«Έχω να κάνω μια ανακοίνωση.
Είμαι μια μαμά με μικρά παιδιά, που έχω σκοπό κάποια στιγμή να βγω στη σύνταξη, να έχω ένα σπίτι πάνω απ’ το κεφάλι μου αλλά προσπαθώ να αντιμετωπίσω κάτι δύσκολο.
Έχουμε γεμίσει πολλά πράγματα. Και αυτά τα πράγματα προέρχονται από άλλους ανθρώπους που πιστεύουν με το να κάνουν δώρα σε μικρά παιδιά καταφέρνουν να τα κάνουν ευτυχισμένα.
Έχω πράγματα απ’ το σχολείου τους, από συγγενείς μας, από πάρτι, χαλασμένα πράγματα που πρέπει να φτιάξω, πράγματα που έσπασαν και πράγματα που μου έχουν δώσει άλλες μαμάδες γιατί θα μου φαίνονταν χρήσιμα.
Δεν μπορώ άλλο.
Δεν ξέρω καν τι να τα κάνω όλα αυτά. Να τα δώσω σε κάποιον άλλο; Να τα πετάξω; Να τα προσφέρω σε κάποιον οργανισμό;
Δεν είναι χρήσιμα- παιχνίδια που χάλασαν μέσα σε λίγα λεπτά, παιχνίδια που τα παιδιά μου δεν θέλουν πια, παιχνίδια που κάποια άλλη μαμά ήθελε να ξεφορτωθεί και μου τα έδωσε, ρούχα που τα παιδιά δεν φορούν πια, χαρτιά, κατασκευές και άλλα “μπιχλιμπίδια” που χάνω προσπαθώντας να τα οργανώσω και να τα ξεσκαρτάρω.
Ας μην αρχίσω να λέω για τα πάρτι. Είναι μια γιορτή δώρων και πριν το καταλάβεις, τα παιδιά αγνοούν τους καλεσμένους, ανοίγουν τα δώρα το ένα μετά το άλλο και το μόνο που βλέπεις είναι περιτυλίγματα πεταμένα από δω κι από κει που πρέπει να μαζέψεις ενώ τα παιδιά σου έχουν ήδη ξεχάσει τα καινούρια τους δώρα μέχρι το τέλος της βραδιάς.
Νιώθω ότι είμαι εγώ ενάντια στον κόσμο και σε όλους εκείνους που θέλουν να κάνουν στα παιδιά μου όλα αυτά τα δώρα.
Στον κόσμο των μαμάδων, είμαι εκείνη η μαμά που της αρέσει να ξεσκαρτάρει πράγματα, είναι σαν ένα είδος θεραπείας. Μ’ αρέσει να έχω ένα καθαρό σπίτι γιατί νιώθω πως η ζωή μας είναι καλύτερη έτσι, μέσα σε ένα περιβάλλον οργανωμένο.
Ας πάρουμε το σχολείο για παράδειγμα. Μ’ αρέσει να βλέπω τα παιδιά μου ενθουσιασμένα όταν γυρνούν σπίτι με χειροτεχνίες και ζωγραφιές αλλά τι μπορώ να τα κάνω όλα αυτά;
Έχουμε πλαστικά πιάτα, αμέτρητες υδρόγειες σφαίρες, χαρτιά, στολίδια, φυτά και πολλά ακόμα αντικείμενα που για τα παιδιά μου είναι μικροί θησαυροί.
Και μετά αρχίζουμε το παιχνίδι της… αναμονής.
*Φωτογραφία: s.abcnews.com
Τα βάζω στη θέση τους και όταν είμαι σίγουρη ότι τα παιδιά τα έχουν ξεχάσει, όταν έρθει εκείνη η στιγμή και έχουν ξαπλώσει για ύπνο, είναι απασχολημένα με κάτι άλλο ή τρώνε το αγαπημένο τους σνακ, τα ξεδιαλύνω, τα βάζω σε τσάντες για να τα δωρίσω, τα βάζω για ανακύκλωση ή τα πετάω. Αν τύχει και με ρωτήσουν έπειτα από κάποιο καιρό πού πήγαν όλα αυτά, τους απαντάω με απορία.
Α εκείνος ο δεινόσαυρος; Κι εμένα μου άρεσε. Δεν ξέρω… Μήπως τον είχε πάρει ο μπαμπάς;
Πολλές μαμάδες προσπαθούν να στραφούν προς τον… μινιμαλισμό στην προσπάθειά τους να γίνουν πιο ευτυχισμένοι γονείς που δεν περνούν τις μέρες τους καθαρίζοντας και μαζεύοντας όλα τα πράγματα των παιδιών τους. Στηρίζω κάθε μαμά που κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει η ζωή της πιο εύκολη.
Αλλά ακούστε: δεν είναι οι μαμάδες που χρειάζονται βοήθεια σ’ αυτό. Είμαι πεπεισμένη ότι σ’ αυτό έχουν μερίδιο ευθύνης και όσοι “σαμποτάρουν” την προσπάθειά μου να έχω ένα τακτοποιημένο και οργανωμένο σπίτι.
Μαμάδες σε όλο τον κόσμο, αν κι εσείς νιώθετε ότι “πνίγεστε” από τόσα πολλά πράγματα να ξέρετε ότι είμαι μαζί σας.»
Πηγή: babble.com
