Ποιά είναι η αγαπημένη σας σκηνή στο έργο και γιατί;
Μαρία Κυρώζη: Η αγαπημένη μου σκηνή είναι εκείνη όπου η Σάσα ακούει να έρχεται από κάπου ένα όμορφο τραγούδι και ψάχνοντας καταλήγει σε ένα μικρό υπόγειο όπου ζει ένα κορίτσι που δε μπορεί να περπατήσει. Με συγκινεί η απλότητα και η αθωότητα με την οποία αλληλεπιδρούν, ρωτούν η μία την άλλη για ό,τι τους φαίνεται ξένο και δένονται ξέροντας ότι δεν τις χωρίζει τίποτα όσο διαφορετικές κι αν φαίνονται.
Τάσος Θεοφιλάτος: Η αγαπημένη μου σκηνή είναι η σκηνή στο σχολείο όπου ως καθηγητής (Σκεπάρνης) αποφασίζω να μην προδώσω την μαθήτρια μου Σάσενκα που έχει στην κατοχή της απαγορευμένα βιβλία από τον Τσάρο. Αυτή η σκηνή μου δίνει ελπίδα ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, και ενώ ο Σκεπάρνης είναι μέρος τους συστήματος και υπακούει πίστα στον νόμο, με κίνδυνο της ζωής του, προφυλάσσει την νεαρή μαθήτρια που το μόνο που έκανε ήταν να επεκτείνει τις γνώσεις της. Είναι πάντοτε σοφό να ζυγίζεις όλες τις παραμέτρους πριν κατηγορήσεις κάποιον και του αφαιρέσεις το δικαίωμα της ελευθερίας.
Τσαμπίκα Φεσάκη: Αγαπώ όλες τις σκηνές του σχολείου γιατί έχουν γλύκα, νοσταλγία, τρυφερότητα και χιούμορ. Αν πρέπει όμως να διαλέξω μία σκηνή στο έργο τότε θα πω πως η αγαπημένη μου είναι αυτή του τσίρκου. Έχει κάτι από τη μαγεία, την τρέλα και το άρωμα του ονείρου. Όλα αυτά είναι συστατικά που χρειάζεται η ζωή γενικά, η ζωή μας σήμερα για να διαλύονται τα σκοτάδια και να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή με ελαφρότητα και καλή διάθεση.
Αλέξανδρος Βαμβούκος: Η Σάσενκα, η ηρωίδα του έργου, βλέπει τριγύρω της τη βία και την αδικία, και θέλει να αλλάξει τον κόσμο εμπνεόμενη και από τον επαναστάτη-δάσκαλό της. Στην τελική σκηνή του πρώτου μέρους, χίλιες μύριες σκέψεις τριβελίζουν τη Σάσενκα και δεν την αφήνουν να κοιμηθεί. Ρωτάει λοιπόν τον πατέρα της εάν αυτός είναι επαναστάτης, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με τη ζωή και τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτήν τη σκηνή εκμυστήρευσης προτείνω ως αγαπημένη, με την ευαισθησία, την ειλικρίνεια, την ανταλλαγή και την προσέγγιση πατέρα και κόρης. Η σκηνή καταλήγει με παιγνιώδη τρόπο στο διάλειμμα, στοιχείο ενδεικτικό της δεξιοτεχνίας και της αλαφράδας της σκηνικής διασκευής και σκηνοθεσίς του Γιώργου Τζαβάρα.
Βασιλική Χρυσικού: Μου αρέσουν πολλές σκηνές από το έργο μας, για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία, αλλά αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποια, νομίζω θα επέλεγα τη σκηνή που η Σάσα και η Μάσα κάνουν δώρο στην Έλα μια καινούργια σάκα. Με συγκινεί πολύ το γεγονός ότι τα μικρά αυτά κορίτσια σκέφτονται να βοηθήσουν τη συμμαθήτρια τους, της οποίας η οικογένεια αδυνατεί να της παρέχει τα βασικά. Νιώθω αυτή τη σκηνή σαν μια μεγάλη αγκαλιά.
Γιώργος Κυδωνάκης: Η αγαπημένη μου σκήνη στο έργο είναι αυτή όπου η Σάσα και η Έλα βοηθάνε τη συμμαθήτρια τους Μάσα με τα μαθήματα, αγνοώντας τους κινδύνους και την αυστηρότητα της εποχής. Νομίζω δεν υπάρχει πιο ελπιδοφόρο πράγμα από το να βλέπεις τρία εντεκάχρονα παιδιά να "παρανομούν" για να βοηθήσουν τη φίλη τους.
Γιατί επιλέξατε να κάνετε παιδικό θέατρο; Τι κερδίζετε από την επαφή με τα παιδιά;
Μαρία Κυρώζη: Συνέβη τυχαία, όταν μου πρότεινε ο Γιώργος την συγκεκριμένη δουλειά, αλλά πάντοτε ήθελα να κάνω παιδικό θέατρο. Είμαι πολύ χαρούμενη τόσο για το ίδιο το κείμενο, την βαθιά και γεμάτη χιούμορ προσέγγιση του Γιώργου στη σκηνοθεσία και τους συνεργάτες μου. Τα παιδιά μπορεί θα θεωρούνται δύσκολο κοινό, αλλά για μένα είναι πηγή έμπνευσης και χαράς. Μοιραζόμαστε με τα παιδιά ένα κείμενο με τόσα νοήματα/θέματα για την κοινωνία μας, με έναν τρόπο μη διδακτικό, ελευθέριο και η ανταπόκριση τους είναι συγκινητική. Αυτό είναι κάτι που με γεμίζει ελπίδα σε κάθε παράσταση, γιατί όντως πιστεύω τα παιδιά είναι πάντα το μέλλον.
Τάσος Θεοφιλάτος: Δεν επέλεξα ένα παιδικό γενικά, επέλεξα το συγκεκριμένο που μόνο «παιδικό» δεν το χαρακτηρίζεις. Όπως το λέει και ο σκηνοθέτης μας Γιώργος Τζαβάρας, είναι ένα έργο με ήρωες τα παιδιά. Παραθέτει έννοιες και σημασίες πολύ γόνιμες για τις νεαρές ηλικίες και όχι μόνο! Τα παιδιά λένε πάντα την αλήθεια, αντιδρούν σε αυτό που συμβαίνει χωρίς δεύτερη σκέψη, έχεις να μάθεις πολλά παίζοντας σε μια παράσταση που απευθύνεται σε παιδιά! Η συγκεκριμένη παράσταση έχει βάθος αλλά και ελαφράδα και επίσης πολλή μουσική! Πώς να πεις όχι σε κάτι τέτοιο;
Τσαμπίκα Φεσάκη: Εκτός από ηθοποιός είμαι και παιδαγωγός και κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία να συμμετέχω σε παιδική παράσταση το χαίρομαι ιδιαίτερα. Δεν το επιλέγω ακριβώς, μάλλον με επιλέγει... Ειλικρινά νιώθω πως η συνάντηση με τα παιδιά δια μέσου του θεάτρου είναι απόλαυση. Τα παιδιά είναι το πιο απαιτητικό και αυθεντικό κοινό. Είναι αυστηροί κριτές, δε χαρίζονται όταν δεν τους αρέσει κάτι και αντίστοιχα επιδοκιμάζουν με την ψυχή τους το ωραίο. Κάνοντας παιδικό θέατρο γίνομαι καλύτερη ηθοποιός και καλύτερος άνθρωπος. Συναντιέμαι με την αλήθεια μου, μαθαίνω να προσφέρω απλόχερα και να δέχομαι το ανεκτίμητο δώρο των αντιδράσεων των μικρών θεατών.
Αλέξανδρος Βαμβούκος: Έπειτα από πολλά χρόνια στο θέατρο, νομίζω ότι πρέπει να παραδεχτώ πως το παιδικό θέατρο με διάλεξε πρωτίστως. Έχω μεγάλη ευκολία στην επαφή με τα παιδιά, τα οποία θεωρώ κανονικό κοινό, και δίνω το εκατό τοις εκατό σε κάθε παράσταση. Βεβαίως είναι ένα είδος εξαιρετικά δύσκολο και απαιτητικό: αν δεν κρατήσεις το ενδιαφέρον των παιδιών αυτό θα φανεί καθαρά. Αυτή η αδυσώπητη συνθήκη καθιστά τις παιδικές παραστάσεις εξαιρετικό σχολείο και πεδίο εξάσκησης της τέχνης του ηθοποιού. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, υπάρχει και άλλος λόγος για τη συμμετοχή μου στην παράσταση. Η πρόταση μου έγινε σε μια στιγμή που δεν σκόπευα να κάνω θέατρο, αλλά υπήρξε πολύ δελεαστική. Ο ρόλος μοιάζει να αντικατοπτρίζει τη ζωή μου στο τώρα και τη σχέση με την κόρη μου που είναι κοντά σε ηλικία με την πρωταγωνίστρια: το αποτέλεσμα είναι να μην είναι σίγουρος κάποιες στιγμές πού βρίσκομαι, στη σκηνή ή στη ζωή!
Βασιλική Χρυσικού:Το παιδικό θέατρο δεν το επέλεξα ακριβώς, μάλλον αυτό με επέλεξε. Η πρώτη μου επαφή με αυτό, μου επιβεβαιώνει την τόσο αυθόρμητη και αφιλτράριστη συμπεριφορά των παιδιών. Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον το πως αντιδρούν σε σημεία που δεν περιμέναμε να αντιδράσουν έτσι όταν φτιάχναμε αυτήν την παράσταση. Είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον το πως μας υποδέχονται μετά την παράσταση, πόση αγάπη μας δίνουν με τις αγκαλιές τους και τα λαμπερά τους βλέμματα. Η ειλικρίνεια τους είναι ανεκτίμητη.
Γιώργος Κυδωνάκης: Όταν μου έγινε η πρόταση να συμμετέχω στην παράσταση, στην αρχή ίσως να με τρόμαξε, γιατί αφενός δεν το είχα ξανακάνει και αφετέρου υπήρχε ένας φόβος του «πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά». Μετά γνωρίζοντας όλους αυτούς του υπέροχους ανθρώπους, αλλά και ταλαντούχους ηθοποιούς που συνεργάζομαι όλα ξαφνικά "ξεθόλωσαν" και επέλεξα να είμαι στο παιδικό θέατρο. Τα παιδιά με κάποιο μαγικό τρόπο σου δίνουν ενέργεια, διάθεση για ζωή, χαρά και έναν καλό λόγο, όσο δύσκολο κι αν είναι, να σηκωθείς πρωί πρωί.
