Σήμερα, παγκόσμια ημέρα εκπαιδευτικών, τιμάμε τους δασκάλους που μας έμειναν αξέχαστοι και 5 φίλοι του mama365 μοιράζονται μαζί μας συμβουλές των δασκάλων τους που τους σημάδεψαν.
«Δεν είστε όσο ώριμοι νομίζετε, αλλά είστε πιο ώριμοι απ’ όσο νομίζουν οι γονείς σας»
Είχα, θυμάμαι, έναν εξαιρετικό φιλόλογο στο λύκειο. Ήταν από τους λίγους ενήλικες εκείνη την εποχή που αντιμετώπιζε τα παιδιά σαν ίσος προς ίσους. Μας φερόταν με σεβασμό, μας άκουγε πάντα με προσοχή και μας ενθάρρυνε να γίνουμε καλύτεροι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φράση που μας έλεγε συνέχεια στην τάξη: δεν είστε τόσο ώριμοι όσο νομίζετε ότι είστε, αλλά είστε πιο ώριμοι από απ’ όσο νομίζουν οι γονείς σας ότι είστε.
Ζώντας σε ένα σπίτι με αυστηρούς κανόνες και δύο υπερπροστατευτικούς γονείς, αυτή η φράση με βοήθησε να γίνω πιο ανεξάρτητη και να σταθώ στα πόδια μου. Επίσης, σταμάτησα να νιώθω ανεπαρκής. Κάθε φορά που η μαμά μου μού έλεγε πως είμαι μικρή ή ανώριμη για κάτι, αμέσως σκεφτόμουν τα λόγια του και τουλάχιστον δεν το έπαιρνα προσωπικά…
Συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα το έχουν οι γονείς μου που ανησυχούν με το παραμικρό, και όχι εγώ. Σταδιακά, άρχισα να νιώθω περισσότερη αυτοπεποίθηση και να διεκδικώ αρκετές ελευθερίες χωρίς να χρειάζεται να καυγαδίζω συνέχεια μαζί τους. Στα 19 ζούσα ήδη μόνη μου, ενώ παράλληλα σπούδαζα και δούλευα.
«Τα υλικά αγαθά χάνονται, η γνώση ποτέ»
«Τα σπίτια μπορεί να καούν, τα χρήματα να χαθούν και τα αυτοκίνητα να καταστραφούν. Αυτό που δεν χάνεται ποτέ και είναι μεγαλύτερος πλούτος σας, είναι η γνώση». Αυτό έχω κρατήσει πιο πολύ από τα 12 σχολικά μου χρόνια. Μας το έλεγε συχνά πυκνά μια βιολόγος που είχαμε στο γυμνάσιο και προσωπικά με σημάδεψε.
Αυτό λέω σήμερα και στα παιδιά μου με κάθε ευκαιρία. Οι γνώσεις είναι το μεγαλύτερος πλούτος και το πιο δυνατό σου όπλο να ξαναχτίσεις τη ζωή σου όταν όλα γύρω σου θα έχουν καταστραφεί.
«Μην απολογείσαι ποτέ όταν διεκδικείς τα θέλω σου»
Είχαμε μια δασκάλα στην Ε' δημοτικού που μου είχε τάξει ένα βιβλίο. Εκείνη την εποχή οι γονείς μου δεν ήταν σε πολύ καλή οικονομική κατάσταση και είχαμε κόψει τα «περιττά έξοδα», όπως έλεγαν. Εγώ, φανατικός αναγνώστης των βιβλίων επιστημονικής φαντασίας, ανυπομονούσα να διαβάσω τον «Γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες» του Ιούλιου Βερν. Μια μέρα που εξέφρασα την επιθυμία μου δυνατά στην τάξη, η κυρία Κατερίνα (έτσι την έλεγαν) προσφέρθηκε με χαρά να μου το δανείσει.
Πέρασε μια εβδομάδα και δεν μου το είχε φέρει ακόμα. Ανυπόμονος όπως ήμουν, της το υπενθύμισα στο διάλειμμα αλλά εκείνη πάλι το ξέχασε. Αυτό συνέβη ακόμα μία φορά κι όταν την πλησίασα ξανά, για τρίτη φορά, λέγοντάς της «συγνώμη που σας ενοχλώ πάλι, μήπως θυμηθήκατε το βιβλίο;», εκείνη μου απάντησε «ποτέ μη ζητάς συγνώμη όταν διεκδικείς τα θέλω σου!».
Τότε, ομολογώ, δεν κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε, αλλά κράτησα την φράση της σαν κάτι πολύ σημαντικό. Μεγαλώνοντας, όμως, την εφάρμοσα πολλές φορές και σήμερα την λέω στα παιδιά μου.
«Αφήστε έξω από την τάξη τις προσβολές!»
Είχαμε έναν δάσκαλο στην ΣΤ’ δημοτικού που κάθε πρωί βρισκόταν στην σχολική αίθουσα πριν από μας. Καθώς μπαίνουμε κι εμείς για μάθημα, μας έλεγε «αφήστε έξω από την τάξη τις προσβολές!». Το έλεγε κάθε μέρα και σχεδόν μετά από κάθε διάλειμμα.
Τότε γελάγαμε και τον λέγαμε γραφικό, αλλά η φράση του έμεινε χαραγμένη μέσα μου για πάντα. Μέχρι και σήμερα, στα 43 μου, μπαίνοντας σε ένα δωμάτιο (από το γραφείο ή το σπίτι μέχρι μια δημόσια υπηρεσία ή το θέατρο), μια φωνή μέσα μου μού υπενθυμίζει πάντα «να αφήσω απ’ έξω τις προσβολές». Και το κάνω πάντα…
«Κανείς δεν ευχήθηκε να είχε δουλέψει περισσότερο πριν πεθάνει»
Ήμουν στο λύκειο, θυμάμαι, λίγο πριν τις πανελλήνιες, και ο αγαπημένος μου μαθηματικός που μου έκανε ιδιαίτερα προσπαθούσε να καταλαγιάσει το άγχος μου που ήταν στα κόκκινα! Όλη την ώρα διάβαζα, σχεδίαζα το μέλλον μου και συζητούσα για τις επαγγελματικούς δρόμους που ανοίγονταν μπροστά μου. Μάλιστα, είχα φτάσει σε σημείο να λογαριάζω ακόμα και πόσες ώρες θα δουλεύω την ημέρα προκειμένου να πετύχω τους στόχους μου.
Μια Τετάρτη απόγευμα που είχαμε μάθημα, ήρθε χωρίς βιβλία και σημειώσεις. Έβαλε στην άκρη και τα δικά μου τετράδια και άνοιξε μπροστά μου μια εφημερίδα. Το μάτι μου έπεσε σε ένα άρθρο που είχε κυκλώσει με κόκκινο μαρκαδόρο, το οποίο κατέγραφε τις πιο συχνές φράσεις που λένε οι άνθρωποι πριν πεθάνουν. Σε κάποιο σημείο έγραφε «κανείς δεν ευχήθηκε να είχε δουλέψει περισσότερες ώρες, αλλά οι περισσότεροι ευχήθηκαν αν είχαν περάσει πιο πολλές ώρες με τους αγαπημένους τους».
Πραγματικά, τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου γι’ αυτό το άρθρο. Ίσως η ζωή μου να ήταν διαφορετική αν δεν μου το είχε δείξει. Ίσως να μην είχα καταφέρει ποτέ να βρω ισορροπία στη ζωή μου χωρίς αυτόν. Μπορεί να μην είχα καν τα δύο αξιολάτρευτα παιδιά μου…
