Η συγγραφέας Κίκα Ουζουνίδου γράφει ένα κείμενο που δεν ντύνει την αγάπη με ροζ σύννεφα. Αντίθετα, της αφαιρεί κάθε ψευδαίσθηση και την κοιτάζει κατάματα, θέτοντας μια σειρά από σκληρά αλλά αληθινά «δεν» – όλα όσα δεν έχουν καμία θέση σε μια σχέση που αξίζει να λέγεται αγάπη:
«Ας μιλήσουμε για αγάπη. Όχι τι είναι, αλλά τι ΔΕΝ είναι!
Αγάπη δεν είναι όταν σε φοβίζουν.
Όταν σου φωνάζουν.
Όταν σε απειλούν και σε ελέγχουν.
Όταν δεν σε εμπιστεύονται...
Αγάπη δεν είναι όταν ρίχνουν αλάτι στις πληγές σου για να μην μπορείς να σηκώσεις κεφάλι.
Όταν δεν ρίχνουν νερό στο κρασί τους γιατί θέλουν όλο το παιχνίδι να είναι δικό τους.
Όταν σε γεμίζουν με ενοχές για να σε κρατάνε θλιμμένο...
Αγάπη δεν είναι όταν ταράζουν την ψυχή σου, τη ζωή σου και δεν σέβονται τις ανάγκες σου.
Όταν δεν σου δίνουν χρόνο να σκεφτείς, να διαλέξεις, να αποφασίσεις...
Όταν δεν μπορούν να χαρούν με την χαρά σου, με την πρόοδο σου...
Η αγάπη δεν διαλύει... χτίζει!
Δεν πονάει... γιατρεύει!
Δεν απειλεί... γίνεται καταφύγιο!
Δεν φωνάζει... είναι γαλήνη!
Δεν ρίχνει ευθύνες... απαλύνει!
Δεν χτυπάει... γίνεται χάδι!
Δεν κρατάει... δίνει!
Δεν πιέζει... δίνει χρόνο!
Δεν φυλακίζει... ανοίγει δρόμους!
Και τώρα ο καθένας μας ας σκεφτεί τίμια: αγαπήσαμε...; Μας αγάπησαν...;».
