Η υπόθεση Ντορεμί είναι μια παράσταση που στοχεύει στο να εμπλουτίσουν στα παιδιά τις γνώσεις τους σχετικά με τα μουσικά όργανα. Υπάρχουν ομοιότητες με το σύστημα μουσικοκινητικής αγωγής του Carl Orff;
Καταρχάς θα ήταν πολύ δύσκολο να μην υπάρχουν ομοιότητες με το σύστημα Carl Orff το οποίο ως γνωστό βασίζεται στα 4 βασικά χαρακτηριστικά του ήχου που είναι ο ρυθμός, η ένταση, η χροιά και το ύψος. Αυτά τα 4 χαρακτηριστικά ενυπάρχουν σε κάθε μορφή ήχου από την ομιλία μέχρι το μουσικό όργανο. Στη συγκεκριμένη παράσταση υπάρχει μια μεγαλύτερη εστίαση στο ρυθμό όταν ξεδιπλώνεται η πλοκή που σχετίζεται με τα κρουστά, διότι είναι τα όργανα τα οποία ονομάζονται και ρυθμικά. Στα πνευστά όργανα η παράσταση αξιοποιεί περισσότερο το χαρακτηριστικό γνώρισμα της χροιάς, αφού κάνει ένα ολόκληρο «παιχνίδι» στο διαχωρισμό της τρομπέτας με το τρομπόνι. Το χαρακτηριστικό της έντασης παρουσιάζεται στην εκκίνηση της παράστασης με το μαέστρο Σολ να μας προλογίζει το έργο κάνοντας συγκεκριμένα παιχνιδίσματα με το piano και το forte της μουσικής. Τέλος, στην πράξη που διαδραματίζεται η σκηνή με τα έγχορδα, αναδεικνύεται το χαρακτηριστικό του ύψους, αφού οι ηθοποιοί χρησιμοποιούν τα ανάλογα ύψη με τις φωνές τους προκειμένου να αποδώσουν το μπάσο (Ζούκι μπουζούκι/αντρικός ρόλος) και την υψηλή φωνή (Βιόλα Bιολάντη/γυναικείος ρόλος).
Τα συναισθήματα της χαράς, της λύπης και του θυμού συνδέονται με την μουσική; Πιστεύετε ότι μέσω αυτής μπορούμε να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τα άσχημα συναισθήματα;
Tα αρνητικά συναισθήματα στον εγκέφαλό μας πυροδοτούν την αμυγδαλή. Αυτό για να το πω με απλά λόγια είναι σαν τον συναγερμό που χτυπάει την ώρα που κάποιος παραβιάζει το σπίτι. Αυτός ο συναγερμός μοιάζει κατά πολύ με αυτό που συμβαίνει στην αμυγδαλή την ώρα που για παράδειγμα φοβόμαστε. Η πρώτη μουσική που καταφέρνει σε ένα βρέφος να ησυχάσει αυτό το «συναγερμό» είναι η γλυκιά και χαμηλή σε ένταση φωνή της μητέρας. Είναι μαγικό το ότι ενώ μια μάνα δε γνωρίζει τίποτα από τις νευροεπιστήμες, εντούτοις γνωρίζει ενστικτωδώς πως να πει με μουσικότητα ένα παραμύθι, ένα τραγούδι, ένα νανούρισμα. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν η μουσική μπορεί να λειτουργήσει καταπραϋντικά. Επίσης, μπορεί να λειτουργήσει και εκτονωτικά όπως για παράδειγμα ένα heavy metal στον έφηβο που δεν ξέρει πως να εκτονώσει τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν είναι τυχαίο που όταν η μουσική συνάντησε τα συναισθήματα γέννησε μια σημαντική επιστήμη, γνωστή ως μουσικοθεραπεία.
Kατά την γνώμη σας ποιο είναι το σημαντικότερο δίδαγμα που περνάει η παράσταση στα παιδιά;
Στην κοινωνία μας υπάρχει μια τάση να θέλουμε να διώξουμε τα δυσάρεστα συναισθήματα αμέσως και μάλιστα να δημιουργούμε μια απαίτηση η ντροπή να μεταμορφωθεί στη στιγμή σε θάρρος που υπερβαίνει εαυτό. Ο γονιός ή ο δάσκαλος πολλές φορές δυσκολεύεται να πιστέψει ότι το μόνο που χρειάζεται ένα παιδί την ώρα που απλώνει τα χέρια του και λέει φοβάμαι ή ντρέπομαι δεν είναι συμβουλή, αλλά αποδοχή και κατανόηση. Το μεγαλύτερο λοιπόν δίδαγμα της παράστασης είναι κάτι πολύ απλό αλλά ουσιώδες που συνοψίζεται στην εξής φράση: «είναι εντάξει να ντρέπεσαι».
Τι συμβολίζει η Ντορεμί και πώς μπορεί ένα παιδί να ταυτιστεί μαζί της;
Σε συνέχεια της προηγούμενης απάντησής μου, για μένα η Ντορεμί είναι το σύγχρονο παιδί που βομβαρδίζεται από χιλιάδες δραστηριότητες και εξωτερικά ερεθίσματα που θα το κάνουν «τέλειο» και ικανό να αντεπεξέλθει σε όλα τα πρέπει που θέτει η κοινωνία. Η Ντορεμί είναι η φωνή που τολμάει να πει φοβάμαι, ντρέπομαι και συμβολίζει τόσο τα παιδιά του σήμερα αλλά και το παιδί που ο κάθε ενήλικας έχει μέσα του.
Αν μπορούσατε να ταυτίσετε την παράσταση με μία νότα ή ένα τραγούδι ποιο θα ήταν αυτό;
Για μένα είναι ένας στίχος από το τελευταίο τραγούδι του Δημήτρη Παύλου με τίτλο «Αγάπη είναι» που λέει: «Αγάπη είναι να σου λεν αυτό που θέλεις γίνε»..
.jpg)
