«Μην με αφήνεις να κλαίω μαμά.
Μην ακούς αυτά τα σχόλια μαμά.
Δεν με κακομαθαίνεις.
Τα εκατομμύρια φιλιά σου δεν μου κάνουν κακό μαμά.
Το να με σηκώνεις και να με κρατάς κοντά στο στήθος σου δεν με πληγώνει.
Μην με αφήνεις να κλαίω, μαμά.
Σε εμπιστεύομαι, ξέρω τη φωνή σου και τη μυρωδιά σου.
Βρίσκω τόση παρηγοριά στο άγγιγμά σου από τότε που γεννήθηκα... Ήταν τόσο ζεστά και ασφαλή εκεί στην κοιλιά σου.
Εδώ έξω είναι όλα τόσο τρομακτικά. Δεν καταλαβαίνω ακόμα αυτόν τον καινούργιο κόσμο...
Είναι μεγάλος, είναι καινούργιος, είναι τρομακτικός μαμά. Σε χρειάζομαι.
Είσαι ο ασφαλής μου χώρος.
Δεν θα σε χρειάζομαι πάντα. Μια μέρα θα γίνω μεγάλος και δεν θα φοβάμαι τόσο πολύ.
Μια μέρα δεν θα είμαι τόσο μικρός και δεν θα σε χρειάζομαι να με νανουρίζεις για να κοιμηθώ. Ίσως να μην θέλω πια τα φιλιά και τις αγκαλιές σου.
Αυτή τη στιγμή σε χρειάζομαι μαμά.
Δεν θα είναι πάντα έτσι...»
