«Πάντα ήξερα ότι το πένθος είναι διά βίου και περίπλοκο, ωστόσο δεν περίμενα το πώς αλλάζει με την πάροδο του χρόνου.
Όταν έχασα τη μαμά μου, χάθηκε όλος μου ο κόσμος. Τα πρώτα χρόνια, προσπαθούσα απλώς να επιβιώσω. Οι μέρες περνούσαν αργά και βασανιστικά και είχα χάσει τελείως τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα με τίποτα να ξεπεράσω τον θάνατο της μητέρας μου ούτε μπορούσα να συνηθίσω να ζω μόνη.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε και η θλίψη μου έχει αλλάξει μορφή. Έχει εξελιχθεί με τρόπους τόσο διαφορετικούς απ' ότι όταν ήμουν εκείνο το νεαρό κορίτσι που προσπαθούσε να περιηγηθεί σε έναν κόσμο χωρίς τη μαμά του. Τότε, χρειαζόμουν τη μαμά μου με διαφορετικούς τρόπους απ' ό,τι τη χρειάζομαι τώρα.
Καθώς μεγαλώνω και βλέπω τη σχέση που έχουν αναπτύξει οι φίλες μου με τις μαμάδες τους, νιώθω ένα τεράστιο κενό. Ξόδεψα τόσο πολύ χρόνο προσπαθώντας να καταλάβω πώς να ζήσω χωρίς τη μαμά μου που δεν κατάλαβα πώς πραγματικά θα ένιωθα όταν τα χρόνια συνέχιζαν να περνούν και η μαμά μου δεν θα επέστρεφε ποτέ.
Γάμος, παιδιά, τηλεφωνήματα τη νύχτα, έναν ώμο να κλάψεις όταν όλοι σου γυρνάνε την πλάτη. Οι φίλες μου μοιράζονται όλα αυτά με τις μητέρες τους. Είναι πολύ τυχερές και χαίρομαι πολύ γι' αυτές, όμως, μέσα μου πονάω και υποφέρω. Και ναι, ζηλεύω.
Η μαμά μου δεν θα είναι στο γάμο μου. Δεν θα γνωρίσει τα εγγόνια της. Δεν μπορώ να ακούσω ξανά τη φωνή της, ούτε να κλάψω στον ώμο της.
Έχει περάσει μια δεκαετία από τότε και δεν νομίζω ότι θα πάψω ποτέ να πενθώ.»
Πηγή: herviewfromhome.com
