Ας τους δούμε έναν έναν. Γιατί αν δεν γελάσουμε, θα κλάψουμε πάνω από τη γαλοπούλα.
Η γιαγιά που κινδυνεύει από οξύ έμφραγμα αν δεν φας όλο το φαΐ σου
Η γιαγιά δεν μαγειρεύει απλώς. Η γιαγιά θυσιάζεται. Έχει ξυπνήσει από τις έξι το πρωί, έχει βάλει τρεις ποδιές τη μία πάνω από την άλλη και έχει μαγειρέψει για δεκαπέντε άτομα ενώ είστε οκτώ. Και τώρα σε κοιτάζει. Όχι απλώς σε κοιτάζει. Σε μετράει. Το πιρούνι σου. Το πιάτο σου. Την κάθε πατάτα που μένει ορφανή.
Αν αφήσεις φαγητό, δεν το αφήνεις απλώς. Την προσβάλλεις. Την πληγώνεις. Της ανεβάζεις την πίεση. Ξεκινάει το δράμα. Δεν μου άρεσε ε. Τι έπαθα. Τόσα χρόνια μαγείρευα και τώρα τίποτα. Εδώ μιλάμε για συναισθηματικό εκβιασμό επιπέδου Όσκαρ. Το στομάχι σου δεν έχει δικαιώματα.
Η δεν έχω κάτσει ούτε μισό λεπτό οικοδέσποινα
Τη ρωτάς πώς είναι και γελάει νευρικά. Δεν έχει κάτσει ούτε μισό λεπτό. Το λέει κάθε πέντε λεπτά. Την ώρα που κάθεται. Πετάγεται από καρέκλα σε καρέκλα, μαζεύει πιάτα που δεν άδειασε κανείς, ρωτάει αν θέλεις κάτι άλλο πριν προλάβεις να απαντήσεις και εξαφανίζεται.
Αν τολμήσεις να πεις κάτσε λίγο να ξεκουραστείς, θα σε κοιτάξει σαν να της ζήτησες να εγκαταλείψει το σπίτι και να φύγει στο Θιβέτ. Το μαρτύριο της οικοδέσποινας είναι μέρος της ταυτότητάς της. Αν καθίσει, χάνει τον λόγο ύπαρξής της.
Ο γλεντζές και η απελπισμένη γυναίκα του
Ο γλεντζές εμφανίζεται με διάθεση πανηγυριού. Έχει ήδη ανοίξει το δεύτερο μπουκάλι κρασί πριν σε χαιρετήσει. Βάζει μουσική πιο δυνατά. Χτυπάει παλαμάκια. Θέλει να σηκωθείτε όλοι να χορέψετε γιατί Χριστούγεννα είναι. Η έννοια της ώρας δεν τον αφορά.
Δίπλα του η γυναίκα του. Ένα βλέμμα. Ένα μόνο βλέμμα που λέει έχω ζήσει αυτή τη βραδιά άλλες δεκαπέντε φορές. Του κάνει νοήματα να χαμηλώσει τη μουσική. Εκείνος γελάει. Του ψιθυρίζει κάτι στο αυτί. Εκείνος ανοίγει κι άλλο κρασί. Είναι ο γάμος σε ζωντανή μετάδοση.
Η θεία που θέλει να μάθει μέχρι και το χρώμα βρακί φοράς
Δεν ρωτάει απλώς. Ανακρίνει. Με χαμόγελο. Η θεία αυτή ξέρει περισσότερα για τη ζωή σου από εσένα. Πότε θα παντρευτείς. Γιατί δεν παντρεύτηκες ακόμα. Γιατί παντρεύτηκες αυτόν. Πότε θα κάνεις παιδί. Γιατί έκανες μόνο ένα. Γιατί πήρες κιλά. Γιατί αδυνάτισες. Αν είσαι καλά οικονομικά. Αν δεν είσαι γιατί.
Αν της απαντήσεις αόριστα, θα επιμείνει. Αν της πεις την αλήθεια, θα τη διαδώσει μέχρι την επόμενη Κυριακή. Η θεία αυτή είναι το Google της οικογένειας. Χωρίς φίλτρα. Χωρίς ιδιωτικότητα.
Ο άκυρος που είδε φως και μπήκε
Κανείς δεν ξέρει ακριβώς ποιος τον κάλεσε. Μπορεί να είναι ξάδερφος ξαδέρφου. Μπορεί φίλος του θείου. Μπορεί να πέρασε τυχαία. Κάθεται άνετα. Τρώει σαν να μεγάλωσε εκεί. Έχει άποψη για όλα. Για την πολιτική. Για το φαγητό. Για το πώς μεγαλώνεις τα παιδιά σου.
Είναι ο άνθρωπος που δεν έπρεπε να είναι εκεί αλλά είναι. Και θα μείνει μέχρι τέλους. Θα φύγει τελευταίος. Θα πάρει και μελομακάρονα για τον δρόμο.
Και τελικά γιατί τους αγαπάμε όλους
Γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είχαμε ιστορίες. Δεν θα γελούσαμε μετά. Δεν θα λέγαμε θυμάσαι τότε που. Το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν δεν είναι τέλειο. Είναι αληθινό. Με υπερβολές. Με φωνές. Με γέλια. Με λίγη τρέλα.
Και κάπως έτσι, κάθε χρόνο, τους αντέχουμε. Τους σχολιάζουμε. Τους κοροϊδεύουμε. Αλλά στο τέλος γεμίζουμε το πιάτο μας. Αγκαλιάζουμε τη γιαγιά. Λέμε μπράβο στην οικοδέσποινα. Χορεύουμε λίγο με τον γλεντζέ. Απαντάμε κάτι γενικό στη θεία. Και δίνουμε κι άλλο μελομακάρονο στον άκυρο.
Γιατί Χριστούγεννα χωρίς αυτούς δεν είναι Χριστούγεννα. Είναι απλώς ένα ήσυχο βράδυ. Και ποιος θέλει ήσυχα βράδια τον Δεκέμβρη.
