«Σήμερα το πρωί μου τηλεφώνησε η δασκάλα της κόρης μου που πάει πρώτη δημοτικού. Η φωνή της ήταν τρεμάμενη. Αμέσως ένιωσα συμπάθεια. Βλέπετε, έχω βρεθεί στην άλλη πλευρά αυτού του τηλεφωνήματος. Έπρεπε να καλέσω έναν γονέα για θέματα συμπεριφοράς - που δεν τα έβλεπα ή δεν τα έπιανα γιατί ήμουν υπεύθυνη για πάρα πολλά παιδιά και μου ξέφευγαν πράγματα... μέχρι που ήταν πολύ αργά.
Το θέμα ήταν ότι η κόρη μου δεν μπορούσε να κρατήσει τα χέρια της μακριά από έναν συμμαθητή της κατά τη διάρκεια της σχολικής ημέρας. Αυτό αναστάτωσε το άλλο παιδί και οι γονείς του δήλωσαν στην δασκάλα ότι είναι απογοητευμένοι από το γεγονός ότι δεν έκανε τίποτα για να το σταματήσει.
Αυτό το παιδί, το οποίο η κόρη μου αγαπάει πολύ -κάπως υπερβολικά- θα άλλαζε τμήμα.
Είπα σε αυτή την ευγενική, νεαρή δασκάλα ότι παλεύαμε με αυτή τη συμπεριφορά και στο σπίτι μας και ότι έπρεπε να κάνει ό,τι θεωρούσε απαραίτητο για να μπορεί να κάνει το μάθημά της με ηρεμία.
Μετά το τηλεφώνημα μίλησα αμέσως στην κόρη μου. Επί μήνες της λέγαμε ότι αν δεν σεβόταν τον προσωπικό χώρο των φίλων της, όπως των αδερφών και τον γονιών της, κάποια στιγμή θα τους έδιωχνε μακριά της. Αυτές οι προειδοποιήσεις έγιναν πραγματικότητα.
Λυπήθηκε, αλλά κυρίως επειδή κάποιος της είπε ότι έκανε κάτι ''κακό''. Σπάνια αντιλαμβάνεται την προσωπική της ευθύνη. Βλέπετε, η κόρη μου βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού.
Είναι ένα υπέροχο παιδί με πολλά προτερήματα. Είναι έξυπνη με μπόλικη φαντασία, έχει υπέροχη φωνή, είναι ευγενική και εύκολα τη συμπαθεί κάποιος. Δεν νομίζω ότι θέλει να κάνει με τη συμπεριφορά της, αλλά εξακολουθεί να είναι υπεύθυνη γι' αυτή.
Νομίζω ότι, πολλές φορές, θέλουμε να δικαιολογήσουμε τις συμπεριφορές και τα λάθη των παιδιών μας, αλλά αυτό, μακροπρόθεσμα, μόνο κακό μπορεί να τους κάνει.
Έτσι, το παιδί μου θα έρθει σήμερα στο σπίτι και θα γράψει ένα γράμμα, στο οποίο θα ζητάει συγγνώμη από τον συμμαθητή της. Θα της μιλήσω (ομολογουμένως, λίγο πιο ήρεμα απ' ό,τι έκανα μετά το πρωινό τηλεφώνημα) για το ότι ξέρω ότι δεν ήθελε νατον βλάψει, αλλά η συναίνεση είναι σημαντική και ότι τώρα υφίσταται τις συνέπειες της συμπεριφοράς της.
Πρέπει να καταλάβει ότι η συμπεριφορά της είχε επιπτώσεις και αυτό δεν θα γίνει με το να της χαιδέψω τα αυτιά.
Ως γονείς, δεν μπορούμε να μιλάμε για τη σημασία της συναίνεσης και στη συνέχεια να δικαιολογούμε τα ίδια μας τα παιδιά, όταν φέρονται με λάθος τρόπο.
Πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Μόνο καλό θα τους κάνουμε. Το να αποτυγχάνουν και να καταλαβαίνουν ότι κάνουν κάτι λάθος είναι σημαντικό κομμάτι της προσωπικής τους εξέλιξης. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε...»
Πηγή: herviewfromhome.com
