Φοβόμουν ότι θα μου φώναζαν, ότι θα με χτυπούσαν, ότι θα με επέκριναν, ότι θα με προσέβαλαν και χίλια δυο άλλα πράγματα.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο, το 4χρονο παιδί μου με χτύπησε. Είχε θυμώσει που δεν είχε καταφέρει να κάνει κάτι μόνη της και με κλώτσησε στην κνήμη μου. Έπρεπε να συγκρατηθώ πολύ για να μην κάνω κάτι που θα το μετάνιωνα αργότερα. Φώναξα πολύ ωστόσο, και πρέπει να παραδεχτώ πως δεν ήταν η καλύτερη στιγμή μου.
Λίγο μετά είπα και στις δυο κόρες μου (πήρε η μπάλα και την μεγάλη!) ότι χρειαζόμουν λίγο χρόνο για να σκεφτώ τι συνέβη. Τους είπα ότι ήμουν πολύ απογοητευμένη και πληγωμένη.
Όταν πέρασε λίγη ώρα το μωρό μου με ρώτησε: "Μανούλα, είσαι καλά;".
Ήμουν ειλικρινής και της είπα ότι ήμουν ακόμα πολύ αναστατωμένη και ήθελα και άλλο χρόνο για να ηρεμήσω.
Μέσα στη σιωπή μου, υποθέτω ότι προσπαθούσα να καταλάβω τι την έκανε να με κλωτσήσει. Αυτό με ενοχλούσε περισσότερο. Ήξερα σίγουρα ότι δεν θα κλωτσούσε ποτέ τον πατέρα της ή τη γιαγιά της και αυτό με πλήγωνε και με έκανε να θυμώνω ακόμα περισσότερο.
Τότε σκέφτηκα το εξής: τι θα έκανε ένας στοργικός γονιός;
Ήταν μια τόσο δυνατή ερώτηση για μένα και καθώς τη σκεφτόμουν, δάκρυα πλημμύρισαν το πρόσωπό μου. Επειδή δεν μπορούσα να κάνω εικόνα τους δικούς μου γονείς. Δεν ήταν στοργικοί...
Ένας στοργικός γονιός δεν θα έπαιρνε αυτή τη συμπεριφορά προσωπικά ούτε θα κρατούσε κακία σαν μικρό παιδί.
Ένας στοργικός γονιός θα παρέμενε ήρεμος και θα κοιτούσε να δει πόσο βαθιά πληγωμένο ή θυμωμένο είναι το παιδί του. Θα φρόντιζε να αποκαταστήσει τη μεταξύ τους σχέση.
Ένας στοργικός γονιός θα σκεφτόταν ότι αυτή η συμπεριφορά ίσως και να είναι φυσιολογική για την ηλικία του παιδιού, παρόλο που δεν είναι ιδανική.
Ένας στοργικός γονιός θα μιλούσε από την καρδιά του και όχι από τον πόνο του.
Έτσι, λοιπόν, φώναξα τις κόρες μου και τους είπα ότι ήθελα να τους μιλήσω.
''Δεν πειράζει να θυμώνουμε, πειράζει να κλωτσάμε και πληγώνουμε ανθρώπους όταν είμαστε θυμωμένοι. Τι μπορώ να κάνω για να είμαι καλύτερη μαμά, πιστεύετε;» τις ρώτησα και μου απάντησαν ''Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου. Απλά μη φωνάζεις''.
Έμεινα έκπληκτη από τη στάση τους!
Ακόμα δεν ξέρω αν χειρίστηκα σωστά αυτή την κατάσταση, αλλά η ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου αποδείχτηκε σωτήρια. Με βοήθησε στις επιλογές μου, στις λέξεις που χρησιμοποίησα και στο πως αλληλοεπίδρασα με τα παιδιά μου. Δεν θέλω να με φοβούνται, θέλω να νιώθουν την αγάπη μου και να με εμπιστεύονται.
Ελεύθερη μετάφραση από herviewfromhome.com
