«Μου κάνουν πολύ συχνά την ερώτηση: “Τι θα κάνεις με τη δουλειά;”. Πολύ συχνά. Κυρίως άνθρωποι που με ξέρουν καλά. Άνθρωποι που γνωρίζουν ότι γύρισα στη δουλειά όταν τελείωσε η άδεια μητρότητας στους πρώτους δύο γιους μου. Άνθρωποι που, νομίζω, με είχαν ακούσει να γκρινιάζω αρκετά για την περίοδο που ήμουν σπίτι με τα παιδιά.
Δεν έχω καμία καλή απάντηση. Δεν έχω απαντήσεις στις ερωτήσεις για τη δουλειά. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι να κάνω. Πραγματικά μου άρεσε να έχω μια έξω-απ’ το-σπίτι-καριέρα. Αλλά αισθάνομαι και την ανάγκη να είμαι σπίτι κατά τη διάρκεια των πρώτων σταδίων της ζωής των παιδιών μου. Το μόνο πράγμα που ξέρω με βεβαιότητα αυτή τη στιγμή είναι ότι μια δουλειά πλήρους απασχόλησης σ’ ένα γραφείο δεν είναι προτεραιότητά μου. Υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα στο να ‘χεις ευέλικτο ωράριο όταν έχεις παιδιά. Προτίμησα να βρω μια δουλειά με ημιαπασχόληση. Έπειτα, κατάφερα να δουλέψω απ’ το σπίτι. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα παιδιά χρειάστηκε να πάνε παιδικό σταθμό… Δεν υπάρχει ιδανική λύση, όταν είσαι εργαζόμενη μαμά.
Το να μείνω σπίτι χωρίς να δουλεύω ήταν για ‘μένα τεράστια πρόκληση. Είναι για ‘μένα ένα μάθημα υπομονής, αυτογνωσίας και συνειδητοποίησης ότι δεν μπορείς να έχεις τον πλήρη έλεγχο των πάντων. Είναι μια κανονικότατη δουλειά. Όπως είπα σε μια φίλη πρόσφατα, για ‘μένα, το να μένεις σπίτι με τα παιδιά είναι 80% υπέροχο και 20%... όχι και τόσο υπέροχο. Το κακό είναι ότι καμιά φορά, αυτό το 20% είναι αυτό που τελικά θυμάσαι.
Όταν ξαπλώνεις για να κοιμηθείς, θυμάσαι να τρέχεις πανικόβλητη ανάμεσα σε δουλειές, παιδιά και μωρό.
Θυμάσαι να διπλώνεις ένα βουνό μπουγάδα.
Θυμάσαι να μετράς αντίστροφα αυτά τα 36 λεπτά μέχρι την ώρα του ύπνου, αντί να νιώθεις ευγνωμοσύνη που έχεις λίγο χρόνο ακόμα με τα παιδιά σου.
Θυμάσαι τις 87 φορές που άφησες τον εκνευρισμό σου να φανεί επειδή δύο, τέσσερα ή έξι μικρά χέρια χρειάζονταν τη βοήθειά σου αμέσως ή ήθελαν να καθίσουν πάνω σου.
Θυμάσαι να κάθεσαι στο πάτωμα όσο τα παιδιά κοιμούνταν και να σκέφτεσαι “Μήπως το κάνω δυσκολότερο απ’ όσο είναι;”.
Θυμάσαι ότι δεν πρόλαβες να φας ούτε μπουκιά, γιατί το μωρό έριξε όλη του την κρέμα στο πάτωμα κι ήθελε να κατέβει αμέσως απ’ το καρεκλάκι του!
Θυμάσαι να καταφέρνεις επιτέλους να πας στην τουαλέτα και να καταλήγεις στη λεκάνη μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά σου.
Θυμάσαι να στέλνεις μήνυμα στον άντρα σου και να του λες “Αυτή είναι η δυσκολότερη μέρα που περάσαμε εδώ και καιρό”.
Θυμάσαι να ξυπνάς και να υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι σήμερα θα είσαι καλύτερη. Και μετά να αναρωτιέσαι αν θα καταφέρεις ποτέ να γίνεις καλύτερη. Αυτό είναι το 20%. Το 20% που σε κάνει να νιώθεις εξαντλημένη όταν ο άντρας σου γυρίζει απ’ τη δουλειά. Το 20% που σε κάνει να νιώθεις σίγουρη ότι το σπίτι σου δεν θα είναι ποτέ ξανά καθαρό. Το 20% που σε κάνει να νιώθεις μόνη, ακόμη κι όταν περιβάλλεσαι από ανθρώπους. Υπάρχει μέσα σου ένα 20% που σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι η χειρότερη μητέρα που υπήρξε ποτέ (εντάξει, οκ, αυτό ίσως είναι μόνο ένα 2%, αλλά υπάρχει). Ένα 20% που σε κάνει να νιώθεις ότι τα σαββατοκύριακα είναι ακόμη δύο καθημερινές.
Οπότε, γιατί να μένεις σπίτι, αν είναι τόσο εξαντλητικό;
Ειδικά με τρία παιδιά κάτω των 5 ετών… ας πούμε ότι επαναπροσδιορίζεται η έννοια της “εξάντλησης”…
Όταν είσαι μαμά, όμως, η εξάντληση είναι βέβαιη. Σωστά; Οπότε εγώ, αυτή τη στιγμή, μένω στο σπίτι εξαιτίας του 80%. Του 80% του χρόνου που αποτελείται από υπέροχες στιγμές που δεν μπορείς καν να βάλεις σε λόγια. Στιγμές που όλα λειτουργούν άψογα. Στιγμές που γελάς και χορεύεις και κάνεις χαζομάρες και τρως παγωτά και χαϊδεύεις τα μικρά σου. Ή που παίζεις κρυφτό και τα παιδιά ξεκαρδίζονται και το μωρό γελάει. Στιγμές που η καρδιά σου είναι γεμάτη. Στιγμές που φτιάχνεις μπισκότα για τα παιδιά και η κουζίνα γίνεται χάλια, αλλά δεν σε νοιάζει, γιατί τα μπισκότα βγήκαν τέλεια.
Στιγμές που πηγαίνεις για ψώνια με τα παιδιά κι αυτά σ’ ακολουθούν χωρίς να δημιουργήσουν κανένα πρόβλημα. Που είστε όλοι με τις πιτζάμες απ’ το πρωί ως το βράδυ. Πρωινά που πίνεις τον καφέ σου όσο τ’ ακούς να μιλάνε.
Αυτό το 80% περιλαμβάνει στιγμές που είσαι τόσο χαρούμενη που δεν σε νοιάζει τίποτα –ούτε ποιος θα φροντίσει τον μεγάλο σου γιο που αρρώστησε ούτε πώς θα προλάβεις να πας το μωρό στον γιατρό ούτε πότε θα μαγειρέψεις. Στιγμές που δεν θ’ άλλαζες με τίποτα.
Οι δυσκολίες είναι σαφώς περισσότερες απ’ όποια δουλειά είχα ποτέ. Και σήμερα είναι μία απ’ τις μέρες που τα ποσοστά αυτά μου φαίνεται ότι είναι αντίστροφα. Μέρες σαν τη σημερινή, που κάποιος που λέει ότι είμαι πολύ τυχερή ή ότι πρέπει να είμαι ευγνώμων για κάθε λεπτό που περνάω με τα παιδιά μου, νιώθω ότι έχω αποτύχει. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που μου λένε ότι θα ήθελαν πολύ να μπορούσαν να μείνουν σπίτι με τα παιδιά τους, κι εγώ -που έχω αυτό που οι άλλοι ονειρεύονται- μένω στο 20%.
Σήμερα δεν θα πάω για ύπνο κρατώντας τις εικόνες μιας δύσκολης μέρας. Θα πάω για ύπνο κρατώντας αυτό το 80% -τα καλά. Την υπέροχη ανταμοιβή. Τις στιγμές χωρίς τις οποίες δεν θα μπορούσα να ζήσω. Κι αύριο, θα ξυπνήσω και θα επικεντρωθώ σ’ αυτό το 80%.
Όλα αυτά είναι το να μένεις σπίτι… Όπως το να δουλεύεις έχει τα υπέρ και τα κατά του. Έχει το 80% και το 20%. Δεν ξέρω αν κανένας από ‘μας έχει βρει την απόλυτη ισορροπία. Θα επιστρέψω στη δουλειά; Ίσως, κάποια μέρα. Αλλά προς το παρόν, θα εστιάσω στο 80% που είναι τόσο όμορφο. Κι ίσως, αν ξεκινήσω να εστιάζω σ’ αυτό κάθε μέρα, αν όλοι είναι διαρκώς χαρούμενοι όλη την ώρα, αν το σπίτι είναι διαρκώς καθαρό, αν σιγουρευτώ ότι δεν μ’ έχουν ανάγκη, αν βρω τον τέλειο παιδικό σταθμό, ίσως τότε νιώσω έτοιμη να προχωρήσω και να θέσω νέες προκλήσεις στον εαυτό μου.
Πάντως, προς το παρόν. Αυτή είμαι εγώ κι αυτό είναι το υπέροχο 80% μου…»
Πηγή: babyonthebrehm.com
