… φοβάσαι να πεις αυτά που σκέφτεσαι και νιώθεις
Την μοναξιά την νιώθεις στο πετσί σου όταν πλάι σου είναι άνθρωποι που σ’ αγαπούν, αλλά δεν νιώθεις άνετα να πεις αυτά που θες κι αυτά που σκέφτεσαι μήπως και παρεξηγηθείς. Μήπως πληγώσεις άθελά σου εκείνους που σε νοιάζονται, ή μήπως τους κάνεις να θυμώσουν. Η μοναξιά υπάρχει εκεί που λείπει η άνεση να είσαι ο εαυτός σου, ακόμα κι αν μερικές φορές ζητάει να γκρινιάξει ή να κλάψει.
Ντρέπεσαι να γύρεις στον ώμο του άλλου και να κλάψεις
Οι άλλοι είναι γύρω μας συνέχεια. Η μάνα, ο πατέρας, ο άντρας μας, οι φίλοι, η κόρη ή ο γιος μας. Άνθρωποι έτοιμοι να πέσουν για εμάς και στη φωτιά, όμως απρόθυμοι να ανοίξουν διάπλατα την αγκαλιά τους. Η μοναξιά χτυπά δειλά την πόρτα μας όταν οι άλλοι δεν σου επιτρέπουν να κλάψεις σαν μωρό στον ωμό τους, με τη δικαιολογία πως είσαι δυνατή και αύριο θα είναι όλα μια χαρά. Και έχουν δίκιο – αύριο θα είναι όλα μια χαρά – αρκεί να σε αφήσουν να ακουμπήσεις σήμερα τον πόνο ή την κούρασή σου επάνω τους δίχως να σε κρίνουν.
Ορίζεσαι από την κριτική των άλλων
Ενίοτε πλακώνει το στήθος σου μια μοναξιά αβάσταχτη, βαριά σαν σίδερο, όταν οι πράξεις και τα λόγια σου περνούν συνέχεια από φίλτρα και αδιάκοπη κριτική. Σε κάθε συμβουλή χωρίς συναίσθημα νιώθεις πως πρέπει να σωπάσεις. Να κλείσεις τον εαυτό σου στο καβούκι του και να προσποιηθείς πως είσαι χαρούμενη κι ευτυχισμένη.
Αισθάνεσαι πως δεν σε κατανοούν
Όλοι οι άνθρωποι σωπαίνουν όταν μιλάς. Ωστόσο, οι περισσότεροι δεν σε ακούν, δεν αφουγκράζονται τα λόγια ή τα αισθήματά σου. Ακούν μόνο για να απαντήσουν, για να φανούν πιο έξυπνοι ή πιο δυνατοί. Κι όταν αντιλαμβάνεσαι πως οι άνθρωποι που έχεις γύρω σου δεν σε κατανοούν κι ότι δεν μπήκανε ποτέ στον κόπο να καταλάβουνε πώς νιώθεις, πονάς. Είναι ένας πόνος οξύς και συνεχόμενος που ονομάζεται «μοναξιά».
Κουβαλάς τραύματα και πληγές που δύσκολα μοιράζεσαι
Δεν είναι εύκολο για όλους να μπορούν να συνυπάρχουν και να συμπορεύονται με τους άλλους. Αυτό είναι κάτι που μαθαίνεται από νωρίς. Η οικογένεια σου μαθαίνει να συνεργάζεσαι, να σέβεσαι και να διεκδικείς τον σεβασμό. Όταν, όμως, η οικογένεια αποτυγχάνει να παρέχει αυτό το πλαίσιο ασφάλειας, μεγαλώνεις μόνος σου. Σου είναι δύσκολο να συνυπάρξεις, να μοιραστείς, να δώσεις ή να δοθείς. Και τότε, η μοναξιά χτυπά αλύπητα τα χέρια και τα πόδια σου, κάνοντάς σε να νιώθεις αβοήθητη και άδεια.
Μα υπάρχει και η άλλη μοναξιά…
… η μοναξιά που είσαι εσύ κι ο εαυτός σου και είστε καλά. Προσωπικά, λατρεύω αυτή την μοναξιά. Συχνά, σκέφτομαι πως κανείς δεν αγαπά τη μοναξιά του όπως εγώ. Την παίρνω αγκαλιά και την φιλώ. Τη βάζω σε κουτιά και την κρατώ στην τσάντα μου για όταν με κουράζει ο κόσμος. Κανείς δε λαχταρά τη μοναξιά του όσο εγώ. Κανείς δεν την νταντεύει. Κι ούτε ένοιωσε κανένας να του λείπω όσο μου λείπω τώρα.
