Η κριτική -όχι η καλοπροαίρετη, αλλά η σκληρή, μειωτική, απερίσκεπτη- μπορεί να αφήσει πληγές που δεν φαίνονται, όπως λέει και το παρακάτω κείμενο της συγγραφέως Κίκκας Ουζουνίδου, και πολλές φορές τις πληγές αυτές δεν τις κουβαλάμε μόνο εμείς, αλλά τις κληροδοτούμε άθελά μας στα δικά μας παιδιά. Επειδή δεν μάθαμε ποτέ τον άλλο τρόπο. Τον τρυφερό. Τον υποστηρικτικό. Τον ανθρώπινο:
«Πόσο άσχημο πράγμα η κριτική. Πόσο κακό. Πόσο άσχημες εκφράσεις χρησιμοποιούμε και πόσο καθοριστικές μπορούν να γίνουν για το μεγάλωμα ενός παιδιού...
"Γιατί δεν βγήκες πρώτος και βγήκες τρίτος;", και έτσι φτιάχνουμε έναν ενήλικα που θα έχει πάντα το άγχος και το βάρος της επιτυχίας...
"Γιατί έφερες 15 και όχι 18;", και έτσι φτιάχνουμε έναν ενήλικα που πάντα θα νιώθει λίγος και θα τον ρουφάνε οι προσδοκίες...
"Άστο, δεν μπορείς να το κάνεις!", και έτσι φτιάχνουμε έναν ενήλικα που δεν θα έχει πίστη στον εαυτό του...
"Καλά είσαι χαζό παιδί μου;", και έτσι φτιάχνουμε έναν ενήλικα που θα ζει παρέα με την χαμηλή του αυτοεκτίμηση...
"Πως το έκανες έτσι αυτό;", και έτσι φτιάχνουμε έναν ενήλικα που θα του λείπει το θάρρος από το φόβο της κριτικής...
Πόσο πιο ανάλαφρα θα μεγαλώνανε τα παιδιά, αν προσέχαμε τις λέξεις που βγαίνουν σαν λάβα από το στόμα μας! Πόσο διαφορετικά θα είχαμε μεγαλώσει κι εμείς, αν η ίδια λάβα δεν είχε κάψει κι εμάς, τότε που οι καρδιές μας ήταν ακόμα τρυφερές...
Κι όμως είναι τόσο εύκολο και τόσο απλό να μιλήσουμε όμορφα και με τρυφερότητα, μα ποιος το κάνει...
Και αντί να λέγαμε "Γιατί δεν βγήκες πρώτος και βγήκες τρίτος;", να λέγαμε... "Είμαι περήφανος για σένα και μόνο που προσπάθησες!".
Αντί να λέγαμε "Γιατί έφερες 15 και όχι 18;", να λέγαμε... "Τα πήγες πολύ καλά για τον αγώνα που έκανες!".
Αντί να λέγαμε "Άστο, δεν μπορείς να το κάνεις!", να λέγαμε... "Προσπάθησε να το κάνεις και αν δυσκολευτείς, θα σε βοηθήσω!".
Αντί να λέγαμε "Καλά είσαι χαζό παιδί μου;", να λέγαμε... "Προσπάθησε ξανά και θα τα καταφέρεις καλύτερα! Ούτε εγώ το έμαθα με την πρώτη!".
Αντί να λέγαμε "Πως το έκανες έτσι αυτό;", να λέγαμε... "Θέλεις να σου δείξω έναν άλλο τρόπο που μου έμαθαν για να το κάνεις κι εσύ πιο εύκολα;".
Και αν το παιδάκι μας βγει τελευταίο ή φέρει κακούς βαθμούς ή σε αυτά που προσπαθεί δεν τα καταφέρνει καλά, τότε να ψάξουμε να βρούμε τις δικές του κλίσεις και να το οδηγήσουμε στα μονοπάτια που είναι πλασμένο για να περπατά!
Γιατί οι γονείς δεν πρέπει να είναι επικριτές αλλά οδηγοί...».
Φωτεινοί οδηγοί δίχως να πνίγουν τα παιδιά τους!
