Οι πρώρες μέρες στο σπίτι μου φάνηκαν αιώνας. Δυσκολευόμουν πολύ, αλλά ήμουν τρισευτυχισμένη καθώς σε μάθαινα και με μάθαινες. Θυμάμαι πεντακάθαρα, το πρώτο σου χαμόγελο και έπειτα γέλιο. Τα πρώτα σου βήματα. Και τις νύχτες που κοιμόμασταν παρέα.
Όλοι μου έλεγαν ότι ο χρόνος κυλάει γρήγορα και ενώ σε έβλεπα μέρα με τη μέρα να μεγαλώνεις δεν φοβόμουν. Και να που φτάσαμε στο σήμερα! Που πλέον δεν μπορώ να σε αποκαλέσω μωρό.
Σε λίγες μέρες θα σε ξυπνήσεις νωρίς, θα δέσεις τα κορδόνια των παπουτσιών σου και θα βάλεις την τεράστια σχολική τσάντα στους ώμους σου. Αναρωτιέμαι αν θα είσαι αγχωμένος. Αν θα μου σφίξεις λίγο πιο σφιχτά το χέρι καθώς πηγαίνουμε στο σχολείο σου. Εγώ σίγουρα αυτό θα κάνω.
Θα προσπαθήσω να μην κλάψω όταν σε αφήσω στο προαύλιο του σχολείου. Θα σου χαμογελάσω και θα σου ευχηθώ όλη την τύχη του κόσμου. Γιατί μπορεί να μεγάλωσες, αλλά στα δικά μου μάτια παραμένεις το μωρό μου.
Θα μάθεις πάρα πολλά καινούρια και ωραία πράγματα αλλά θέλω να ξέρεις ότι αυτό που έχει σημασία για μένα και τον μπαμπά σου, περισσότερο από τους ελέγχους και τους επαίνους, είναι να είσαι καλό παιδί.
Μια καινούρια ζωή ξεκινά για σένα και είμαι πολύ περήφανη που είμαι η μαμά σου. Ξέρω ότι από σήμερα, ο χρόνος θα τρέχει σαν νεράκι και δεν μπορώ να τον σταματήσω. Και δε θα σου πω ψέματα, αυτό με φοβίζει λίγο...
Μου λείπεις ήδη!
