Μου έλειψε η ασφαλής ρουτίνα μας
Καλές οι διακοπές, καλή η παύση από το ανελέητο τρέξιμο της χειμωνιάτικης καθημερινότητας, αλλά ομολογώ πως μου έλειψε! Τότε, όλα είχαν το χρόνο τους και ήταν προγραμματισμένα με ανατριχιαστική ακρίβεια! Πλέον, και όσο συνεχίζονται οι διακοπές των παιδιών, τίποτα δεν είναι σταθερό! Σχολάω από τη δουλειά και δεν ξέρω αν θα πάμε στο πάρκο, σε κάποιο φίλο τους ή αν απλά θα τα βλέπω να λιώνουν μπροστά από μια οθόνη. Όλη αυτή η μουρμούρα του «τι θα κάνουμε σήμερα» με κούρασε. Οι ιδέες μου έχουν στερέψει και έχω αποσυντονιστεί!
Έχω εξαντλήσει όλες τις επιλογές… babysitting
Όσο τα σχολεία είναι ανοιχτά, δεν χρειαζόταν να ανησυχώ τι θα κάνουν τα πρωινά. Το καλοκαίρι, όμως, το πρόβλημα των εργαζόμενων γονιών είναι μεγάλο. Λίγο στη γιαγιά, λίγο σε μια θεία, λίγο κατασκήνωση, λίγο babysitter, κι ακόμα οι μέρες που περισσεύουν χωρίς εναλλακτική είναι πολλές! Αφήστε και το πορτοφόλι που αδειάζει πιο γρήγορα κι απ’ όταν έχουν δεκάδες εξωσχολικές δραστηριότητες! Νιώθω πως έφτασε ο καιρός να επιστρέψουν στο σχολείο τους και στην καθημερινή τους ρουτίνα.
Τα παιδιά έχουν ξεχάσει κι αυτά που ήξεραν!
Μπορεί να μην το αντιλαμβάνεστε πλήρως, αλλά τα παιδιά, έπειτα από τρεις μήνες διακοπές, έχουν ξεχάσει πολλά από αυτά που διδάχθηκαν την προηγούμενη σχολική χρονιά. Βέβαια, θα μπορούσαμε να τα ενθαρρύνουμε να αξιοποιούν τον ελεύθερο χρόνο τους κάνοντας επανάληψη ή λύνοντας ασκήσεις μαθηματικών. Και όντως, αυτό θα ήταν μια πολύ καλή λύση. Αλλά όχι για τα παιδιά μου. Ή μάλλον, όχι για τα παιδιά αυτού του πλανήτη…
Τους λείπουν οι φίλοι τους
Δεν ξέρω για τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά τα δικά μου επαναλαμβάνουν συνεχώς πόσο πολύ τους έχουν λείψει οι φίλοι τους. Για την ακρίβεια, ανυπομονούν να ξανανοίξουν τα σχολεία και να επιστρέψουν στη δασκάλα, τους συμμαθητές και τα παιχνίδια τους. Μάλιστα, πριν λίγες μέρες τα άκουσα να συζητούν μεταξύ τους πως περιμένουν πώς και πώς να δουν τα καινούρια τους βιβλία και να ξεκινήσουν τα μαθήματα. Κι αφού το εύχονται τα δικά μου, φανταστείτε τα υπόλοιπα…
Θέλω να κοιμούνται πάλι νωρίς
Τα παιδιά του δημοτικού, καλώς ή κακώς, αποκτούν το συνήθειο να κοιμούνται μετά τις εννιά στις διακοπές. Μπορεί το χειμώνα να είναι κουρασμένα και άρα να πείθονται ευκολότερα να ξαπλώσουν σε μία φυσιολογική ώρα, αλλά το καλοκαίρι το εννιά μπορεί να γίνει εύκολα δέκα, έντεκα ή ακόμα και δώδεκα! Έτσι, τις περισσότερες φορές πέφτουμε για ύπνο την ίδια ώρα – για να μην πω πως πέφτω κατάκοπη πριν από εκείνα! Εκτός από το ότι αυτό με αγχώνει για την υγεία και την ανάπτυξή τους, μου λείπουν τα βράδια χωρίς τα παιδιά. Τότε που όλα είναι τακτοποιημένα, τα μικρά στα κρεβάτια τους και μπορώ να πως δυο κουβέντες ήρεμα με τον άντρα μου ή να διαβάσω το βιβλίο μου.
Εν κατακλείδι…
Κάθε χρόνο περιμένω το καλοκαίρι με ανυπομονησία. Και κάθε τέλος Αυγούστου, περιμένω με την ίδια ανυπομονησία το φθινόπωρο. Για να μην γκρινιάζω άσκοπα, όμως, ας κλείσω λέγοντας πως κάθε εποχή έχει τα καλά της και πως πολύ σύντομα, μάλλον θα εύχομαι να γίνει πάλι καλοκαίρι!
