Μιλάμε για το περιεχόμενο της πάνας του παιδιού μας σε άλλες κλασικές Ελληνίδες μαμάδες. Δεν χρειάζεται να ντρέπεστε, το έχουμε κάνει όλες…
Το κυνηγάμε με ένα κομμάτι μήλο γύρο από την παιδική χαρά. Εικόνα που συναντάμε σε όλες τις παιδικές χαρές και κουνάμε με κατανόηση το κεφάλι.
Βάζουμε ηλεκτρική σκούπα ενώ κοιμάται. Ένα είδος εκδίκησης που δεν κατάλαβε ποτέ κανείς. Ούτε καν εμείς, οι κλασικές Ελληνίδες μάνες.
Όταν βρεθούμε με άλλους γονείς συζητάμε μόνο για παιδιά! Κι όταν δεν βρεθούμε με άλλους γονείς, πάλι για παιδιά συζητάμε αλλά ας μην το κάνουμε θέμα…
Έχουμε μια μόνιμη αγωνία για το φαΐ του. Δεν έφαγε καλά, έφαγε πολύ, φτάνει με τη ζάχαρη, ήπιε την πορτοκαλάδα του, ένα μήλο την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα, κτλ. Κτλ. Η κλασική Ελληνίδα μάνα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το φαγητό!
Τρέχουμε πανικόβλητες κάθε φορά που πέφτει. Μόλις ακούσουμε το κλάμα του, είναι λες και μας χτυπάει ηλεκτρικό ρεύμα! Λιγάκι υπερβολικό, δεν λέω, αλλά δεν είστε μάνα εσείς, δεν ξέρετε…
Πρώτα φωνάζουμε επειδή δεν έκανε τα μαθήματά του, κι έπειτα ρωτάμε «τελικά έκανες τα μαθήματά σου;». Τις περισσότερες φορές δεν τα έχει κάνει, οπότε… «μάνες είμαστε, δίκιο έχουμε!».
Επιμένουμε να φτιάξουν το δωμάτιό τους ενώ τους το έχουμε ήδη μαζέψει, σκουπίσει, σφουγγαρίσει. Ω, ναι! Το κάνουμε κι αυτό! Φωνάζουμε για τα πεταμένα τους παιχνίδια, ενώ σπεύδουμε να τα τακτοποιήσουμε πριν καλά καλά αντιληφθούν πως τα έχουν παρατημένα.
«Μήπως θέλεις να συζητήσουμε γι’ αυτό που ένιωσες;». Το λέμε, ναι! Το λέμε ίσως πιο συχνά απ’ όσο χρειάζεται… στα καλά, στα άσχημα, στα δύσκολα, στα εύκολα, παντού! Είναι τόση η αγωνία μας να του δείξουμε πως είμαστε δίπλα του, ώστε το λέμε πιο πολύ κι απ’ το «ζακέτα να πάρεις!».
«Ζακέτα να πάρεις»…. Πλέον τόσο κλασικό στα όρια του ανέκδοτου. Κι όμως, το είπαμε κι εμείς, όσο κι αν λέγαμε παλιά πως δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να υποπέσουμε σ’ αυτό το σφάλμα!
Έχουμε εμμονή με την ζάχαρη. Καλά κάνουμε και δεν το συζητώ, αλλά ώρες ώρες το φτάνουμε στα άκρα! Πώς; Βάζοντας… ζαχαρομετρητή στην καθημερινή τους διατροφή!
Δεν θα πούμε «στ’ λεγα εγω!», το έχουμε εμπεδώσει πως δεν είναι βοηθητικό. Ωστόσο, θα βρούμε τρόπο να το δείξουμε. Θα είναι με ένα στιγμιαίο χαμόγελο ικανοποίησης, ένα βλέμμα υπεροψίας, ένα νεύμα του χεριού, κάτι… Δεν το λέμε αλλά το «φωνάζουμε»!
Συγκρίνουμε τα… ασύγκριτα! Πολύ συχνά ο Γιωργάκης και η Αννούλα γίνονται το μόνιμο παράδειγμα προς μιμηση μέσα στο σπίτι. Το ότι δεν συμπαθούμε ούτε τον έναν, ούτε τον άλλον, για τον απλούστατο λόγο πως είναι αφύσικα «καλά παιδιά» δεν το λέμε δυνατά… Απλά χαμογελάμε με περηφάνια για τα δικά μας αγγελούδια.
«Κι αν ο Κωστάκης πηδούσε απ’ το παράθυρο, θα πήδαγες και συ;». Το ακούγανε σαν ήμασταν παιδιά, το αναπαράγουμε ως γονείς και πολύ φοβάμαι πως θα το λέμε και ως γιαγιάδες….
Έχουμε εμμονή με τα παπούτσια. Βγάλε τα παπούτσια σου επιτέλους μες στο σπίτι! Πάλι ξυπόλυτος είσαι; Πού είναι οι παντόφλες σου; Να βάλεις κάλτσες…. Γιατί ως γνωστόν, το κρύωμα κολλάει από τα πόδια! Κι αν εσείς δεν το ξέρετε, το ξέρουμε εμείς οι μαμάδες!
Είμαστε οι «κλασικές Ελληνίδες μάνες», και συχνά δεν μας πιάνετε πουθενά! Όμως μας αγαπάτε και η αλήθεια είναι πως χωρίς εμάς…. Δεν θα μπορούσατε να κάνετε ρούπι!
