Γιατί όταν έχεις παιδιά, η παραλία δεν είναι εκδρομή. Είναι επιχείρηση επιβίωσης σε ανοιχτό πεδίο με αντίπαλο τον ήλιο, την άμμο και την πείνα τους που εμφανίζεται ανά 17 λεπτά.
Βήμα 1: Η προετοιμασία
Ημέρα πριν: φτιάχνουμε λίστα. Φαντάζει απλό. Μέχρι που βλέπεις ότι η λίστα έχει 32 σημεία και κανένα από αυτά δεν είναι «μαγιό για μένα». Έχει, όμως:
-
4 αντηλιακά (για σώμα, πρόσωπο, ξανθά, χωρίς χημικά)
-
3 αλλαξιές ανά παιδί (γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα «ξεφύγει» η κατάσταση)
-
2 σακούλες για βρεγμένα (που πάντα ξεχνάς)
-
Φουσκωτό δελφίνι (με τρόμπα, που δεν δουλεύει)
-
Τάπερ με φρούτα, τάπερ με μπισκότα, τάπερ με «κατιτίς αλμυρό»
-
Και φυσικά… άπειρες ελπίδες ότι όλα θα πάνε ήρεμα
Βήμα 2: Η αναχώρηση
Η φάση αυτή μοιάζει με στρατιωτική αποστολή. Θες να φύγεις στις 9.00, αλλά είναι ήδη 10.30 και είσαι ακόμα στα «πού είναι το δεύτερο μπρατσάκι;». Όσο για το αυτοκίνητο, θυμίζει βαν πλανόδιου μικροπωλητή! Μπροστά: παιδικά CD, βιβλία, tablet, νερό. Πίσω: η μισή σου κουζίνα. Το παιδί φορά ήδη το μαγιό και ρωτά κάθε 4 λεπτά «Φτάνουμε;».
Φτάνετε. Σε χρόνο Χ. Με τη μασχάλη να στάζει ιδρώτα και τα μάτια... δάκρυα απόγνωσης. Κι είμαστε ακόμα στην αρχή!
Βήμα 3: Η εγκατάσταση
Δεν πας απλώς και στρώνεις πετσέτα. Ετοιμάζεις ολόκληρο στρατηγικό πλάνο.
Βάζεις την ομπρέλα σε τέτοια κλίση που να κόβει ήλιο στις 11 αλλά να πιάνει και στις 14:30. Φτιάχνεις «ζώνη ασφαλείας» με καρέκλες, φουσκωτά και τσάντες γύρω από το κέντρο ελέγχου (το ψυγειάκι).
Το ένα παιδί θέλει θάλασσα, το άλλο σκάβει λακκούβα στην άμμο. Και συ είσαι μισή όρθια, μισή ξαπλωμένη, μισή στη θάλασσα, μισή στη στεριά.
Βήμα 4: Το φαγητό
Μόλις τα παιδιά στεγνώσουν (με σένα να φυσάς σαν σεσουάρ), πέφτει η κλασική ατάκα: «μαμά, πεινάω! Τι έχουμε να φάμε;». Ανοίγεις ψυγειάκι με τη χάρη αρχαιολόγου. Ντοματίνια, τυράκι, καλαμπόκι, μπανανάκια, μπισκοτάκια. Και ένα νερό που ήδη έχει πάρει θερμοκρασία… καφέ φίλτρου.
Κάπου εδώ αρχίζει να πέφτει η άμμος στο καρπούζι. Η άμμος στην φρεσκο-αλλαγμένη πάνα του μωρού. Η άμμος στα μάτια σου. Η άμμος στην ψυχή σου.
Βήμα 5: Το μπάνιο (ή ό,τι πιο κοντινό σε χαλάρωση…)
Κάνεις δύο βουτιές. Η πρώτη για να δεις αν ζει το ένα παιδί με το σωσίβιο., η δεύτερη για να δεις αν το άλλο θυμάται πώς να κολυμπά. Και μετά βγαίνεις για να μαζέψεις κουβαδάκια, να αλλάξεις πάνα και να δεις ποιος έφαγε το παγωτό του άλλου.
Και το κερασάκι; Όταν τελικά κάθεσαι 30 δευτερόλεπτα, σε ρωτάνε «πότε θα φύγουμε;».
Βήμα 6: Η επιστροφή
Μαζεύεις τα πάντα με άμμο, υγρασία και κραυγές. Έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι δεν χρειάζεται να ξαναπάτε σύντομα. Μέχρι την Τρίτη, που θα έχει 39 βαθμούς. Και ξεκινάς νέα λίστα (βλ. Βήμα 1ο).
Γιατί το κάνουμε τελικά;
Γιατί, πίσω από την κούραση, υπάρχει εκείνο το βλέμμα ευτυχίας όταν τρώνε καρπούζι με άμμο και δεν τους νοιάζει.
Γιατί θυμόμαστε κι εμείς τις δικές μας παιδικές εκδρομές στη θάλασσα, που κάποιος έτρεχε από πίσω μας με το αντηλιακό.
Γιατί το γέλιο τους, οι βουτιές τους και τα ροζ πατουσάκια με άμμο… αξίζουν κάθε κιλό που κουβαλήσαμε, κάθε νεύρο που τεντώθηκε, κάθε παγωτό που έσταξε και λέρωσε μπλούζες, ψάθες και πετσέτες.
Και γιατί το καλοκαίρι, όταν έχεις παιδιά, είναι λίγο χαοτικό, λίγο κουραστικό… και τελικά, εντελώς ανεπανάληπτο.
