Αγάπη μου,
Ήθελα να σου πω πως είσαι υπέροχος μπαμπάς και σύζυγος και πως τα τελευταία χρόνια που είμαστε μαζί δεν έχω μετανιώσει ούτε στιγμή! Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που μου πρότεινες να παντρευτούμε. Ήμασταν στο αγαπημένο μας εστιατόριο, (αλήθεια, πόσο καιρό έχουμε να πάμε;), κι ενώ με τάιζες στο στόμα μου υποσχέθηκες πως θα τα κάνουμε όλα μαζί από δω και μπρος κι ότι θα μοιραζόμαστε τα πάντα: τα εύκολα, τα δύσκολα, τα καθημερινά, τα ευχάριστα αλλά και τα δυσάρεστα.
Σήμερα, λίγα χρόνια μετά, νομίζω πως ξέχασες αυτή σου την υπόσχεσή και νιώθω σαν την Μαίρη Παναγιωταρά που τρέχει κάθε μέρα ασταμάτητα να τα προλάβει όλα.
Σήμερα, ημέρα Σάββατο, ξύπνησα από τις εφτά να ετοιμάσω πρωινό, να πάω τον μεγάλο στο καράτε και την μικρή στα αγγλικά, στο μεταξύ να κάνω όλα τα ψώνια της εβδομάδας και να επιστρέψω με την ψυχή στο στόμα να διαβάσω τα παιδιά. Σιδέρωσα τα ρούχα μας, σκούπισα, ξεσκόνισα, σφουγγάρισα και ξεκίνησα μαγείρεμα για το βραδινό τραπέζι στους συναδέλφους σου. Έπλυνα τα πιάτα, έκανα μπάνιο τα παιδιά, τα πήγα βόλτα και γύρισα πιο κουρασμένη κι από τις καθημερινές που είμαι στη δουλειά.
Παρόλα αυτά, έπρεπε να συνεχίσω το μαγείρεμα, να κόψω τις σαλάτες, να μαζέψω τα ρούχα σας και τα παιχνίδια από την μέση και να ετοιμάσω το σπίτι για τους καλεσμένους. Δεν πρόλαβα καλά καλά να ετοιμαστώ και οι επισκέψεις ήρθαν! Έπρεπε να παραβλέψω τα πονεμένα πόδια μου για να σερβίρω, να χαμογελώ και να είμαι η τέλεια οικοδέσποινα.
Στο μεταξύ, εσύ σηκώθηκες στις έντεκα, διάβασες την εφημερίδα σου, ήπιες τον καφέ σου με ησυχία, ασχολήθηκες λίγο με τη δουλειά, το μεσημέρι ξάπλωσες για να (ξανά)ξεκουραστείς, πήγες για κούρεμα, ήπιες καφέ με τον φίλο σου τον Γιώργο κι όταν επέστρεψες με ρώτησες όχι αν είμαι καλά ή αν χρειάζομαι βοήθεια αλλά εάν είναι όλα έτοιμα για το βράδυ. Και φυσικά ήταν όλα έτοιμα επειδή τα φρόντισα εγώ… όπως εγώ φρόντισα να μπει το σπίτι σε μια τάξη σήμερα το πρωί κι εγώ θα ξυπνήσω πάλι την Δευτέρα απ’ τις εφτά για να βγει το πρόγραμμα της οικογένειας όπως πρέπει.
Δεν έχει σημασία εάν είμαι κουρασμένη ή άρρωστη. Δεν έχει σημασία εάν για δύο μέρες ήθελα μόνο να ξεκουραστώ. Δεν έχει, καν, σημασία εάν τα κάνω μαντάρα στη δουλειά μου γιατί έχουν πέσει όλα πάνω μου και μερικές φορές θολώνω και κουράζομαι.
Αυτό που ήθελα να σου πω, αγάπη μου, είναι πως κάπου μπερδευτήκαμε… Δεν είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά. Είμαι ένας άνθρωπος όπως κι εσύ, και ήρθε η στιγμή που κλάταρα. Εάν θες να συνεχίσουμε αρμονικά κι ευτυχισμένα, θα χρειαστώ την πολύτιμη βοήθειά σου. Η συμβολή σου στην οικογένεια δεν αρχίζει και σταματά στο σερβίρισμα του μεσημεριανού εάν τύχει να λείπω, ούτε στο να κάθεσαι μια ώρα με τα παιδιά που βλέπουν τηλεόραση όταν δεν είμαι σπίτι. Χρειάζομαι την ουσιαστική σου συμμετοχή σε όλο αυτό που ονομάζουμε οικογένεια.
Δεν θα αρνιόμουν μερικές πρωτοβουλίες σου. Να σιδερώνεις ή να μαγειρεύεις, για παράδειγμα, κάποιες φορές την εβδομάδα. Να διαβάζεις τα παιδιά να τους μιλάς και να συμμετέχεις στην ουσιαστική τους διαπαιδαγώγηση. Να με ρωτήσεις, έτσι, για αλλαγή, εάν είμαι κουρασμένη και αν χρειάζομαι κάτι να με ανακουφίσει από τις έγνοιες. Να προθυμοποιηθείς να ψωνίσεις από την λαϊκή ή να πας μια βόλτα τα παιδιά για να ξεκουραστώ. Θα ήταν πραγματικά πολύτιμη η βοήθειά σου εάν, εκτός από εντολές και υποδείξεις, συμμετείχες και πρακτικά στην καθημερινότητά μας.
Σ’ αγαπάω πάρα πολύ και σ’ εκτιμώ βαθύτατα. Γι’ αυτό, εξάλλου σε διάλεξα ανάμεσα σε τόσους άλλους… Όμως κάτι δεν κάναμε καλά όλα αυτά τα χρόνια και πλέον είμαι μόνο εγώ η «καρδιά» της οικογένειας. Φροντίζω πάντα για όλα κι αυτό είναι άδικο. Δεν θέλω να νιώθω μόνη σε όλο αυτό διότι, αργά ή γρήγορα, θα νιώθω μόνη μου σε όλα και οικογένεια σημαίνει «όλοι μαζί» και όχι ο καθένας μόνος του. Οικογένεια σημαίνει πως «μοιράζομαι», «ακουμπάω» την θλίψη μου και την χαρά μου, φτιάχνω κοινές οικογενειακές αναμνήσεις, σέβομαι και εκτιμώ τον σύντροφό μου και τον χρόνο του και όχι επαναπαύομαι και δεν κουνάω το μικρό μου δαχτυλάκι.
Ξέρω πως διαβάζοντας το γράμμα μου, θα διαμαρτυρηθείς ότι με σέβεσαι και μ’ αγαπάς. Ξέρω πως θα μου πεις ξανά πόσο καλή μητέρα είμαι και πόσο εκτιμάς όλα όσα κάνω. Και, ναι, μπορεί και να είμαι. Καλή μητέρα, καλή εργαζόμενη, καλή νοικοκυρά, καλή σύζυγος αλλά είμαι και πάντα κουρασμένη. Τελευταία, μάλιστα, νιώθω και μόνη μου.
Σε προσκαλώ, λοιπόν, να αναθεωρήσουμε την δομή της υπέροχης οικογένειάς μας και να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας από κοινού. Έχω ανάγκη να αφιερώσω λίγο χρόνο παραπάνω στον εαυτό μου, στην δουλειά μου και στον υπέροχο άνθρωπο που έχω παντρευτεί και που τελευταία μου λείπει όλο και πιο πολύ.
