Μια ανάρτηση από το προφίλ «Δωράκι Σταφίδα» μάς το θυμίζει με έναν τρόπο που δεν αφήνει την καρδιά ασυγκίνητη: όχι με θεωρίες, αλλά με το ζωντανό παράδειγμα ενός μικρού παιδιού, ενός βασανισμένου κορμιού που χαμογελά μέσα στον πόνο, που περπατά μέσα στον φόβο χωρίς να χάνει την πίστη του στην αγάπη.
Γιατί γενναιότητα δεν είναι η απουσία φόβου. Είναι να συνεχίζεις να προχωράς, να χαμογελάς, να αγαπάς, ακόμη και όταν όλος ο κόσμος σου έχει γίνει δύσβατος.
Είναι να απλώνεις το χέρι σου και να βρίσκεις πάντα ένα άλλο χέρι εκεί, σταθερό, σφιχτό, ακούραστο.
Το παρακάτω κείμενο δεν είναι απλώς μια ανάρτηση. Είναι μια μικρή, μεγάλη υπενθύμιση για όλους μας: ότι στις πιο σκοτεινές ώρες, αυτό που σώζει, αυτό που γιατρεύει, δεν είναι η δύναμη ή η γνώση. Είναι η αγάπη.
Η αγάπη που μένει. Που στέκεται. Που γίνεται γέφυρα για να περάσουμε το φόβο:
«Κάθε που ακούω τη λέξη γενναιότητα και θάρρος σκέφτομαι αυτό το χαμόγελο, αυτό το βασανισμένο κορμάκι 4 χρόνων σε ένα χειρουργείο ανοιχτής καρδιάς ,με μια στερνεκτομ;h, παντού τρυπημένο, παντού πονεμένο!
Και χαμογελάει!
Γενναιότητα και θάρρος τελικά δεν είναι να μην φοβάσαι αλλά να περπατάς μέσα στον φόβο & να κρατάς σφιχτά το χέρι κάποιου που αγαπάς... Κι εγώ θα στο κρατώ σφιχτά για πάντα! Θα πέφτω για να πατάς πάνω μου και να σηκώνεσαι, αν χρειαστεί!»
