Μια τέτοια κακή μέρα περιγράφει η Kristen Heelon στο κείμενο που ακολουθεί και μας θυμίζει ότι, ναι, αυτές οι ημέρες, οι ατελείωτες, οι ανυπόφορες υπάρχουν, αλλά είναι πολύ λιγότερες απ’ τις άλλες –τις φωτεινές, τις καλές, τις ευτυχισμένες. Καλό κουράγιο, μαμάδες!
«Ήταν μία από εκείνες τις ημέρες.
Εκείνες τις ημέρες που ξεκινούν ώρες πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι των παιδιών για το σχολείο. Που ακούς το μωρό να κλαίει και να σε φωνάζει και το παιδί σου να βήχει, άρρωστο κι αναγκασμένο να μην πάει σχολείο.
Μια από εκείνες τις ημέρες που μπαίνεις στο δωμάτιο του μωρού και η μυρωδιά των ούρων σου τρυπάει τη μύτη ενώ τρία Lego σου τρυπάνε το πόδι σαν γυαλιά.
Μια τέτοια μέρα ήταν.
Μια μέρα που, κατά τη διάρκεια του πρωινού, το μωρό κλαίει ακόμα πιο σπαραχτικά και πιο δυνατά απ’ τα τραγούδια που ακούει η μεγάλη σου κόρη.
Μια από εκείνες τις ημέρες που δεν έχει μείνει κανένα παυσίπονο στο φαρμακείο σου και το δίχρονο παιδί σου ρίχνει ολόκληρο το μπολ με το γάλα και τα δημητριακά στο φρεσκοσφουγγαρισμένο πάτωμα και μετά αποφασίζει ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να εκτελέσει κάποια φιγούρα καλλιτεχνικού πατινάζ χτυπώντας τελικά τη μύτη του στη γωνία του τοίχου. Κι εσύ πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι ότι τουλάχιστον το μωρό πρέπει να σταματήσει να κλαίει!
Η μέρα εκείνη που ο άντρας σου είναι για τρίτη συνεχόμενη ημέρα στη δουλειά επί 14 ώρες και εσύ είσαι κλεισμένη στο σπίτι χωρίς μεταφορικό μέσο και με τρία παιδιά να απαιτούν να φάνε και να τσακώνονται για το ποιος θα δει τι στην τηλεόραση. Είναι τότε που αρχίζεις την αντίστροφη μέτρηση για την ώρα του ύπνου.
Ήταν μία απ’ αυτές τις ημέρες.
Που ενώ έχεις καταφέρει να βάλεις το μωρό για ύπνο τελικά ξυπνάει απ’ τις τσιρίδες της αδερφής του, που δεν θέλει με τίποτα να ξαπλώσει.
Εκείνη η ημέρα που ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να θυμηθείς ποια ήταν η τελευταία φορά που έκανες ένα ντουζ. Που, ενώ ζεσταίνεις τον παγωμένο καφέ σου, βλέπεις τα μικρά σου να κάνουν βουτιά στον σκουπιδοντενεκέ και να ψαρεύουν μπανανόφλουδες.
Μια τέτοια μέρα πέρασα.
Μια μέρα που φώναξα αρκετά στα παιδιά μου. Που μουρμούρισα από μέσα μου βρισιές. Που αναρωτήθηκα πώς τα ‘χω καταφέρει να φτάσω ως εδώ. Που αναρωτιέμαι, όχι πώς θα τα καταφέρω αύριο, αλλά πώς θα τα καταφέρω την επόμενη μισή ώρα.
Μια τέτοια μέρα ήταν.
Αλλά όταν τελικά κάθισα, στο τέλος της μέρας, συνειδητοποίησα ότι τα κατάφερα. Τελείωσε. Τα παιδιά είναι υγιή και φροντισμένα. Είμαστε ασφαλείς κι έχουμε τα απαραίτητα. Και προσπαθώ να θυμίσω στον εαυτό μου ότι τέτοιες μέρες θα ξανάρθουν πολλές. Και ότι τα παιδιά θα με φτάσουν στα όριά μου ξανά και ξανά. Αλλά θα τα καταφέρω –ξανά και ξανά. Και ξέρω ότι οι καλές μέρες είναι περισσότερες.
Ποιος ξέρει… Ίσως αύριο είναι μία απ’ τις άλλες μέρες.»
Πηγή: scarymommy.com
