Και κάτι μέσα σου καταρρέει...
Όσο και να λες πως δεν πρέπει να το πάρεις προσωπικά, όσο κι αν ξέρεις ότι το παιδί σου ξεσπά απλώς κάπου, δεν μπορείς να το αποφύγεις. Σου ραγίζει την καρδιά. Και για λίγο, όλα θολώνουν. Το δίκιο σου, η υπομονή σου, η αίσθηση πως κάτι κάνεις καλά. Ξαφνικά όλα κλονίζονται.
Αλλά αυτή η φράση δεν είναι η αλήθεια. Είναι απλώς ένας κόμπος. Μια φουρτούνα. Μια έκρηξη που δεν χωράει πια μέσα του – και βρίσκει διέξοδο σε λόγια που μοιάζουν μαχαίρια, αλλά είναι μόνο καπνός.
Πρώτα νιώσε, μετά σκέψου
Αν εκείνη την ώρα ραγίζεις μέσα σου, είναι απόλυτα λογικό. Δεν χρειάζεται να κρυφτείς πίσω από μια μάσκα δύναμης. Πονάει, και δικαίως. Δεν σε κάνει λιγότερο καλή μάνα το ότι σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι ή ότι θέλεις να ξεσπάσεις.
Αλλά το κλειδί είναι να μην μείνεις μόνο εκεί. Να μη χτίσεις μια εσωτερική αφήγηση που λέει «το παιδί μου δεν με αγαπάει» ή «κάτι έκανα λάθος». Αυτό που χρειαζόμαστε εκείνη τη στιγμή, δεν είναι τιμωρία – ούτε αυτοτιμωρία. Είναι παύση.
Η γλώσσα του θυμού δεν είναι η γλώσσα της καρδιάς
Τα παιδιά, ειδικά όσο μεγαλώνουν, δοκιμάζουν λέξεις για να μετρήσουν τις αντοχές των ορίων, των σχέσεων, του κόσμου. Δεν έχουν ακόμα το λεξιλόγιο της ωριμότητας. Έχουν όμως συναισθήματα που ξεχειλίζουν.
Η φράση «σε μισώ» δεν είναι κυριολεκτική. Συνήθως σημαίνει:
- «Είσαι η μόνη που με αντέχει και μπορώ να ξεσπάσω πάνω σου.
- Είμαι θυμωμένος γιατί δεν με κατάλαβες.
- Δεν μπορώ να βρω τις λέξεις να σου πω πόσο με πληγώνει αυτό που γίνεται.»
Δεν λέει κάτι για σένα ως άνθρωπο ή ως μαμά. Λέει κάτι για το πώς το παιδί σου παλεύει να εκφράσει αυτό που το ξεπερνάει.
Αντέχεις γιατί αγαπάς
Το να αντέχεις δεν σημαίνει να καταπίνεις. Σημαίνει να αναγνωρίζεις την ένταση, να την αφήνεις να περάσει από μέσα σου, χωρίς να σε καθορίζει.
Να πεις μέσα σου:
«Αυτή τη στιγμή το παιδί μου φωνάζει δυνατά κάτι που δεν ξέρει πώς αλλιώς να πει. Και εγώ, ως ενήλικη, θα σταθώ εκεί. Όχι για να το τιμωρήσω, αλλά για να το βοηθήσω να δει τι υπάρχει από κάτω.»
Αυτή η στάση χρειάζεται ωριμότητα, ενσυναίσθηση, πολλές βαθιές ανάσες και κάποιες νύχτες που θα τις περάσεις αγκαλιά με το δάκρυ. Αλλά αξίζει.
Γιατί εσύ του μαθαίνεις, κάθε φορά, πώς να αγαπά – και πώς να επιστρέφει.
Τι μπορείς να κάνεις εκείνη τη στιγμή;
- Μην απαντήσεις στο ίδιο ύφος. Δεν χρειάζεται να του αποδείξεις τίποτα. Η σχέση σας είναι πιο μεγάλη από μια στιγμή.
-
Απάντησε ήρεμα ή και καθόλου. Μια φράση όπως «Καταλαβαίνω ότι είσαι πολύ θυμωμένος. Όταν είσαι έτοιμος, μπορούμε να μιλήσουμε» είναι αρκετή.
-
Πάρε χρόνο. Αν αισθάνεσαι ότι θα ξεσπάσεις, απομακρύνσου για λίγο. Εσύ είσαι το λιμάνι. Δεν πρέπει να μετατραπείς σε καταιγίδα.
-
Μίλα του μετά. Όταν έχει περάσει η ένταση, ρώτα το παιδί σου τι ένιωσε. Βοήθησέ το να βάλει λόγια σε αυτά που δεν μπόρεσε να πει χωρίς πόνο.
-
Δώσε το καλό παράδειγμα. Δείξε πώς ζητάμε συγγνώμη, πώς επιδιορθώνουμε, πώς στεκόμαστε δίπλα στον άλλον ακόμη κι όταν πληγωνόμαστε.
Το «σε μισώ» θα γίνει «σε χρειάζομαι»
Αν αντέξεις, αν σταθείς χωρίς να σε παρασύρει η θύελλα, τότε κάτι σημαντικό χτίζεται: μια γέφυρα εμπιστοσύνης.
Το παιδί σου θα μάθει ότι η αγάπη δεν φοβάται τις δύσκολες λέξεις. Ότι η μαμά του είναι εκεί και όταν είναι άσχημο, και όταν κάνει λάθη, και όταν δεν είναι καθόλου… «εύκολο να το αγαπάς».
Γιατί η αγάπη δεν είναι ανταμοιβή. Είναι δέσμευση. Είναι παρόν.
Μην ξεχνάς ότι υπάρχεις κι εσύ στην εξίσωση
Να φροντίζεις κι εσένα. Το ότι είσαι μαμά δεν σημαίνει ότι δεν έχεις δικαίωμα να πληγώνεσαι. Μίλα σε φίλες, ζήτα βοήθεια, γράψε, έκφρασε. Δεν είσαι μόνη σου.
Και κυρίως, μην περιμένεις να είσαι τέλεια. Το παιδί σου δεν χρειάζεται τελειότητα. Ανάγκη έχει από αλήθεια, από αγκαλιά και από εκείνη τη μαμά που επιστρέφει πάντα, ακόμα κι όταν την έχουν «μισήσει».
.jpg)
