«Μου φαίνεται δύσκολο...
Άλλη μια φαινομενικά αθώα κατάσταση που θα έπρεπε να είναι εύκολη, αλλά για μένα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Έρχεται με διαφορετικές μορφές -μια συζήτηση, μια στιγμή σε μια τηλεοπτική εκπομπή, μια σκηνή σε ένα βιβλίο- αλλά έχει πάντα το ίδιο αποτέλεσμα: οποιαδήποτε αναφορά στη μητρότητα με κάνει να ανατριχιάζω.
Σήμερα έχω μάθημα αγγλικών με ένα 7χρονο αγοράκι. Του μαθαίνω να λέει στα αγγλικά ''Αυτή είναι η μαμά μου''. Όλες οι διαφάνειες και τα βιβλία έχουν εικόνες από ευτυχισμένες μαμάδες με τα παιδάκια τους.
Σκέφτομαι ότι δεν θα υπάρξει ποτέ κάποιο πλάσμα που θα με δείξει και θα πει ''Αυτή είναι η δική μου μαμά''.
Έτσι είναι τα πράγματα για μένα και δεν αλλάζουν. Άργησα πολύ να παντρευτώ και όταν τελικά βρήκα τον άνθρωπό μου, διαγνώστηκα με καρκίνο του θυρεοειδούς και έπρεπε να περιμένουμε μέχρι να γίνω καλά για να προσπαθήσουμε για παιδάκι.
Όταν πήραμε το πράσινο φως από τους γιατρούς, είχε περάσει πολύτιμος χρόνος. Οι συνομήλικοί μου δημοσίευαν φωτογραφίες από χορούς και αποφοιτήσεις των παιδιών τους -που ήταν νεαροί ενήλικες- ενώ εγώ απλώς ήλπιζα για ένα μωρό. Μόνο ένα.
Δοκιμάσαμε τα πάντα. Έπαιρνα φάρμακα για τη διέγερση της ωορρηξίας κάθε μήνα. Στραφήκαμε προς την εξωσωματική. Διάβασα το ένα άρθρο μετά το άλλο. Πίστευα, ήλπιζα και περίμενα...
Εξαντλήσαμε όλες τις επιλογές, συμπεριλαμβανομένης της υιοθεσίας. Δοκιμάσαμε τα πάντα, μέχρι που δεν έμεινε τίποτα άλλο. Το ταξίδι μου προς τη μητρότητα έφτασε σε ένα απροσδόκητο τέλος.
Η εικόνα μιας μητέρας και της κόρης της έρχονται συχνά στο μυαλό μου. Είναι πεντακάθαρη και λαμπερή. Το κοριτσάκι είναι περίπου τεσσάρων ή πέντε ετών. Φορούν ασορτί ρούχα το φθινόπωρο: τζιν, λευκά μακρυμάνικα μπλουζάκια, κασκόλ και μπότες. Ποζάρουν για μια φωτογραφία δίπλα-δίπλα, χαμογελώντας. Η μαμά είναι χαρούμενη. Πραγματικά χαρούμενη.
Μετά ανοιγοκλείνω τα μάτια και θυμάμαι ότι το όνειρο πέθανε. Η μαμά θα ήμουν εγώ. Το κοριτσάκι είναι η κόρη που πάντα ήθελα αλλά δεν θα αποκτήσω ποτέ.
Μητρότητα. Το όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε. Δεν θα γίνω ποτέ μαμά και πρέπει να μάθω να ζω με αυτόν τον πόνο. Να βρω έναν τρόπο να αντιμετωπίζω όλες αυτές τις μικρές στιγμές που αναπόφευκτα εμφανίζονται και μου καρφώνουν μαχαίρια στην καρδιά.
Πρέπει να αντιμετωπίσω τον πόνο της υπογονιμότητας και να ανακαλύψω ποιο είναι το επόμενο βήμα για μένα. Ξέρω ότι αυτό δεν θα είναι εύκολο, αλλά ξέρω επίσης ότι δεν είναι αδύνατο.
Έτσι, επιλέγω...
Να μην αφήσω την απογοήτευση να μετατραπεί σε πικρία.
Να μην αφήσω τη θλίψη, όσο μεγάλη κι αν είναι, να μου χαλάσει όλη τη ζωή.
Να μη ζω στη σκιά αυτού που δεν θα γίνει ποτέ, αλλά στο φως όλων όσων πρόκειται να έρθουν.
Να βρω τη δύναμη να συνεχίσω να ονειρεύομαι, ακόμα κι αν το όνειρο της μητρότητας δεν πραγματοποιηθεί ποτέ.»
Πηγή: herviewfromhome.com
