«Θα είμαι ειλικρινής. Απ’ όταν ήμουν φοιτήτρια θυμάμαι τον εαυτό μου να μην αντέχει τα μικρά παιδιά! Δεν ήξερα πώς να τους συμπεριφερθώ, οι φωνές και οι τσιρίδες τους με εκνεύριζαν και γενικώς, δεν τα (πολύ)συμπαθούσα.
Όταν με καλούσαν σε διάφορες μαζώξεις (οικογενειακές και φιλικές) που υπήρχαν πολλά πιτσιρίκια, ήθελα ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί. Μπορείτε να με αποκαλέσετε υπερβολική! Δεν θα σας αδικήσω, αλλά έτσι ήμουν τότε.
Ακόμα και το πού θα πήγαινα για καφέ εξαρτιόταν σε τεράστιο βαθμό από το πόσες οικογένειες πήγαιναν στην εκάστοτε καφετέρια. Και όταν δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, διάλεγα το πιο απομακρυσμένο τραπέζι για να απολαύσω την ησυχία μου.
Αρκετές φίλες με φώναζαν ''κακιά μάγισσα'' και μου έκαναν διαρκώς επιπλήξεις για τη συμπεριφορά μου. Γιατί βλέπετε, ακόμα και στο προοδευτικό σήμερα, μας φαίνεται παράξενο να ακούμε από γυναίκες τη φράση ''δεν μου αρέσουν τα παιδιά!''. Δεν θεωρούμε ότι είναι στη φύση των γυναικών να πιστεύουν κάτι τέτοιο…
Σωστό ή λάθος, δεν έχει σημασία. Εγώ, έτσι πίστευα για εμένα. Ακόμα και όταν παντρεύτηκα δεν υπήρχε στο πλάνο να γίνω μητέρα, μέχρι που δύο χρόνια αργότερα έμαθα πως είμαι έγκυος.
Νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ τα συναισθήματα που με πλημμύρισαν τότε. Φόβος και άγχος. Η σκέψη που με βασάνιζε περισσότερο ήταν ότι δεν θα γινόμουν καλή μαμά. Πώς μπορείς να είσαι καλή, όταν δεν σου αρέσουν τα παιδιά; Την ίδια στιγμή ωστόσο, εντόπισα και ένα ακόμα συναίσθημα, πρωτόγνωρο. Εκείνο του ενθουσιασμού.
Καθώς περνούσαν οι μήνες της εγκυμοσύνης, άρχισα να αλλάζω. Περίμενα πώς και πώς τον ερχομό της κόρης μου όπως κάθε χαζομαμά και ονειρευόμουν καθημερινά για το μέλλον. Τις βόλτες που θα πηγαίναμε μαζί, τα παιχνίδια που θα παίζαμε και τις αγκαλιές που θα κάναμε. Και έτσι από ‘’κακιά μάγισσα’’ μεταμορφώθηκα σε ‘’καλή νεράιδα’’.
Ξαφνικά, δεν έβλεπα τις υστερίες και τα κλάματα των άλλων παιδιών, παρά μόνο τα γέλια και την γλυκύτητα τους. Δεν με ενοχλούσαν όπως πρώτα, αντίθετα με γέμιζαν αισιοδοξία.
Ήθελα να περιτριγυρίζομαι από παιδιά, να παίζω μαζί τους, να τα παρατηρώ και να φαντάζομαι το δικό μου ανάμεσά τους.
Άλλαξα, και μάλιστα προς το καλύτερο! Και όπως ανακάλυψα αργότερα, αυτή είναι η μαγεία της μητρότητας. Αποκτάς δυνάμεις που ούτε φανταζόσουν πως έχεις, γίνεσαι συμπονετική και γεμάτη αυτοπεποίθηση. Μαθαίνεις να συγχωρείς, να κάνεις υπομονή και το κυριότερο ν’ αγαπάς με όλο σου το είναι.
Ναι, δεν μου άρεσαν τα παιδιά. Η κόρη μου όμως έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μου και μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι πλέον, είμαι η μεγαλύτερη χαζομαμά που έχετε γνωρίσει!»
