«Υπήρξε μια εποχή στη ζωή μου που δεν ήθελα ούτε ν΄ακούσω για παιδιά.
Από πολύ νέα, πίστευα ότι αν γίνω μάνα, θα αλλάξω ως άνθρωπος και κάθε μου φιλοδοξία θα διαλυθεί μονομιάς. Κατά συνέπεια δεν ήθελα ούτε να παντρευτώ. Όλα αυτά τα στρεότυπα για νυφούλες, νυφικά και μονόπετρα μου προκαλούσαν μόνο τρόμο.
Κι ύστερα, γνώρισα τον σύντροφό μου.
Ήταν εντελώς διαφορετικός απ’ όσους είχα γνωρίσει μέχρι τότε: ευγενικός, τρυφερός και γεμάτος κατανόηση. Τηρούσε πάντα ότι έλεγε και εκτιμούσε αφάνταστα τις σκέψεις και τις απόψεις μου.
Σταδιακά, αυτός ο άνθρωπος έριξε όλους τους τοίχους που είχα τοποθετήσει ανάμεσα σε μένα και τους άλλους. Μου έδειξε ότι μπορώ να είμαι κάτι περισσότερο από μια γυναίκα που τα καταφέρνει μόνη της, να είμαι μέρος μια οντότητας πιο σημαντικής από εμένα. Δεν ήθελα πια να είμαι μόνη.
Ταυτόχρονα, ήταν ο πρώτος άντρας που γνώριζα ο οποίος ήταν αυτάρκης και τέλειος νοικοκύρης – δεν είχε πρόβλημα να φροντίζει το σπίτι ούτε τον ενοχλούσε η πρόθεσή μου να κάνω καριέρα. Ακόμη και η στάση μου απέναντι στο ενδεχόμενο να κάνουμε παιδιά δεν ήταν γι’ αυτόν αιτία διαφωνίας, τη σεβόταν απόλυτα.
Σύντομα, οι ζωές μας ενώθηκαν ουσιαστικά. Γνώρισε την τεράστια οικογένειά μου και τον είδα να περνάει χρόνο με τα ανήψια μου και να είναι εκπληκτικός μαζί τους. Κι όσο η σχέση μας γίνοταν πιο δυνατή τόσο ένιωθα ότι έχει όσα όσα χρειάζεται ένας καλός σύζυγος και πατέρας.
Ήμουν πάντα η πρρώτη προτεραιότητά του και δεν ένιωσα ούτε στιγμή πως δεν είναι δίπλα μου ή δεν μ’ αγαπάει όσο θα ‘θελα. Ήταν λοιπόν μοιραίο να δεθούμε και με τα δεσμά του γάμου. Και τότε, όμως, δεν είχα αλλάξει γνώμη για τα παιδιά.
Δεν χρειάστηκε και πολύ, βέβαια. Πλέον, η ζωή μου είχε πάρει άλλη τροπή και δίπλα σ’ αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο ένιωσα ότι θέλω στ’ αλήθεια να κάνω οικογένεια. Και κατάλαβα ότι ποτέ μου δεν ήμουν αρνητική στο να κάνω παιδιά, όσο στο να παραιτηθώ από τα πάντα επειδή έτσι πρέπει.
Μόλις όμως βρήκα κάποιον που δεν είχε τέτοια απαίτηση από μένα, ούτε προσδοκίες που έχουν κάνουν με το ότι είμαι γυναίκα και πρέπει να κάνω το ένα ή το άλλο, ένιωσα πολύ τυχερή. Ένιωσα ότι έχω έναν αληθινό και ισότιμο σύντροφο και όχι απλώς κάποιον που θέλει να κάνει οικογένεια μαζί μου.
Του είπα ότι θέλω να κάνω παιδιά μαζί του λίγο πριν κλείσουμε δύο χρόνια μαζί. Στην αρχή ήταν διστακτικός, αλλά όταν κατάλαβε ότι το εννοούσα 100%, με ακολούθησε.
Σήμερα, έχουμε δύο υπέροχα παιδιά και δεν το έχω μετανιώσει ούτε στιγμή. Μαζί μ’ εκείνον, είναι το φως της ζωής μου και το πιο όμορφο δώρο που θα μπορούσε να μου χαρίσει ποτέ. Κι εγώ σ’ εκείνον φυσικά.»
Πηγή: kidspot.com.au
