Όταν θέλει να πέσει και αυτή σε μια αγκαλιά για να κλάψει και να νιώσει ασφάλεια. Να της πουν «μπράβο τα καταφέρνεις περίφημα, είσαι τέλεια μάνα.! Είσαι όπως εκείνες που ονειρευόσουν!»
Είναι στιγμές που θέλεις να περάσεις χρόνο με τον εαυτό σου, με τους φίλους σου, να ακούσεις μια κουβέντα εκτός από πάνες, καρτούν και παιδικές φωνούλες. Όχι γιατί δεν αγαπάς τα παιδιά σου, αλλά γιατί θες χρόνο για σένα. Θες να ηρεμήσεις και να δεις τον εαυτό σου.
Είναι οι στιγμές που θα θυμώσεις! Θα είναι οι στιγμές που μπορεί να μετανιώσεις. Και μετά, κλαις απαρηγόρητα και λες «γιατί θύμωσα; Κι αυτό παιδί είναι και θέλει αγάπη και στοργή»
Τα ροζ συννεφάκια τελικά δεν αντιπροσωπεύουν την μητρότητα. Η μητρότητα είναι μεγάλος άθλος. Είναι μεγαλείο.
Ας αναλογιστούμε λοιπόν και ας είμαστε βέβαιοι για το τι κάνουμε και πράττουμε.
Έχουμε να κάνουμε με αθώες ψυχές που το μόνο που ζητούν είναι αγάπη και στοργή κατανόηση και μια αγκαλιά.
