«Τις τελευταίες μέρες, βλέποντας νέα παιδιά να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τα μπράβο κάποιων τηλεκριτών – “για μια ποδιά” – και ακούγοντας να λένε ξανά και ξανά πόσο θέλουν “να κάνουν περήφανους” τους δικούς τους ή “να αποδείξουν” στη οικογένειά τους πόσο αξίζουν, προβληματίζομαι.
Σκέφτομαι πόσο βαριά μπορεί να πάρει ένα παιδί την υποτιθέμενη “αποτυχία” του και πόσο άσχημα μπορεί να νιώσει αν δεν πάρει την πολυπόθητη ποδιά ή τα μπράβο που λαχταράει – όπως γίνεται τις περισσότερες φορές. Και φοβάμαι για το πόσο απαιτητικοί μπορούμε να γίνουμε με τα παιδιά μας, σε τι γωνία μπορούμε να τα στριμώξουμε χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε.
Όταν, μάλιστα, άκουσα μια νέα κοπέλα να δηλώνει απογοητευμένη με τον εαυτό της και πως αισθάνεται ότι απογοήτευσε τη μητέρα της, είπα μέσα μου πως δεν θέλω ποτέ το παιδί μου να νιώσει έτσι.
Δεν θέλω το παιδί μου να νιώσει ότι πρέπει να ζήσει τη ζωή του υπό όρους, οι οποίοι έχουν κάνουν με μένα και τις προσδοκίες μου από εκείνο. Δεν θέλω να νιώσει ότι πρέπει να με εντυπωσιάσει, να κάνει πράγματα που θα το εξυψώσουν στα δικά μου μάτια.
Θέλω να ξέρει ότι για μένα είναι πιο ψηλά απ’ τον καθένα και αξίζει τα πάντα χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς την υποχρέωση να αποδεικνύει συνεχώς την αξία του.
Δεν θέλω να νιώσει ότι η αγάπη και η αποδοχή της μητέρας του είναι κάτι που μεταβάλλεται ανάλογα με τις πράξεις ή τις επιτυχίες του. Δεν το θέλω, γιατί τότε, θα πιστέψει το ίδιο για την αγάπη και την αποδοχή των άλλων και, μέσα σε κάθε σχέση του, θα νιώθει πως κρίνεται αδιάκοπα.
Χωρίς να το θέλουμε, κάνουμε πάρα πολλά πράγματα που ίσως έχουν αρνητικό αντίκτυπο στα παιδιά μας. Τους ζητάμε να είναι άριστα σε ό,τι κάνουν. Τα επαινούμε επειδή κάθονται ήσυχα ή είναι υπάκουα. Τα τιμωρούμε όταν είναι θορυβώδη και χαλάνε τον κόσμο. Τους δημιουργούμε ενός είδους εξάρτηση από τη δική μας ματιά, από την προσμονή του επαίνου ή τον φόβο της επίπληξής μας. Η εξάρτηση αυτή επεκτείνεται κι εκτός σπιτιού. Η ματιά των ξένων εστιάζει στο “πόσο καλό” είναι ένα παιδί και το σχολείο δεν κάνει τίποτε άλλο απ’ το να ταυτίζει τα παιδιά μας με τις επιδόσεις τους.
Μαθαίνουν έτσι να αυτοπροσδιορίζονται με βάση αυτό που πιστεύουν οι άλλοι και όχι αυτό που θέλουν και μπορούν. Γιατί έτσι τα διδάσκουμε εμείς!
Κι είναι ένας κύκλος που είναι δύσκολο να σπάσει, αφού από τη στιγμή που το παιδί έρθει σε επαφή με τον γύρω κόσμο, μια μάνα πρέπει καθημερινά να παλεύει να αντισταθμίσει την επιρροή των άλλων στον ψυχισμό του παιδιού του. Είναι ένας αγώνας που δεν μπορεί να κερδηθεί εξολοκλήρου, αξίζει όμως να δοθεί ως το τέλος.
Εγώ τον δίνω γιατί θέλω να μεγαλώσω παιδιά με δυνατό χαρακτήρα που ξέρουν τι αξίζουν, κάνουν αυτό που αγαπούν και δεν αποζητούν διακαώς την επιβεβαίωση κάποιων τρίτων – πόσο μάλλον, κάποιων που παίζουν απλώς ένα ρόλο στην τηλεόραση.
Θέλω να ξέρουν πως είμαι εκεί να τα καθοδηγήσω στις δυσκολίες χωρίς να προσπαθήσω να αλλάξω αυτό που είναι.
Να αισθάνονται αδιάκοπα πως η μητέρα τους είναι δίπλα τους στα πάντα και η αγάπη της είναι μια αγάπη αστείρευτη. Μια αγάπη άνευ όρων!»
