Ανάλογα σε τι φάση βρίσκομαι στη ζωή μου, η θλίψη παίρνει διαφορετική μορφή. Τώρα για παράδειγμα, είναι πολύ έντονη. Είναι μια περίεργη περίοδος που δεν έχω ιδέα αν οι αποφάσεις που παίρνω είναι σωστές ή λάθος και το μόνο που σκέφτομαι καθημερινά είναι ότι αν είχα τη μαμά μου δίπλα μου, θα με προστάτευε και θα με συμβούλευε.
Βλέπω τη σχέση των φίλων μου με τις μαμάδες μου να αναπτύσσονται με τον πιο όμορφο τρόπο και ενώ χαίρομαι γι' αυτούς νιώθω το κενό πιο έντονο μέσα μου. Έχω τον μπαμπά μου που, πλέον, είναι ο καλύτερός μου φίλος. Ωστόσο, δεν μπορεί να αντικαταστήσει την μαμά μου.
Πονάω και νιώθω μόνη. Τη θέλω εδώ να με πάρει από το χέρι, να με αγκαλιάσει και να μου πει τι να κάνω... Έχω περάσει τόσες πολλές νύχτες να νιώθω μπερδεμένη. Τόσες πολλές νύχτες αβεβαιότητας. Τώρα, χρειάζομαι τη μαμά μου περισσότερο από ποτέ!
Είναι μια μεταβατική περίοδος για μένα. Κάθε μέρα πρέπει να παρθεί μια μεγάλη απόφαση. Κάθε μέρα βλέπω μια μεγάλη αλλαγή και βιώνω έντονες στιγμές. Θα ήθελα πολύ να τα μοιραστώ όλα αυτά μαζί της. Μακάρι να ήταν εδώ.
Μου λείπει και τη χρειάζομαι.»
Ελεύθερη μετάφραση από herviewfromhome.com
