Με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης, ο Δημήτρης Μπασλάμ μας μιλά για την ανάγκη να «πετάξουμε», να απελευθερωθούμε από τα βάρη της καθημερινότητας και να θυμηθούμε ξανά τη χαρά της δημιουργίας και τελικά... της ίδιας της ζωής:
Κύριε Μπασλάμ, είστε συγγραφέας, μουσικός, σκηνοθέτης. Πώς συνυπάρχουν αυτοί οι ρόλοι στη δημιουργική διαδικασία;
Πρακτικά μιλώντας, με την σειρά που τα βάλατε ήδη. Πρώτα γράφω την ιστορία, συνθέτω την μουσική και τέλος αρχίζω σιγά σιγά να χτίζω μία παράσταση. Δεν τα διαχωρίζω, απλά ακολουθώ συνειρμικά τις εικόνες που εμφανίζονται μπροστά μου. Αν η ιδέα της μου φανεί καλή αρχίζω τον αγώνα της μεταφοράς της στην σκηνή.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα να μεταφερθεί το βιβλίο «Λέω να πετάξω» στη σκηνή;
Γεννήθηκε από το στοιχείο του απρόβλεπτου της ζωής. Η απλότητα του λόγου χρειαζόταν ένα απρόβλεπτο εικαστικό περιβάλλον και μία ξεχώριστη για τον καθένα εναλλαγή συναισθημάτων. Αυτό με οδήγησε στην συνεργασία μου με εικαστικό - visual artist Ανδρέα (Adre Re) Καραουλάνη. Έφτιαξε ένα οπτικό περιβάλλον που μπορούν εύκολα μέσα του να περιπλανηθούν τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες. Η μουσική ζητούσε την εικόνα και το αντίστροφο.
Τι σημαίνει για εσάς ο τίτλος «Λέω να πετάξω»;
Θα μπορούσε ο τίτλος να ήταν «Λέω να ζήσω». Η απόφαση της απελευθέρωσης από την γνώση της φθαρτότητας.
Πώς είναι η συνεργασία σας με τον Αργύρη Μπακιρτζή και τον Φώτη Σιώτα – δύο τόσο χαρακτηριστικές καλλιτεχνικές παρουσίες;
Και οι δύο τους είναι πάντα απολαυστικοί, δημιουργικοί, δοτικοί και παρόντες 100% όταν βρεθούν μέσα σε παράσταση. Ταιριάζουν και με τους υπόλοιπους βέβαια. Την Άνθη Κύρκου, τον Θάνος Καζαντζή και την Εύα Ντούρου. Ξεχωριστοί!
Τι ελπίζετε να «πάρει μαζί του» το παιδικό -αλλά και το ενήλικο κοινό- μετά το τέλος της παράστασης;
Ελπίζω για αρχή, μικροί μεγάλοι να καταφέρουν να βυθιστούν σε αυτήν την παράσταση. Τότε νομίζω πως ο καθένας θα κρατήσει αρκετά ώστε να τα πάρει φεύγοντας μαζί του.
.jpg)
