«Αυτό είναι το πρόσωπο του άγχους μετά τον τοκετό.
Ναι, ξέρω. Το χαμόγελό μου μοιάζει γνήσιο και τα μάτια μου γεμάτα ζωή. Και έτσι είναι στην πραγματικότητα… Άλλωστε, αυτός ήταν ο στόχος.
Ωστόσο, από πίσω υπάρχει άγχος κι ένταση.
H αλήθεια είναι πως δεν είμαι ευτυχισμένη ή χαλαρή. Μερικές φορές αισθάνομαι πως κάποιος ρουφά όλο το οξυγόνο μου. Κι άλλες φορές έχω νιώσει να μου κόβεται η ανάσα. Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με αυτό που νιώθω αφότου γέννησα.
Γιατί το άγχος μετά τον τοκετό είναι πρωτόγνωρο και είναι παντού. Εμφανίζεται με κάθε τρόπο.
Είναι εκεί κάθε φορά που η μαία σου λέει να μην αγχώνεσαι για να μην σου κοπεί το γάλα.
Είναι εκεί κάθε φορά που κάποιος σε ρωτάει αν το μωρό κοιμάται συνεχόμενα ή αν δεν καταφέρνεις να το κοιμίζεις σωστά.
Είναι εκεί κάθε φορά που στέκεσαι πάνω από την κούνια του για να δεις αν αναπνέει.
Είναι εκεί κάθε φορά που τα μικρόβια παραφυλούν έξω από την πόρτα του δωματίου του.
Είναι εκεί κάθε φορά που κάνει πολύ κρύο ή πολλή ζέστη.
Είναι εκεί κάθε φορά που αδυνατείς να διαχειριστείς όλον τον κόσμο που εισβάλλει σπίτι σου για να δει το μωρό σου.
Γιατί το άγχος μετά τον τοκετό κρύβει απομόνωση και φόβο.
Είναι εξουθενωτικό και αδικαιολόγητο.
Δυστυχώς επικρατεί η κουλτούρα της «μη βοήθειας». Οι μητέρες φοβούνται να ζητήσουν τη βοήθεια που χρειάζονται. Φοβούνται ότι θα κριθούν. Φοβούνται ότι θα θεωρηθούν ανίκανες.
Κι έπειτα είναι και το σκοτάδι. Η άβυσσος της θλίψης ή της κατάθλιψης που κυνηγά κάποιες γυναίκες μετά τον τοκετό. Πρέπει να μην μένουμε στην επιφάνεια, μα να βουτάμε η μία στο σκοτάδι της άλλης για να το φωτίζουμε.
Πρέπει να αλλάξουμε την αφήγηση γύρω από τις διαταραχές διάθεσης μετά τον τοκετό. Πρέπει να μάθουμε να ζητάμε βοήθεια.
Αυτή είναι η λύση: βοήθεια και φως! Για όλες μας.»
Πηγή: daylighttodark.com
