Επειδή είναι το παιδί μου, δε σημαίνει πως είναι… εγώ!
Το πιο δύσκολο πράγμα τόσο για το παιδί όσο και για τις μητέρες, είναι να συνειδητοποιήσουμε σε βάθος πως το παιδί μας δεν είναι εμείς. Δεν μας ανήκει, δεν είναι απαραίτητο να μας μοιάζει, δεν είναι αναγκαστικό να τα κάνει όλα με τον δικό μας τρόπο. Το ότι θέλει να κάνει τα μαθήματά του ξαπλωμένο στο πάτωμα και όχι καθισμένο στην καρέκλα όπως εμείς, για παράδειγμα, δεν είναι μεμπτό.
Δεν του φορτώνουμε τις προσδοκίες και τα όνειρά μας
Ονειρευόμαστε πως το παιδί μας θα γίνει ζωγράφος αλλά εκείνο απεχθάνεται τη ζωγραφική. Του αγοράζουμε τέμπερες κι ακουαρέλες, εκείνο τις πετάει στο πάτωμα, εμείς θυμώνουμε με τη συμπεριφορά του, εκείνο κλαίει που θυμώνουμε, κι η μέρα καταλήγει σε πανωλεθρία. Αυτό που δεν συνειδητοποιούμε είναι πως ο θυμός μας ενδέχεται να μην προέρχεται τόσο από το ότι πετάει τις μπογιές στο πάτωμα, αλλά από την άρνησή του να ακολουθήσει το όνειρό μας. Εκείνο, πάλι, νιώθοντας την έμμεση πίεση που του φορτώνουμε για να ζωγραφίσει, αισθάνεται πως δεν το αγαπάμε αρκετά γι’ αυτό που είναι και αντιδράει. Όλο αυτό, τοποθετήστε το σε σχολικό πλαίσιο μεγαλύτερων ηλικιών όπου δεν παίρνει τους βαθμούς που θέλουμε, σε κοινωνικά πλαίσια με φίλους και συγγενείς όπου δεν συμπεριφέρεται με την ευγένεια που επιθυμούμε, κοκ
Παίξτε, πηγαίντε βόλτες και «γνωριστείτε»
Η καθημερινότητα είναι σκληρή και γεμάτη υποχρεώσεις. Συνήθως αναλώνουμε τον χρόνο μας σε καθημερινά διαδικαστικά θέματα και συνειδητοποιούμε ξαφνικά μια μέρα πως, παρότι ασχολούμαστε νυχθημερόν με το παιδί μας, δεν γνωρίζουμε τις βαθύτερες σκέψεις του, τα συναισθήματά του, τα όνειρά του. Παίξτε τα παιχνίδια που αγαπάει ή επιδιώξτε πολλές βόλτες σε μέρη χωρίς άλλα παιδιά. Περάστε χρόνο μαζί του και «γνωριστείτε»! Μιλήστε του για όσα αγαπάτε, γι’ αυτά που σας λυπούν, για τα χόμπι που θα θέλατε να είχατε και ενθαρρύνετέ το να σας πει και τα δικά του.
«Ακούω» τις λύσεις του και τις δοκιμάζω
Έρχεται η «ονειρεμένη» εκείνη στιγμή που πρέπει να μαζέψει τα παιχνίδια του. Έπειτα από την δέκατη επανάληψη της εντολής σας «μάζεψε, σε παρακαλώ, τα παιχνίδια σου από κάτω», σας απαντά με ψυχραιμία στυγνού εκτελεστή το πιο αθώο και ηρωικό «όχι» που έχετε ακούσει ποτέ. Η συνέχεια γνωστή και καταλήγει με το παιδί να κλαίει σπαρακτικά κι εσάς με μία κούπα βαλεριάνα ανά χείρας. Πριν φτάσετε ως εκεί, μιλήστε! Ρωτήστε το για την άρνησή του, εξηγήστε τη σημαντικότητα αυτού που του ζητάτε, εκμαιεύστε τη δική του λύση και δοκιμάστε να την εφαρμόσετε. Κοινώς, κάντε μερικούς αμοιβαίους συμβιβασμούς που θα σας φέρουν πιο κοντά και θα μειώσουν τις στιγμές που το «αντιπαθείτε» (και που σας αντιπαθεί!).
Φώτο: www.liveabout.com
Επικεντρωθείτε στις δικές σας αντιδράσεις και όχι στις δικές του
Γυρνάει από το σχολείο και αντί να κρεμάσει το μπουφάν του, το πετάει στο πάτωμα. Το επισημαίνουμε με ηρεμία και συνεχίζουμε τη μέρα μας. Την επομένη, ξαναπετάει το μπουφάν στο πάτωμα κι εμείς το κοιτάμε αγριεμένα. Μια μέρα μετά, ξαναπετάει το μπουφάν στο πάτωμα και ο θυμός μας κυριεύει. Εκείνη τη στιγμή, δεν αντιμετωπίζουμε το παιδί σαν να ήταν «η συμπάθειά μας»! Εστιάζουμε στην δική του ανάρμοστη συμπεριφορά καταλήγοντας να λέμε τα ίδια και τα ίδια και μάλιστα φωνάζοντας. Για αλλαγή, θα ήταν καλό εκείνη τη στιγμή που το κοντέρ του θυμού μας κοκκινίζει, να εστιάσουμε στην δική μας συμπεριφορά. Να εντοπίσουμε τι είναι αυτό που μας θυμώνει τόσο και για ποιο λόγο. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να μας ενοχλεί το μπουφάν στο πάτωμα, το ότι δεν έχουμε σφουγγαρίσει, η επανάληψη του ίδιου συμβάντος, η δύσκολη μέρα στη δουλειά, το ότι πεινάμε, ο καβγάς με το σύζυγο που εκείνη τη στιγμή δεν αντιλαμβανόμαστε.
Εστιάστε στις θετικές συμπεριφορές του και όχι σε αυτά που σας ενοχλούν
Κάθε φορά που ξεχνάει να βάλει το πιάτο του στον νεροχύτη μετά το φαγητό, του το επισημαίνουμε αγανακτισμένες. Τι γίνεται, όμως, με όλες τις υπόλοιπες φορές που το λερωμένο πιάτο βρίσκεται για πλύσιμο πριν καν το καταλάβουμε; Συνήθως έχουμε την τάση να τα μαλώνουμε για όλα αυτά που μας ενοχλούν αλλά τα «μπράβο» που κερδίζουν να τα θεωρούμε αυτονόητα και να τα παραλείπουμε. Δοκιμάστε να υιοθετήσετε μία πιο θετική στάση απέναντί του. Κοινωνήστε στο παιδί θετικά μηνύματα ώστε να γνωρίζει τί εκτιμάται στο χαρακτήρα του. Το ποτήρι δεν είναι πάντα μισοάδειο… μισογεμίστε το και συνεχίστε!
Μήπως η συμπεριφορά που σας προκαλεί αντιπάθεια οφείλεται σε άλλους λόγους;
Τα παιδιά πολλές φορές συμπεριφέρονται με τον χειρότερο τρόπο απλά επειδή κάτι τους φταίει. Πριν σκεφτείτε πως η συμπεριφορά του σας εκνευρίζει, απαντήστε τις παρακάτω ερωτήσεις:
Μήπως θέλει να τραβήξει την προσοχή σας;
Μήπως νιώθει ότι δεν υπολογίζετε τα δικά του «θέλω»;
Μήπως είστε είτε υπερβολικά, είτε πολύ λίγο επικεντρωμένη επάνω του;
Μήπως ξεχνάτε να διασκεδάζετε παρέα;
Μήπως η δική σας ψυχολογία δεν είναι καλή και του τη μεταφέρετε;
Μήπως έχει κάποιο πρόβλημα το οποίο δεν έχετε εντοπίσει;
Είναι απόλυτα ανθρώπινο να νιώθετε κάποιες φορές ότι αντιπαθείτε το πλάσμα που αγαπάτε πιο πολύ απ’ όλους. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάτε πως είναι ένας μοναδικό άνθρωπος με τον οποίο συμβιώνετε και με τον οποίο κάποιες φορές θα συγκρουστείτε. Φροντίστε, μόνο, να βρείτε τρόπους ώστε οι συγκρούσεις να μην είναι συχνές και έντονες, και άρα ικανές να βλάψουν τη σχέση σας.
