα ερωτήσεις, απορίες και σπάνιο ενθουσιασμό -και με ακόμη περισσότερες φωτογραφίες.
Βόλτα στο πάρκο
*Φωτογραφία: snfcc.org
Το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος είναι από τα πιο αγαπημένα πάρκα των Αθηναίων και δικαιολογημένα. Βρήκαμε την ευκαιρία, λοιπόν, να το εξερευνήσουμε και να αφιερώσουμε το απόγευμα της προηγούμενης Πέμπτης σε μία «πράσινη» βόλτα μέσα στην πόλη -τα παιδιά δεν είχαν εξωσχολικές δραστηριότητες εκείνη την ημέρα και εμείς έτυχε να τελειώσουμε νωρίς από τη δουλειά! Πήραμε και τους 2 καλύτερους φίλους των παιδιών και φτάσαμε μέχρι την Καλλιθέα. Περπατήσαμε και δροσιστήκαμε δίπλα στο κανάλι, ενώ τα παιδιά έτρεχαν και έπαιζαν ανενόχλητα και μετά κάναμε πικ-νικ με τοστάκια και φρούτα, που είχαμε πάρει από το σπίτι! Μετά το φαγητό, τα παιδιά ευχαριστήθηκαν ποδηλατάδα, όσο εμείς χαλαρώναμε στο γρασίδι. Ειδικά τώρα που ο καιρός έχει ανοίξει και που τόσο τα παιδιά όσο κι εμείς ζητάμε το «έξω», το πάρκο θα γίνει ένα από τα μέρη που θα τιμάμε συχνά με την παρουσία μας.
Γενικώς, καταλήγω ότι υπάρχουν πολλά ωραία πράγματα να κάνεις στην Αθήνα με τα παιδιά ακόμα κι αν στο τέλος των χρημάτων... περισσεύει μήνας. Λίγο ψάξιμο θέλει και να οργανώσεις σωστά τον χρόνο σου.
