Δεν φωνάζω ΠΟΤΕ
Οι πεταμένες κάλτσες, τα απλωμένα επιτραπέζια ή η ώρα του ύπνου που δεν τηρείται, καταστάσεις που στην καθημερινότητα είναι ικανές να με βγάλουν εκτός εαυτού, στις διακοπές τις αντιμετωπίζω με χαμόγελο και ψυχραιμία. Τα decibel της φωνής μου μένουν σταθερά σε χαμηλούς τόνους και τα παιδιά μου όχι μόνο το εκτιμούν, αλλά τελικά συνεργάζονται καλύτερα.
Ξεχνάω το άγχος
Το μόνο άγχος που είχα φέτος στις διακοπές του Πάσχα, ήταν εάν θα μας πετύχουν τα κουλουράκια. Χωρίς το πρωινό ξύπνημα, το κουδούνι του σχολείου ή τις αναποδιές της δουλειάς, η ζωή κυλάει από μόνη της. Τα νεύρα επανέρχονται στις αρχικές τους ρυθμίσεις και η ηρεμία γίνεται μία πάγια κατάσταση με την οποία θα ήθελα να ζω πάντα και για πάντα.
Παίζω σαν να μην υπάρχει αύριο
Το παιχνίδι με τα παιδιά παύει να είναι μία ψυχαναγκαστική κατάσταση, ανάμεσα στα αγγλικά και το βραδινό μαγείρεμα. Απλώνουμε τα επιτραπέζια στο πάτωμα και παίζουμε για ώρες, χωρίς να μας νοιάζει τίποτα. Η μαμά των διακοπών γελάει με την καρδιά της, παθιάζεται, πειράζει τους συμπαίκτες της και ξαναγίνεται παιδί.
Διαβάζω τα βιβλία όλης της χρονιάς
Παρά το γεγονός ότι περνάω πολύ χρόνο με την οικογένειά μου και ότι τα παιδιά κοιμούνται πιο αργά στις διακοπές, βρίσκω πάντα χρόνο και διάθεση να διαβάσω πολλά βιβλία. Η κούραση και η κακοδιαθεσία των υπόλοιπων ημερών, παράγοντες ανατρεπτικοί για ανάγνωση, αποχωρούν και επιστρέφω στην αγαπημένη μου συνήθεια σαν έφηβη που ερωτεύτηκε πρώτη φορά. Τα παιδιά με βλέπουν και με μιμούνται αμέσως! Το αποτέλεσμα είναι υπέροχο, αφού ξαπλώνουμε όλοι σε καναπέδες και πολυθρόνες και απλά διαβάζουμε ταυτόχρονα.
Βλέπω τους φίλους μου και τα παιδιά τους δικούς τους
«Το Σάββατο μπορείς; Όχι, όχι…»: το τραγούδι του Μηλιώκα περιγράφει σε ένα ρεφρέν τη σχέση που έχω με τους φίλους μου. Όλοι μας εργαζόμενοι με παιδιά, είναι πραγματικά δύσκολο να βρούμε κοινή μέρα και ώρα για να συναντηθούμε. Στις διακοπές, όμως, παίρνουμε συζύγους και παιδιά και περνάμε παρέα ώρες ατελείωτες. Οι μικροί παίζουν και οι μεγάλοι αναπληρώνουν τον χαμένο χρόνο.
Κάνω τα πάντα με τα παιδιά
Δεν έχει σημασία εάν η μαμά πρέπει να μαγειρέψει, να ψωνίσει, να πάει βόλτα ή απλά να κάτσει στο κρεβάτι κοιτώντας το ταβάνι… Ό,τι κι αν έχει να κάνει, το κάνει μαζί με τα παιδιά της που απολαμβάνουν κι εκείνα τις δικές τους διακοπές από τα διαβάσματα και το σχολείο. Ο κοινό μας χρόνος δεν είναι μόνο πολύς αλλά και, επιτέλους, πραγματικά ποιοτικός.
Απολαμβάνω τις πιο τρυφερές παιδικές αγκαλιές
Όταν οι μέρες μας κυλάνε τόσο ήρεμα και όμορφα ενώ είμαστε όλοι μαζί, δεν μεταμορφώνομαι μόνο εγώ στην μαμά που θα ήθελα να είμαι κάθε μέρα, αλλά και τα παιδιά σε υπέροχα αγγελούδια. Δεν γκρινιάζουν, δεν παραπονιούνται, δεν είναι κουρασμένα και μοιάζουν να με αγαπούν όσο ποτέ! Οι αγκαλιές τους και τα χαμογελαστά τους μάτια, είναι το καλύτερο δώρο των διακοπών μου.
