«Πάντα θα σταματάω ό,τι κάνω όταν με χρειάζονται τα παιδιά μου.
Αν μιλάω στο τηλέφωνο για δουλειά και δω τα ματάκια τους δακρυσμένα, θα κλείσω το τηλέφωνο και θα τρέξω να τα αγκαλιάσω και να τους σκουπίσω τα δάκρυα.
Αν κοιμάμαι βαθιά μετά από μια κουραστική μέρα και δουν εφιάλτη, θα πεταχτώ από το κρεβάτι και θα τρέξω να τα παρηγορήσω.
Κι αν καταλάβω ότι με ψάχνουν με το βλέμμα σε μια μεγάλη αίθουσα γεμάτη κόσμο, θα αφήσω τους φίλους μου και θα τρέξω κοντά τους να μην νιώθουν ανασφάλεια.
Δεν έχει σημασία αν είναι βρέφη, νήπια ή σπουδάζουν μακριά από το σπίτι μας. Όταν με χρειαστούν, θα σταματήσω αυτό που κάνω και θα τρέξω κοντά τους.
Οι ανάγκες των παιδιών μου θα έρχονται πάντα (και για πάντα) πρώτες, γιατί κανείς άλλος στον κόσμο δεν μας χρειάζεται όπως ένα παιδί τον γονιό του.
Ως μητέρα τους, οι ανάγκες τους προηγούνται πάντα και για πάντα. Στα μάτια μου, θα είναι πάντα τα μωρά μου που, όταν χρειαστούν τη βοήθειά μου, θα παρατήσω τα πάντα για τους την παρέχω».
Πηγή: Living FULL, by Danielle Sherman-Lazar
