«Πριν από λίγο καιρό, ο γιος μου έγινε 18. Το προηγούμενο βράδυ, μόλις, είχε πέσει για ύπνο παιδί. Το ξημέρωμα, όμως, βρήκε εκείνον ενήλικο κι εμένα ελεύθερη πλέον από τα βάρη της μητρότητας και της ανατροφής του.
Μόνο που εγώ δε νιώθω έτσι.
Για ‘κείνον, έχουν αλλάξει πολλά. Είναι πλέον κύριος του εαυτού του (και τυπικά), απόλυτα υπεύθυνος για τις αποφάσεις και τις επιλογές του, έτοιμος να βγει εκεί έξω και να φτιάξει τη ζωή του όπως θέλει και αγαπά.
Για μένα, πάλι, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Είναι ακόμη “το μωρό μου”. Κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά, αφού στη μορφή του βλέπω ακόμη το αγοράκι με τα κατσαρά μαλλιά που έπεφταν στα μάτια και τα ροζ μάγουλα που τσιμπούσα σε κάθε ευκαιρία. Το αγοράκι που έσφιγγα στην αγκαλιά μου για να το προστατέψω από κάθε κίνδυνο ορατό και αόρατο. Ο γιος μου είναι ακόμη και θα είναι πάντα εκείνο το αγόρι.
Σ’ αυτά τα 18 χρόνια, ο γιος μου πέρασε όλα αυτά τα στάδια που περνούν τα παιδιά και γίνονται λίγο πιο ανεξάρτητα κάθε φορά. Κι όμως, όσο απογαλακτιζόταν τόσο πιο δυνατός γινόταν ο δεσμός μας. Όταν σταμάτησε να θηλάζει π.χ., ένιωσα προς στιγμήν ότι δεν με χρειάζεται πια. Σύντομα, όμως, κατάλαβα ότι ήμουν κάτι μοναδικό για ‘κείνον, ακόμη και τώρα που ο καθένας μπορούσε να πάρει ένα μπιμπερό και να τον ταΐσει.
Κι ύστερα πήγε στον παιδικό, μετά στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό. Τόσες ώρες μακριά μου, σκέφτηκα τότε, θα με νιώθει άραγε κοντά του ή θα αποστασιοποιηθεί με τον καιρό; Φυσικά, δεν έβλεπε την ώρα να τελειώσει το σχολείο για να ξεχυθεί στην αγκαλιά μου – χαρούμενος, λυπημένος, θυμωμένος, αδιάφορος, κουρασμένος, όπως και αν ένιωθε, δεν έπαψε να αφήνεται στα λόγια και τα χάδια μου.
Μεγαλώνοντας, που είχε πλέον τον δικό του μικρόκοσμο, του φίλους και τις δραστηριότητές του, νόμιζα πως τα καλά χρόνια τέλειωσαν και πως θα τον έχανα μέρα με τη μέρα. Κι ήμουν ευτυχισμένη όταν ανακάλυψα πως ήμουν αναντικατάστατη για ‘κείνον και πως χρειαζόταν ακόμη περισσότερο τις συμβουλές και την αγκαλιά μου – και τις ζητούσε καθημερινά.
Σήμερα, λίγες μέρες μετά τα 18α γενέθλιά του, ο γιος μου είναι πια ολόκληρος άντρας κι έτσι τον βλέπουν όλοι. Όλοι, εκτός από μένα.
Πηγαίνει παντού και κάνει τα πάντα μόνος του, ξέρει να φροντίζει τον εαυτό του και να διαχειρίζεται τα χρήματά του, παίρνει σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον του και σκέφτεται σοβαρά να γίνει κι εκείνος γονιός μια μέρα.
Αλλά για μένα είναι ακόμη το αγοράκι μου. Τον φιλάω στην κορυφή του κεφαλιού για να τον καθησυχάσω και χαίρομαι να του μαγειρεύω για να τρώει καλά και να είναι δυνατός. Ανησυχώ όταν κάνει μέρες να τηλεφωνήσει και ανυπομονώ να μάθω τα νέα από την ενήλικη ζωή του.
Κι όπως παλιά, χαζεύω ακόμη το πρόσωπό του όταν κοιμάται στον καναπέ μας, βλέπω ξανά το μωρό μου και δεν πιστεύω ότι αυτό το υπέροχο πλάσμα βγήκε απ’ τα σπλάχνα μου!
Είναι αλήθεια ότι τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν και μια μέρα ανοίγουν τα φτερά τους κι είναι εκείνα αποκλειστικά υπεύθυνα για τη δική τους ζωή. Όταν, όμως, γίνεσαι γονιός, καταλαβαίνεις γρήγορα πως δεν είναι μια ιδιότητα περαστική, αλλά μένεις γονιός μέχρι το τέλος. Και το παιδί σου είναι πάντα παιδί σου, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο ανεξάρτητο και αν γίνει στην πορεία.
Η μητρότητα είναι ένα ασύγκριτα όμορφο ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ - και σίγουρα όχι με την ενηλικίωση ενός παιδιού. Οφείλουμε, λοιπόν, να νιώθουμε ευγνωμοσύνη γι’ αυτήν και ν’ απολαμβάνουμε κάθε στιγμή της!»
