*Φωτογραφία: rimma.co
«Πόσα βιβλία έχω να ντύσω και φέτος;»
Ο αγώνας για το ντύσιμο των δεκάδων βιβλίων (γιατί είναι και πολλά!) είναι μια αγγαρεία που δεν μπορείς να αποφύγεις όσο κι αν θες. Σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς, λοιπόν, πρέπει να προμηθευτείς γύρω στα 100 μέτρα αυτοκόλλητο ρολό και ν’ αρχίσεις να ντύνεις τα βιβλία… χθες.
«Του χρόνου το παιδί μου θα πάει Γυμνάσιο. Πώς μεγάλωσε έτσι;»
Η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι αυτή είναι η τελευταία χρονιά που το παιδί πάει στο Δημοτικό είναι η στιγμή που σιγομουρμουρίζεις «Πόσο γρήγορα μεγάλωσε; Θα πάει Τρίτη Λυκείου και ούτε που θα το καταλάβω». Το επιβεβαιώνουμε, δεν θα το καταλάβεις.
«Πάλι θα ξυπνάω απ’ το χάραμα»
Γιατί θα πρέπει να ετοιμάσεις το πρωινό των παιδιών, να φτιάξεις το κολατσιό τους, να ντυθείς κα να ετοιμαστείς για τη δουλειά, να φροντίσεις ότι έχουν πάρει όλα τους τα πράγματα και να φύγετε εγκαίρως για να μην αργήσετε στο σχολείο.
«Πόσος καιρός έμεινε για τα Χριστούγεννα;»
Η αλήθεια είναι πως όταν τα παιδιά σου είναι μαθητές, μπαίνεις κι εσύ στο τρυπάκι να κάνεις αντίστροφη μέτρηση για τις διακοπές των Χριστουγέννων από τον… Σεπτέμβριο. Και κατά βάθος σ’ αρέσει γιατί νιώθεις πως έχεις κι εσύ κάτι να περιμένεις.
«Πρέπει να γράψω το παιδί στα Αγγλικά»
... και στο τένις και σε όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητές του. Αυτό σημαίνει φυσικά ότι πρέπει να συνεννοηθείς με το φροντιστήριο για να σου δώσουν τη λίστα με τα βιβλία που θα χρειαστούν φέτος τα παιδιά, να δεις αν οι ώρες των μαθημάτων βολεύουν, να συννενοηθείς με τη δασκάλα του τμήματος κ.ο.κ…
«Θα τους κάνουν τα περσινά ρούχα;»
Ή θα πρέπει, εκτός από τα ψώνια για το σχολείο, να ξεχυθείτε και στα μαγαζιά με παιδικά; Γιατί ψήλωσαν πολύ μέσα στο καλοκαίρι.
«Επιτέλους να ησυχάσω λίγο»
Αν όλη αυτή την ετοιμασία μπορεί κανείς να την πει ησυχία! Γιατί η σχολική χρονιά ισοδυναμεί με πολύ τρέξιμο, απίστευτα πέρα- δώθε από το σπίτι στο σχολείο και πίσω στο σπίτι, από το σπίτι στα αγγλικά και από εκεί κατευθείαν στο μπαλέτο. Μμμ…
«Αχ, πόσο θα μου λείψουν!»
Ακούγεται παράλογο αλλά είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Από τη μία, θες σαν τρελή να ανοίξουν τα σχολεία και από την άλλη, σκέφτεσαι ότι από εκεί που ήσαστε συνέχεια μαζί, θα βλέπεις τα παιδιά σου λίγες μόνο ώρες μέσα στη μέρα. Και τότε αναπολείς τις μέρες του καλοκαιριού που ξυπνάγατε μαζί, που χουζουρεύατε κι ας ήταν καθημερινή και που παίζατε όλη μέρα. Και σκέφτεσαι πότε θα ξανάρθουν- υπομονή, 10 μήνες είναι αυτοί…
