Φωνές, κλάματα, μικρές γροθιές που χτυπούν τον αέρα και γύρω γύρω βλέμματα. Κάποια γεμάτα απορία, άλλα ίσως αυστηρά. Κι εσύ; Μια αναπνοή πριν σε κυριεύσει η ντροπή. Είναι μια στιγμή που δύσκολα ξεχνάς και σίγουρα σε κάνει να θες ν' ανοίξει η γη να σε καταπιεί!
Δεν έκανες τίποτα λάθος. Και σίγουρα, δεν είσαι η μόνη...
Τα παιδιά δεν γεννιούνται γνωρίζοντας πώς να διαχειριστούν τα μεγάλα τους συναισθήματα. Η απογοήτευση, η κούραση, ο θυμός, η ανυπομονησία είναι έντονα συναισθήματα για έναν μικρό οργανισμό που ακόμα μαθαίνει πώς να τα αντέχει.
Το tantrum είναι, στην πραγματικότητα, ένα κομμάτι της ανάπτυξης. Είναι η έκφραση μιας εσωτερικής καταιγίδας που, αργά ή γρήγορα, θα ησυχάσει. Και κάθε φορά που εσύ μένεις δίπλα στο παιδί σου με αγάπη και υπομονή, του δίνεις το πιο πολύτιμο δώρο: το μήνυμα ότι είναι αποδεκτό και αγαπητό, ακόμα και όταν δεν είναι "εύκολο".
Ξέρω πως μέσα σε εκείνες τις στιγμές όλα μοιάζουν υπερβολικά μεγάλα. Νιώθεις εκτεθειμένη. Νιώθεις ότι πρέπει να απολογηθείς για το παιδί σου ή για τον εαυτό σου. Μια φωνή μέσα σου ίσως σου ψιθυρίζει ότι οι άλλοι σε κρίνουν. Όμως, η αλήθεια είναι πως τα περισσότερα βλέμματα που θα συναντήσεις είναι γεμάτα κατανόηση — ή έστω, εμπειρία. Γιατί σχεδόν κάθε γονιός έχει ζήσει αυτό το σκηνικό, έστω και μία φορά.
Κι αν κάποιο βλέμμα κουβαλά αυστηρότητα ή αδιαφορία, να θυμάσαι:
Δεν μεγαλώνεις το παιδί σου για να αρέσει στους άλλους. Το μεγαλώνεις για να γίνει ένας άνθρωπος που ξέρει πώς να νιώθει, πώς να εκφράζεται και πώς να αγαπά.
Όταν το παιδί σου έχει ένα tantrum, η δική σου ήρεμη παρουσία λειτουργεί σαν άγκυρα. Δεν χρειάζεται να φωνάξεις για να επιβληθείς, ούτε να εξηγήσεις πολλά. Μερικές φορές, μια ήσυχη φράση, ένα απαλό άγγιγμα ή απλώς το ότι μένεις δίπλα του χωρίς να το κρίνεις, αρκούν για να του δείξεις ότι δεν είναι μόνο του σε όσα νιώθει.
Και ίσως αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές: Όχι να τελειώσει γρήγορα το tantrum, αλλά να δώσεις στο παιδί σου τη βεβαιότητα πως ακόμα και όταν ο κόσμος γύρω του μοιάζει χαοτικός — και μέσα του ακόμη περισσότερο — εσύ είσαι εκεί. Σταθερή. Ήρεμη. Αγαπητική.
Θα υπάρχουν μέρες που θα αισθανθείς κουρασμένη. Θα υπάρχουν στιγμές που θα ευχηθείς να υπήρχε ένα μαγικό κουμπί να σταματά τα πάντα. Και αυτό είναι απολύτως ανθρώπινο. Αλλά κάθε φορά που στέκεσαι εκεί, κάθε φορά που κοιτάς το παιδί σου με κατανόηση αντί με ντροπή, φτιάχνεις κάτι πολύ μεγαλύτερο από ό,τι φαίνεται εκείνη τη στιγμή: μια γερή γέφυρα ανάμεσα στο "εδώ και τώρα" και στον άνθρωπο που το παιδί σου θα γίνει.
Το να έχει ένα παιδί tantrums δεν σημαίνει ότι είναι "κακομαθημένο". Σημαίνει ότι είναι ζωντανό, ότι αισθάνεται βαθιά και ότι σε εμπιστεύεται αρκετά για να σου δείξει την αλήθεια του. Και το ότι εσύ μένεις δίπλα του με τρυφερότητα σημαίνει ότι είσαι ακριβώς η μαμά που χρειάζεται.
Γι' αυτό, την επόμενη φορά που το παιδί σου θα ξεσπάσει μπροστά σε κόσμο, μην ντραπείς. Χαμογέλα, άγγιξέ το απαλά στον ώμο. και ψιθύρισέ του πως το αγαπάς και πως είσαι εκεί. Γιατί στο τέλος της μέρας, αυτό που μένει δεν είναι το ποιος σε κοίταξε περίεργα, αλλά το το ποιος κοίταξες εσύ με αγάπη.
Και το παιδί σου θα θυμάται. Θα θυμάται πως, ακόμα και στις φουρτούνες του, υπήρχε μια μαμά που δεν έφυγε. Μια μαμά που έμεινε. Που το αγκάλιασε. Που του έμαθε ότι και η πιο δυνατή καταιγίδα περνά — και μετά έρχεται πάντα η λιακάδα.
