«Όταν ήμουν μικρή, όλοι μου οι φίλοι είχαν μάθει ότι ο Άι Βασίλης που φέρνει τα δώρα από την καμινάδα είναι ένα φανταστικό πρόσωπο πριν κλείσουν τα 8 τους χρόνια. Στο σπίτι μου, πάλι, δεν είχε γίνει καμία αποκαλυπτική κουβέντα γύρω απ’ αυτό το φλέγον ζήτημα και υπεύθυνη γι’ αυτό ήταν η μαμά μου.
Ούτε εγώ ήθελα να γίνει, βέβαια. Πίστευα στον Άι Βασίλη με την καρδιά μου και συνέχισα να πιστεύω για μια πενταετία περίπου αφότου οι φίλοι μου είχαν αποδεχτεί ότι τα δώρα τους τα φέρνουν οι γονείς τους.
Και θα συνέχιζα, ίσως, αν η μαμά μου δεν έκανε εκείνη τη γκάφα... της ξέφυγε ένα “πόσο χαίρομαι που σου αρέσει, έφαγα τον κόσμο να το βρω” όταν είδε τη χαρά μου μπροστά στο καινούργιο μου discman. Δαγκώθηκε και άλλαξε θέμα, αλλά το “κακό” είχε γίνει. Η στιγμή που η κορούλα της έμαθε την αλήθεια για τη “μαγεία” των Χριστουγέννων ήταν το τέλος της αθωότητας για την οικογένειά μας.
Συντετριμμένη, ζήτησα τα ρέστα απ’ τους γονείς μου, εκείνοι όμως επέλεξαν να μην αλλάξουν τη στάση τους εξαιτίας μιας... παραδρομής. Επέμειναν ότι ο Άι Βασίλης είναι ολοζώντανος κι έρχεται κάθε χρόνο απ’ την καμινάδα να αφήσει τα δώρα μας στο δέντρο. Και δεν έχουν κάνει πίσω μέχρι σήμερα, που έχω φτάσει τα 30 κι όλο αυτό μοιάζει να 'ναι λίγο μάταιο.
Βέβαια, πρέπει να παραδεχτώ τη μαμά μου που δεν το έβαλε κάτω μετά από εκείνη την αμήχανη στιγμή. Ίσως ήταν που είδε τη φατσούλα μου να παραμορφώνεται περνώντας από την έκπληξη, στην τσαντίλα και καπάκι στη μιζέρια μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ίσως το ίδιο της το πείσμα να μην αφήνει τίποτα χωρίς να προσπαθήσει, έστω, να το διορθώσει ή να το βελτιώσει.
Ότι και αν ήταν, εγώ δεν ήμουν έτοιμη να το κατανοήσω, να αποδεχτώ την κατάσταση και από την επόμενη μέρα κιόλας να προσποιούμαι ότι ο Άι Βασίλης υπάρχει. Με τον καιρό, όμως, είχε πλάκα να την βλέπω να ανακαλύπτει διαρκώς νέους τρόπους να κρατήσει τον Άι Βασίλη ζωντανό – στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας, τουλάχιστον. Και ωριμάζοντας λίγο, διαπίστωσα ότι η “μαγεία” που λάτρεψα ως παιδί δεν είχε τόσο να κάνει με τον Άι Βασίλη, όσο με την οικογενειακή παράδοση και τη συμμετοχή, ψυχή και σώμα, στην υπέροχη γιορτή που λάβαινε χώρα στο σπίτι μας.
Κάπως έτσι, συνεχίσαμε με την αδερφή μου να γράφουμε γράμματα στον Άγιο και να κοιτάζουμε έξω απ’ το παράθυρο μήπως δούμε το ιπτάμενο έλκηθρό του στον ουρανό. Κι η μαμά μου συνεχίζει να βγάζει τα κουλουράκια της για να τον τρατάρει, αλλά και να μας σκανδαλίζει βάζοντας μικρά δωράκια μέχρι και στο δεντράκι που έχει στο μπαλκόνι. Και φυσικά, όλα τα δώρα έχουν επάνω την κάρτα του Άι Βασίλη!
Το αστείο είναι ότι κι εγώ και η αδερφή μου – και οι άντρες μας – ενθουσιαζόμαστε σαν μικρά παιδιά. Κι εκείνη με τον πατέρα μου χαίρονται γιατί… σαν παιδιά μας βλέπουν ακόμη. Και τους γαμπρούς τους.
Πέρσι τα Χριστούγεννα, κάποια στιγμή που βρέθηκα μόνη με τη μαμά μου να τη βοηθάω με τις ετοιμασίες – μαγειρικές και στολισμούς, όχι τα δώρα που τα φέρνει… άλλος – τη ρώτησα γιατί πασχίζει τόσο να κρατήσει τα Χριστούγεννα “μαγικά”. “Τα Χριστούγεννα”, μου είπε, “ήταν πάντα μια ευκαιρία να γιορτάσουμε όλοι μαζί, ως οικογένεια, και να νιώσουμε όλοι, έστω και για λίγο, ότι μπορούμε να ονειρευόμαστε και να διασκεδάζουμε σαν παιδιά ό,τι κι αν συμβεί. Αυτή είναι η μαγεία τους και όπως τη διατήρησε η γιαγιά σας για εμάς, έτσι ήθελα να κάνω κι εγώ. Κι ελπίζω να το κάνετε κι εσείς για τα παιδιά σας.”
Τότε, την αγκάλιασα σφιχτά, της είπα “ευχαριστώ” και πόσο την αγαπώ, και της υποσχέθηκα να μην αφήσω αυτή τη μαγεία να σβήσει ποτέ...»
