«Κάποτε ονειρευόμουν μια ήρεμη οικογενειακή ζωή, αλλά τότε δεν είχα ψυλλιαστεί πως κάτι τέτοιο θα με κούραζε. Στην δική μου πραγματικότητα, η ήρεμη οικογενειακή ζωή ισοδυναμεί με έναν σύζυγο που με αγαπάει και με καταλαβαίνει, δύο μικρά παιδιά που θέλουν συνέχεια κυνήγι, ατέλειωτες οικογενειακές υποχρεώσεις και ένα σχετικά απαιτητικό εργασιακό περιβάλλον.
Σε γενικές γραμμές, η ήρεμη οικογενειακή ζωή μου μοιάζει με την ήρεμη οικογενειακή ζωή πολλών άλλων μαμάδων που συναναστρέφομαι. Εμπεριέχει άπειρη κούραση, συνεχές τρέξιμο, έντονη κοινωνική ζωή που σχετίζεται με τα παιδιά, ελάχιστο προσωπικό χρόνο, μειωμένη σεξουαλική λίμπιντο και μια σχεδόν τυπική σχέση με τον σύντροφο.
Βέβαια, πρέπει να διευκρινίσω πως η σχεδόν τυπική σχέση με τον άντρα μου δεν οφείλεται σε ασυμφωνία χαρακτήρων, κάποιον σοβαρό καβγά ή μια απιστία. Ίσα ίσα που υπάρχει εκτίμηση και αγάπη μεταξύ μας, ενώ πλέον επικοινωνούμε με τα μάτια!
Το ουσιαστικό πρόβλημα έγκειται στο ότι δεν έχουμε ελεύθερο χρόνο για εμάς τους δυο. Όταν βάλουμε τα παιδιά για ύπνο, προλαβαίνουμε με το ζόρι να κανονίσουμε κάποια διαδικαστικά θέματα της επόμενης μέρας πριν μας πάρει ο ύπνος.
Όσο για τα Σαββατοκύριακα, όταν δεν τρέχουμε σε παιδικά πάρτι, δεν ψωνίζουμε στο σούπερ μάρκετ ή δεν κάνουμε τον διαιτητή στους καβγάδες των παιδιών, κανονίζουμε όλες τις ανειλημμένες υποχρεώσεις της εβδομάδας που πέρασε και οργανώνουμε την επόμενη.
Με λίγα λόγια, η ήρεμη οικογενειακή ζωή μου βρίσκεται στο πλαίσιο ενός καλού γάμου που, όμως, δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που φανταζόμουν. Και εξηγούμαι: δεν έχει το πάθος του πρώτου καιρού, δεν περιλαμβάνει εκδηλώσεις θαυμασμού, δεν παρουσιάζει εναλλαγές κι εκπλήξεις, ενώ απουσιάζει παντελώς το πιπεράτο σεξ και τα καυτά Σαββατοκύριακα για δύο.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου, δεν έχει ούτε καν διασκεδαστικές βραδιές με μια καλή κωμωδία στον καναπέ κι ένα ποτήρι κρασί στο χέρι.
Παρόλο που δεν καυγαδίζουμε συχνά και δεν υπάρχουν εντάσεις ανάμεσά μας, παρόλο που τον αγαπάω και τον θέλω στη ζωή μου, κάτι λείπει… Πριν λίγες μέρες, μάλιστα, μια φίλη μου με ρώτησε αν είμαι ευτυχισμένη στον γάμο μου και για λίγα λεπτά έμεινα άφωνη. Δεν ήξερα τι πρέπει να απαντήσω. “Πάντως δεν είμαι δυστυχισμένη” αποκρίθηκα τελικά, αλλά μέσα μου ήξερα πως δεν είμαι ούτε και ευτυχισμένη.
Ίσως κάποιες από εσάς καταλαβαίνετε απόλυτα τι εννοώ - πιθανόν να ταυτίζεστε κιόλας μαζί μου! Ίσως δεν είμαι η μόνη που αμφιταλαντεύομαι στην ερώτηση αν είμαι ευτυχισμένη. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη 100%, όμως, είναι πως αυτή η μετριότητα, αυτό το φλατ συναίσθημα, δεν μου αρέσει.
Επιπλέον, ανησυχώ πως, αν συνεχίσουμε έτσι για πολύ καιρό ακόμα, η σχέση μας θα φθαρεί ανεπανόρθωτα. Ανησυχώ μήπως ξυπνήσουμε ένα πρωί και διαπιστώσουμε πως είμαστε δυο ξένοι. Μήπως αντιληφθούμε ξαφνικά πως, το μόνο που μας ενώνει είναι τα παιδιά τα οποία, όμως, κάποια μέρα θα φύγουν μακριά μας».
