«Η μέρα μας φτάνει στο τέλος της και είμαστε και οι δύο κουρασμένοι. Χρειαζόμαστε αυτόν τον πολύτιμο χρόνο για να αποφορτιστούμε και να ξεκουράσουμε το σώμα και το πνεύμα μας.
Για μένα είναι μια ευκαιρία να μην ασχολούμαι με δουλειές και αγγαρείες, να ηρεμήσω και να αφεθώ. Μια ευκαιρία να ακούσω καθαρά τις σκέψεις και να βάλω σε τάξη τα συναισθήματά μου.
Για το παιδί μου, πάλι, είναι η ώρα που με νιώθει πιο κοντά του από ποτέ. Που νιώθει ήρεμο και προστατευμένο, ώστε να παραδοθεί σιγά σιγά στον βραδυνό του ύπνο.
Ταυτόχρονα, όμως, είναι μια ευκαιρία και για τους δυο μας να επανασυνδεθούμε μετά την τρέλα της καθημερινότητας. Να έρθουμε κοντά, να μιλήσουμε με τα μάτια και το άγγιγμα, να είμαστε αληθινά παρόντες ο ένας στη ζωή του άλλου.
Να ανταλλάξουμε εντυπώσεις απ’ τη μέρα μας, να γελάσουμε με ανόητα αστεία, να διαβάσουμε τα αγαπημένα μας βιβλία για… 1000η φορά και να επινοήσουμε ιστορίες που μας ταξιδεύουν σε κόσμους φανταστικούς, λίγο πριν ταξιδέψουμε με τα όνειρά μας.
Ο χρόνος που περνάμε μαζί με το παιδί μου στο τέλος της μέρας είναι εξαιρετικά σημαντικός γιατί είναι μόνο δικός μας. Δεν είναι μια απλή συνήθεια, αλλά κάτι που μας δένει όλο και πιο πολύ και η στιγμή που προμένουμε κάθε μέρα με λαχτάρα.
Όταν γεννήθηκε, ήταν πολλοί εκείνοι που μου είπαν να του μάθω να ηρεμεί μόνο του και να μην το κοιμίζω συνέχεια στην αγκαλιά μου για να μην αποκτήσω προβλήματα στη μέση κι ένα παιδί που θα είναι προσκολλημένο πάνω μου.
Επέλεξα να μην ακούσω τις “συμβουλές” των άλλων και ν΄ακολουθήσω το ένστικτό μου. Όχι ότι ήταν κακοπροαίρετες. Ίσα ίσα, οι ίδιοι άνθρωποι με έχουν βοηθήσει σε πολλά από τότε. Απλώς, σε κάποια πράγματα το ένστικτο της μάνας είναι ο καλύτερος σύμβουλος.
Κι έτσι έκανα αυτό που ένιωθα ότι έχουμε ανάγκη και οι δυο μας, μητέρα και παιδί, και θα συνεχίσω να το κάνω όσο χρειαστεί. Ώσπου το παιδί μου να αποφασίσει ότι δεν το χρειάζεται άλλο.
Και πάλι, όμως, θα γνωρίζει πάντα πως όποτε νιώσει φόβο ή αδυναμία, θα είναι ευπρόσδεκτο στο κρεβάτι μας, το κρεβάτι των γονιών του. Και θα μπορεί να μας φωνάξει οποιαδήποτε στιγμή έχει ανάγκη την αγκαλιά, τη στήριξη ή την παρουσία μας.
Θα γνωρίζει ότι δεν είναι μόνο του.
Προς το παρόν, βλέπω ένα παιδί που όχι μόνο δεν προσκολλάται πάνω μου, αλλά δείχνει αξιοθαύμαστη αυτοπεποίθηση και τόλμη καθώς εξερευνεί τον κόσμο γύρω του. Ένα παιδί που δε φοβάται να προχωρήσει μόνο του γιατί ξέρει ότι υπάρχει κάποιος που το προσέχει και στηρίζει τις προσπάθειές του ανά πάσα στιγμή.
Ένα παιδί που, αργά ή γρήγορα, δεν θα χρειάζεται τη μαμά του δίπλα του για να κοιμηθεί ήρεμο. Που θ’ αρχίσει να μεγαλώνει κανονικά και να γίνεται ανεξάρτητο, αλλά θα παραμείνει δεμένο με τους γονείς του και σίγουρο για τη δύναμη αυτού του δεσμού.
Γι’ αυτό, επειδή όλα αυτά που ζούμε τώρα δεν θα κρατήσουν για πάντα, επιλέγω να τα απολαμβάνω όσο μπορώ και να τα προσέχω σαν κειμήλιο.
Και κάθε βράδυ που λέω στο παιδί μου καληνύχτα με ένα γλυκό φιλί, νιώθω όλο και πιο τυχερή που μοιραζόμαστε καθημερινά αυτές τις υπέροχες και ανεπανάληπτες στιγμές.»
