«Δεν είναι εύκολο να μιλήσω για αυτό. Κάθε φορά που φτάνει η Κυριακή το βράδυ, και τα παιδιά μου φεύγουν από το σπίτι για να επιστρέψουν στη μητέρα τους, νιώθω πως ένα κομμάτι της καρδιάς μου φεύγει μαζί τους. Είναι σαν να μετράω αντίστροφα τις μέρες μέχρι να έρθει το επόμενο Σαββατοκύριακο.
Όταν χωρίσαμε με τη μητέρα τους, ήξερα πως τα πράγματα θα αλλάξουν. Ήξερα πως δεν θα είμαι κάθε μέρα εκεί για να τους λέω "καληνύχτα" ή να τους φτιάχνω το πρωινό τους. Αλλά τίποτα δεν με προετοίμασε για το βάρος της απουσίας.
Τα παιδιά μου είναι ο κόσμος μου. Είναι η πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνάω και η τελευταία μου σκέψη πριν κοιμηθώ. Αλλά η καθημερινότητά τους, τα μικρά και μεγάλα πράγματα που τους συμβαίνουν, είναι πλέον ένας κόσμος από τον οποίο νιώθω αποκλεισμένος. Πολλές φορές τα ρωτάω "πώς ήταν η εβδομάδα σας;" και μου απαντούν με ένα «καλά». Όχι επειδή δεν θέλουν να μου πουν, αλλά επειδή δεν ήμουν εκεί να ζήσω μαζί τους αυτές τις στιγμές. Και αυτό πονάει.
Οι στιγμές που περνάμε μαζί είναι πολύτιμες, αλλά είναι και γεμάτες πίεση. Θέλω να τα κάνω όλα τέλεια για αυτούς. Να τους δώσω τις καλύτερες αναμνήσεις, να τους κάνω να γελούν, να νιώθουν αγαπημένα. Θέλω να τους προσφέρω ό,τι δεν μπορώ να τους δώσω τις υπόλοιπες μέρες. Αλλά αυτή η πίεση με καταπνίγει. Και μερικές φορές σκέφτομαι: "Είμαι αρκετός; Τους δίνω ό,τι χρειάζονται;".
Υπάρχουν βράδια που ξαπλώνω μόνος και αναρωτιέμαι πώς με βλέπουν. Μήπως με θεωρούν «διασκεδαστικό μπαμπά» που απλά τους πάει βόλτες και τρώει παγωτό μαζί τους; Ή μήπως νιώθουν την αγάπη μου; Καταλαβαίνουν πόσο τους σκέφτομαι όταν δεν είμαι εκεί; Πόσο πολύ παλεύω να τους δώσω ό,τι καλύτερο μπορώ, ακόμη κι αν η καθημερινότητα μας χωρίζει;
Ο πιο μεγάλος φόβος μου είναι πως θα μεγαλώσουν και θα με θεωρούν ξένο. Ότι θα λένε "Ο μπαμπάς μας ήταν εκεί τα Σαββατοκύριακα, αλλά δεν ξέρει ποιοι είμαστε στην πραγματικότητα". Και αυτή η σκέψη με τσακίζει. Γιατί δεν είναι δική μου επιλογή. Αν μπορούσα, θα ήμουν εκεί κάθε μέρα. Στο σχολείο, στις πρόβες τους, στα πάρτι γενεθλίων, στις δυσκολίες και τις χαρές τους. Αλλά οι συνθήκες της ζωής μας με κρατούν μακριά.
Προσπαθώ να μην τους δείχνω τον πόνο μου. Δεν φταίνε εκείνα για αυτή την κατάσταση, και δεν θέλω να τους φορτώσω με το βάρος των συναισθημάτων μου. Αλλά είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο να κρύβεις την απουσία από τα μάτια τους, όταν ξέρεις πως εκείνα ίσως να νιώθουν το ίδιο.
Πάντα προσπαθώ να κρατώ την επικοινωνία ζωντανή. Τους στέλνω μηνύματα, τους τηλεφωνώ, τους ζητάω να μου δείξουν τα σχέδιά τους ή τα βίντεο που βλέπουν. Θέλω να ξέρουν πως είμαι εδώ, ακόμη κι αν δεν είμαι φυσικά δίπλα τους. Αλλά τίποτα από αυτά δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη φυσική παρουσία. Δεν μπορείς να αγκαλιάσεις κάποιον μέσα από ένα τηλέφωνο.
Δεν αντέχω να είμαι ο μπαμπάς του Σαββατοκύριακου. Θέλω να είμαι ο μπαμπάς των καθημερινών. Ο μπαμπάς που τους λέει "μην ξεχάσεις το μπουφάν σου, κάνει κρύο". Ο μπαμπάς που είναι εκεί όταν κλαίνε, όταν γελούν, όταν μαθαίνουν κάτι καινούριο. Θέλω να είμαι εκεί για όλα, όχι μόνο για τα επιλεγμένα στιγμιότυπα.
Δεν ξέρω αν υπάρχει λύση. Ίσως αυτό να είναι το τίμημα του χωρισμού. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: θα συνεχίσω να παλεύω για να είμαι μέρος της ζωής τους, ακόμη κι αν είναι μόνο τα Σαββατοκύριακα. Γιατί αυτά τα δύο πλάσματα είναι η ζωή μου. Και για εκείνα, αξίζει κάθε προσπάθεια».
