Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη: «οι Περιπέτειες της Αλίκης στην Χώρα των Θαυμάτων δεν είναι απλώς ένα φανταστικό μέρος, είναι ένας καθρέφτης του κόσμου μας»

Κυρία Χρυσκιώτη, η «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» έχει αγαπηθεί από μικρούς και μεγάλους και έχει επηρεάσει τον κόσμο της τέχνης όσο λίγα έργα. Πώς νιώθετε που γίνεστε κι εσείς μέρος του «μαγικού κόσμου» της Αλίκης, μέσα από αυτή την παράσταση;

Είναι μια πολύτιμη στιγμή. Δεν είναι μόνο το έργο που με γοητεύει αλλα και η κινηματογραφική ματιά της Γεωργίας Μαυραγάνη. Οι «Περιπέτειες της Αλίκης στην Χώρα των Θαυμάτων» δεν είναι απλώς ένα φανταστικό μέρος,ένα ταξίδι στο υποσυνείδητο και στο συνειδητό, είναι ένας καθρέφτης του κόσμου μας, με όλη του την τρέλα, την ποίηση και τις αντιφάσεις. Το να συμμετέχω σε αυτή την παράσταση —και μάλιστα σε ένα σχήμα ensemble, όπου όλοι μαζί δημιουργούμε τον κόσμο της Αλίκης επί σκηνής— είναι σαν να μπαίνω ξανά στο παιδικό μου δωμάτιο, γεμάτη φαντασία να με βρίσκω εκεί, να σκαρώνω ιστορίες αλλά αυτή τη φορά με το βλέμμα του ενήλικα που αναγνωρίζει πόσο βαθιά είναι όλα αυτά τα σύμβολα.

Η Αλίκη είναι ένα σύμβολο της παιδικής φαντασίας, αλλά και της ενηλικίωσης. Πώς βιώνετε εσείς αυτό το «ταξίδι» ανάμεσα στην αθωότητα και την αναζήτηση της ταυτότητας;

Για κάποιο λόγο αισθάνομαι πως αυτό το ταξίδι που λέτε δεν τελειώνει ποτέ, πάντα ψάχνω το παιδί μέσα μου και προσπαθώ να του εξασφαλίσω τον κατάλληλο χώρο να υπάρχει και να αναπνέει για αυτό άλλωστε κάνω θέατρο. Τα παιδιά μου που είναι στην εφηβεία βλέπω πως ζορίζονται σε μια εποχή που δεν θέλει να είσαι παιδί και στο στερεί με χίλιους τρόπους αλλά ούτε και πολύ μεγάλος -δεν αγαπά το γήρας. Μοιάζει δύσκολο να βρεις την θέση και τους συνοδοιπόρους σου. Θέλει πίστη αλλά ανταμείβεσαι.

Υπάρχει κάποια σκηνή από την παράσταση που σας συναρπάζει περισσότερο;

Πριν ξεκινήσουμε τις πρόβες,διάβαζα το έργο και αγαπούσα πολύ την σκηνή του γάτου, που εμφανίζεται όταν η Αλίκη έχει χαθεί σε ένα σκοτεινό δάσος και την βοηθά να βρει τον δρόμο της με τρόπο αινιγματικό, όπως κάνει πολλές φορές αυτή η φωνούλα μέσα μας, τελικά στο έργο είμαι εγώ που ενσαρκώνω τον γατούλη οπότε δεν μπορώ να μιλήσω πια για αυτόν. Υπάρχει λοιπόν μια σκηνη που η Αλίκη φυσά δυνατά και διώχνει από μπροστά της οτιδήποτε την τρομάζει, ανθρώπους, έπιπλα, τοίχους, με ένα απλό φύσημα. Νικά τον φόβο της. Σκέφτομαι λοιπόν πως ίσως είναι τόσο απλό τελικά.Όλα έχουν την αξία-διάσταση που τους δίνουμε,με ενθαρρύνει αυτό, το έχω ανάγκη!

Τι νομίζετε ότι θα «πάρουν μαζί τους» τα παιδιά φεύγοντας από το θέατρο;

Ελπίζω να πάρουν μαζί τους την αίσθηση ότι μπορούν να είναι οποιοιδήποτε θέλουν — ότι η φαντασία τους είναι το όχημα τους στην ελευθερία. Εύχομαι να κρατήσουν τη χαρά του παιχνιδιού, αλλά και τη δύναμη της αμφισβήτησης: να ρωτούν, να ψάχνουν, να μη δέχονται τα πράγματα όπως είναι απλώς επειδή έτσι είθισται. Γιατί η Αλίκη είναι ένα κορίτσι που δεν φοβάται να χαθεί, ξαναβρίσκει τον δρόμο της, τολμά, φτιάχνει κόσμους και όταν δεν τις αρέσουν πια τους αλλάζει χωρίς φόβο!!! Πιστεύει στα θαύματα!

Πιστεύετε ότι οι μεγάλοι έχουν ξεχάσει πώς είναι να «βουτάνε» στον κόσμο της φαντασίας; Πώς μπορούμε να ξαναβρούμε αυτή τη χαμένη παιδικότητα;

Η φαντασία νομίζω δεν μας εγκαταλείπει ποτέ — απλώς σωπαίνει. Κρύβεται κάπου πίσω απ’ τα «πρέπει», τα ρολόγια που τρέχουν και τις λίστες με όλα αυτα που πρέπει να προλάβουμε και που δεν τελειώνουν. Ε και αν δεν την αναζητήσεις και την αφησεις εκει κρυμμένη για χρόνια,αποκοιμιέται, αδρανοποιείται. Και καμιά φορά, ένα θέατρο, ένα βλέμμα παιδιού από την πλατεία, ένα παραμύθι που ξαναλέγεται ψιθυριστά. Ένα χάδι, ένα χαμόγελο, μια ευγενική πράξη, μια ποδηλατάδα σε ψηλά γρασίδια φτάνει για να την ξυπνήσει. Η παιδικότητα δεν είναι ηλικία — για αυτό και μπορεί να την χάσει και ένα παιδί, είναι τρόπος που βλέπεις τα πράγματα. Να αφήνεις λίγο χώρο για το παράξενο, το αόρατο, το αλλιώτικο. Να μην φοβάσαι να παίξεις, να τσακωθείς, να συγχωρέσεις, να ξαναπαίξεις, να γελάς δυνατά. Ίσως αυτό είναι τελικά: να τολμάς να παίζεις, ακόμη κι όταν όλοι γύρω σου είναι σοβαροί και περιμένουν κάτι από σένα...