Αυτή είναι η ιστορία μου με τον κορονοϊό και αφορά ειδικά τους νέους που θεωρούν ότι δεν κινδυνεύουν...
Άρχισα να νιώθω ρίγη και το σώμα μου αδύναμο στις 8 Μαρτίου. Θεώρησα ότι πρόκειται για ένα απλό κρύωμα ή μια γρίπη και πίστεψα ότι σύντομα θα μου περάσει. Καθώς βρισκόμουν στο λεωφορείο κατάλαβα ότι τα συμπτώματά μου είναι αρκετά πιο σοβαρά: πυρετός, εφίδρωση, πόνοι στο σώμα, και πονοκέφαλος. Έμεινα 5 ημέρες στο σπίτι, θεωρώντας πως πρόκειται για κακή γρίπη.
Μετά την 5η ημέρα πήγα στο νοσοκομείο, καθώς τα συμπτώματά μου χειροτέρευαν. Οι γιατροί με εξέτασαν και με μετάφεραν αλλού. Ήμουν απομονωμένος σ’ ένα δωμάτιο και δεν ήξεραν τι να με κάνουν.
Κάθε 4 ώρες με εξέταζαν χωρίς όμως να μου λένε τι έχω ή τι συμβαίνει. Έτρεμα και ένιωθα ότι θα πεθάνω ''καλωδιωμένος'' με τον ορό στο χέρι. Αφού έκανα την εξέταση για τον κορονοϊό, μου έδωσαν εξιτήριο και μου είπαν να πάρω το Tylenol.
Τα νοσοκομεία στην Αμερική ήταν τελείως απροετοίμαστα γι’ αυτό που συνέβη [...].
Έπειτα από 4 ημέρες τα αποτελέσματα της εξέτασης έδειξαν ότι είμαι θετικός στον κορονοϊό. Ακόμη έχω τα ίδια συμπτώματα χωρίς καμία βελτίωση. Δεν μπορώ να αναπνεύσω φυσιολογικά και η πνευμονία μου χτύπησε την πόρτα. Δεν υπάρχει θεραπεία! Βήχω και φτύνω αίμα, δεν έχω πυρετό αλλά δεν μπορώ να πάρω ανάσα.
Ακόμη δεν έχω γιατρευτεί. Οι γιατροί δεν ξέρουν πώς να αντιμετώπισουν τον ιό [...]. Σας παρακαλώ, μοιραστείτε αυτή την ιστορία έτσι ώστε περισσότεροι άνθρωποι να κατανοήσουν ότι δεν πρόκειται για κάτι απλό. Να είστε υπεύθυνοι. Μείνετε στο σπίτι σας.
Δεν θέλω κανείς να περάσει αυτό που περνάω εγώ αυτή τη στιγμή. Να είστε ασφαλείς.»
