Η έρευνα που δημοσιεύθηκε στο Harvard Business Review είχε δύο σκέλη.
Το πρώτο αφορούσε τις σχέσεις με τα μέλη της οικογένειας. Τα ζευγάρια που συμμετείχαν έλαβαν ο καθένας από δύο σημειωματάρια. Για 5 συνεχόμενες ημέρες σημείωναν στο ένα τι συνέβη στη δουλειά τους (μόλις επέστρεφαν στο σπίτι) και στο άλλο τι συνέβη στο σπίτι τους μετά τη δουλειά (πριν κοιμηθούνε).
Οι σημειώσεις περιλάμβαναν τις δυσκολίες που συνάντησαν στη δουλειά τους, το πόσο υποστηρικτικός ήταν ο σύντροφός τους και ποιο ήταν το γενικότερο κλίμα μέσα στην οικογένεια.
Το δεύτερο σκέλος αφορούσε τις σχέσεις με τους συναδέλφους. Τα ζευγάρια συναδέλφων που επιλέχθηκαν έλαβαν και αυτοί από δύο σημειωματάρια. Για 5 συνεχόμενες ημέρες σημείωναν στο ένα τι συνέβη στο σπίτι τους το πρωί (πριν φύγουν για τη δουλειά) και στο άλλο τι συνέβη στον χώρο εργασίας τους (μόλις έφευγαν από τη δουλειά).
Οι σημειώσεις περιλάμβαναν όσα είχαν αντιμετωπίσει στο σπίτι το πρωί (π.χ. εντάσεις, τρυφερές στιγμές), το πόσο καλή ήταν η συνεργασία με τον συνάδελφο-ζευγάρι τους και κατά πόσο το κλίμα στην ευρύτερη ομάδα ήταν θετικό ή όχι.
Και στις δύο περιπτώσεις, οι άντρες αποδείχθηκαν λιγότεροι καλοί σύντροφοι και συνάδελφοι. Όποτε συναντούσαν δυσκολίες στη δουλειά ή το σπίτι δεν ήταν κατόπιν αρκετά συνεργάσιμοι με τους συναδέλφους ή υποστηρικτικοί με τις συντρόφους τους.
Οι γυναίκες, απ’ την άλλη, έδειξαν περισσότερη ενσυναίσθηση σε κάθε περίπτωση. Πρόσφεραν ψυχολογική ή άλλη υποστήριξη σε όποιον την είχε ανάγκη, ό,τι δυσκολία και αν είχαν αντιμετωπίσει προηγουμένως στο οικογενειακό ή εργασιακό περιβάλλον τους.
