Νιώθω ολομόναχη σε έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους και σίγουρα δεν είμαι η μόνη… Δεν είναι ότι δεν έχω τους «δικούς μου ανθρώπους» στη ζωή μου. Έχω σύζυγο, παιδιά, καλούς φίλους και μεγάλο σόι αλλά αισθάνομαι ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει. Είναι μαζί μου, αλλά δεν είναι δίπλα μου. Είναι κοντά μου καθημερινά, αλλά συνάμα είναι μακριά.
Με τον άντρα μου έχουμε απομακρυνθεί συναισθηματικά
Με τον άντρα μου, έχουμε φτάσει στο σημείο να συζητάμε μόνο για τα διαδικαστικά της οικογένειες, τις υποχρεώσεις των παιδιών και τους λογαριασμούς. Θυμάμαι κάποτε μιλούσαμε με τις ώρες για συναισθήματα, αγωνίες και προβληματισμούς… Τώρα δεν μένει χρόνος για τέτοια πράγματα. Κι αν μείνει, δεν περισσεύει η διάθεση. Καθένας κλείνεται στον κόσμο του και παλεύει με τις σκέψεις του σαν αγρίμι στο κλουβί.
Δεν έχει σημασία αν κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι, ούτε αν καθόμαστε μαζί στον καναπέ να δούμε μια ταινία. Μπορεί να αγγίζονται τα χέρια μας, αλλά οι καρδιές μας βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά. Πριν λίγες μέρες τον ρώτησα αν νιώθει κι εκείνος ολομόναχος, μήπως ανοίξω μαζί του μια πιο ουσιαστική κουβέντα, αλλά αντί για απάντηση μου χαμογέλασε σαν να του είπα κάποιο ανέκδοτο και έφυγε για τη δουλειά.
Τα παιδιά μπήκαν στην εφηβεία και η αγκαλιά μου άδειασε...
Έπειτα, πήγα στο παιδικό δωμάτιο να βρω παρηγοριά. Τα έφηβα αγόρια μου ψέλλισαν μια μισή καλημέρα και γύρισαν το κεφάλι από την άλλη σαν να τους ενοχλώ. Και η αλήθεια είναι πως πράγματι τους ενοχλώ. Η εφηβεία δεν θέλει και πολλά πολλά εξάλλου… Όταν έχεις παιδιά στο γυμνάσιο και το λύκειο, ξεχνάς τις ατέλειωτες βόλτες στο πάρκο, τις αγκαλιές στον καναπέ και τις αμέτρητες λεπτομέρειες με τις οποίες σου διηγόντουσαν κάποτε την καθημερινότητά τους στο σχολείο.
Τα έφηβα παιδιά τα παρατηρείς από μακριά και περιμένεις πότε θα σε χρειαστούν για να απλώσεις ένα χέρι βοηθείας. Κατά τα άλλα, σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν να ‘σαι ξένη μέσα στο ίδιο σου το σπίτι! Ξαφνικά, δεν θέλουν να τα φροντίζεις, να είσαι δίπλα τους 24/7 ή να τα ρωτάς για τη ζωή τους. Και φυσικά, δεν θέλουν να ξέρουν τίποτα για τη δική σου ζωή και τις ανησυχίες σου. Τα προβλήματά τους φαντάζουν τόσο μεγάλα μέσα στο κεφάλι τους που δεν μένει χώρος για τίποτα άλλο. Γνωρίζω πως αυτό είναι το φυσιολογικό αλλά, από τότε που μεγάλωσαν και άδειασε η αγκαλιά μου, νιώθω ακόμα πιο μόνη.
Οι φίλοι μου δεν με καταλαβαίνουν πια!
Ωστόσο, αυτό που με κάνει να λυγίζω είναι η αποξένωση που νιώθω από τους φίλους μου. Στα 40 μου, έχω λίγους και καλούς φίλους, τους οποίους γνωρίζω μια ζωή. Ανθρώπους που είναι πάντα δίπλα μου, με βοηθούν, με στηρίζουν και με ξελασπώνουν στα δύσκολα. Το σπουδαίο στη σχέση μας, όμως, ήταν πως καταλαβαινόμαστε. Μεταξύ μας υπάρχει βαθιά κατανόηση και απόλυτος σεβασμός για όσα ζούμε, σκεφτόμαστε και νιώθουμε κατά περιόδους. Η σχέση μας δεν βασίζεται μόνο σε διασκεδάσεις, γέλια και χαρές. Ή μάλλον, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όλα αυτά συνέβαιναν στο παρελθόν…
Πλέον αισθάνομαι πως ούτε κι εκείνοι με καταλαβαίνουν. Για την ακρίβεια, νιώθω πως οι ρυθμοί της καθημερινότητας δεν μας αφήνουν καν να βρεθούμε όπως παλιά και να διαπιστώσουμε αν η σχέση μας είναι η ίδια ή αν έχει φθαρεί - κι αν έχει φθαρεί, να τη διορθώσουμε.
Νιώθω ολομόναχη σε έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους
Νιώθω ολομόναχη σε έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους και σίγουρα δεν είμαι η μόνη… Είμαι συνέχεια με κόσμο στο σπίτι, στο γραφείο, στο σχολείο των παιδιών, στις εξόδους μου ή στον δρόμο. Ανθρώπους που, είτε γνωρίζω καλά είτε όχι, με κάνουν να αισθάνομαι πως δεν μπορώ να συνδεθώ μαζί τους, να τους «δω» και να με δουν «δουν», να τους «ακούσω» και να με «ακούσουν».
Μερικές φορές, ακούω τις άλλες μαμάδες, τους συγγενείς ή τους συναδέλφους μου να μου μιλάνε κι αισθάνομαι ότι είμαι από άλλο πλανήτη, σαν μην υπάρχει κανένα σημείο επαφής! Κι άλλες φορές, κάθομαι με την οικογένειά μου ή τους φίλους μου να φάμε όλοι μαζί και με κατακλύζει ένα απέραντο κύμα μοναξιάς κι απελπισίας.
Δεν θέλω να μου προτείνουν λύσεις στα προβλήματά μου - θέλω μόνο να με αγκαλιάσουν και να μου πουν «σε νιώθω, είμαι εδώ».
Δεν θέλω να με ρωτήσουν αν είμαι καλά στην υγεία μου ή πώς ήταν η μέρα μου - θέλω μόνο να με ρωτήσουν πώς αισθάνομαι, αν κλαίω τα βράδια μόνη μου ή αν είναι γεμάτη η ζωή μου.
Δεν θέλω να έχω τόσους ανθρώπους δίπλα μου αλλά να νιώθω ολομόναχη - θέλω λίγους και καλούς.
